Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
Εβδομάδα των Παθών. «Μαζεμένα τα Πάθια για να γευτούμε την Ανάσταση». Η
λέξη Ανάσταση θα ταυτίζεται πλέον με μια άλλη λέξη. Τη μεταρρύθμιση, που
σημαίνει ριζική μεταβολή με σκοπό την επίτευξη ενός καλύτερου αποτελέσματος.
Ποιος θα καρπωθεί αυτό το αποτέλεσμα; (Ας κάνουμε το σχόλιο: Όχι, φυσικά, ο
λαός).
Μεταρρύθμιση! Λέξη που πολλάκις - πλειστάκις - πλεονάκις γεμίζει
το στόμα των πολιτικών και περισσότερο, των πολιτικάντηδων. Τη γεύτηκαν για τα
καλά οι άνεργοι, φτωχοί και φτωχοποιημένοι, πεινασμένοι, απέλπιδες και
σιουλουτιασμένοι για το πώς θα πορέψουν αύριο. Απαξάπαντες. Όλος ο λαός, αφού
«πιο πέρα καίγεται ένα σπίτι, μετά άλλο ένα και ύστερα το δικό σου».
Και μαζί με τούτα και κείνα θα γευτούμε και
την «Αναστάσιμη φιλανθρωπία!».
Η φιλανθρωπία που στις μέρες μας γνωρίζει
ημέρες δόξας! Πολιτικά Κόμματα, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, Μ.Κ.Ο. κι
άλλοι, κι άλλοι, μας διαβεβαιώνουν -επί μονίμου βάσεως- ότι «όλοι μαζί
μπορούμε». Συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών ένδυσης, υπόδησης, παιχνίδια για τα
παιδιά και φάρμακα για τα φαρμάκια.
Οι φιλανθρωπικές δράσεις διαφημίζονται
καθημερινά. Ακόμα και τα δελτία ειδήσεων αναφέρονται σε τέτοιες ενέργειες.
Πουλάνε. Χτίζονται ανθρώπινα προφίλ, με φιλάνθρωπες μουσούδες. Οι προσλήψεις
(δίμηνες, τρίμηνες ή και εξάμηνες το πολύ) γίνονται από Μη Κοινωφελείς
Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.) που με ανθρώπινη «εμφάνιση», (λέμε τώρα), παρέχουν αφειδώς
τη φιλανθρωπία τους, εισπράττοντας φυσικά και τα αναλογούντα ποσοστά. Τόσα τοις
εκατό κάθε κεφάλι.
Κι όλα αυτά τα ονομάζουμε φιλανθρωπία!
Τέτοια
βλέπουμε κι αυτά ακούμε και η μνήμη μας καταβυθίζεται και πάει πίσω, πολύ πίσω.
Πενήντα και βάλε χρόνια!
Φλεβάρης 1963. (4/2/1963). Ένας γραφικός
συνοικισμός, τα Στρανά των Αγνάντων, εξαιτίας κατολίσθησης, μεταβλήθηκε σε μια
άμορφη μάζα από χώματα, βράχους και βυθισμένα σπίτια.
Βιβλική καταστροφή!... Πάνω από εξήντα σπίτια
«τα κατάπιε η γη». Άνθρωποι νοικοκύρηδες, μέσα σε μια νύχτα, έχασαν το βιος
τους, τον ιδρώτα πολλών χρόνων και μόνο με ό,τι φορούσαν στεγάστηκαν στο
Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων ή σε συγγενικά σπίτια. Η συμφορά ήταν μεγάλη!... Τότε
η Άγναντα έχασε το πιο ζωντανό κομμάτι της, τον ένα πνεύμονά του... Από τότε
άρχισε και η παρακμή των Αγνάντων.
Η αντίδραση της πολιτείας ήταν
«άμεση!!!». Έστειλαν κάτι ρέτζελα και κάτι τσαντιλοβράκια, δεν ξέρω από ποια
φιλανθρωπική οργάνωση. Ήρθαν δυο στρατιωτικά αυτοκίνητα και εμείς η πιτσιρικαρία
βαλθήκαμε να τα ξεφορτώσουμε. Ρούχα, πουκάμισα καρώ λουλουδάτα, καπέλα μεταξωτά,
γάντια κ.ο.κ. Κάπου βρήκαμε και μια σακούλα με δυο μεγάλες - φουσκωμένες
μπάλες.
Άσπρες, άσπρες. Πολυτέλεια. Χλίδα. Τις βουτήξαμε και πήγαμε
κατευθείαν στην πλατεία. Άρχισε το ποδόσφαιρο. Κλώτσα ο ένας, κλώτσα ο άλλος οι
μπάλες έσκασαν. Το χειρότερο όμως ήταν ότι τέσσερις «έβγαλαν» το πόδι τους,
γιατί -δεν το ξέραμε- οι μπάλες ήταν για βόλεϊ και όχι για
ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι, όταν μας πήγαιναν στην Σπυριδούλα, τον ορθοπαιδικό των
Τζουμέρκων, να μας βάλει στο πόδι σκορδοκρέμμυδο στουμπισμένο και αλειμμένο με
αυγά -δεν ξέρω αν έπρεπε να είναι από αλανιάρα κότα- κάποια ταλαίπωρη μάνα
ανεφώνησε:
«Ξίκ' να γίνουν αυτοί και η βοήθειά τους. Δεν είχαμε ανάγκ' την
κοροϊδία τους».
Και μη μού πει κανείς ότι είμαι υπερβολικός. Υπερβολή
είναι η κοροϊδία. Από κοροϊδία, χρόνια τώρα χορτάσαμε. Αυτού του είδους τις
φιλανθρωπίες οι Τζουμερκιώτες για χρόνια πολλά τις γεύτηκαν. Γι' αυτό
κατάντησαν, όπως κατάντησαν.
Με δυο λόγια:
«Το πρόσωπο της πόλης
είναι βλογιοκομένο
απ' τη σκουριά και την απόγνωση
οι ευρύχωροι δρόμοι
της μοιάζουνε σάμπως
αγορασμένοι από δημοπρατήριο
κι έρχεται η παλίρροια
των ερειπίων
μ' ένα βραδύ καλπασμόν, ανελέητο.»
Α, ξέχασα και κάτι. Πάπας και Πατριάρχης,
Τσίπρας και Τσιπρικοί συναντήθηκαν στη Μυτιλήνη. Αλίμονο!
Είχαν μια
σκασίλα για τους ναυαγούς και τους πρόσφυγες!!!
Ο λαϊκισμός και οι
επικοινωνιακές ταχτικές δεν παράγουν φιλολαϊκή πολιτική, αλλά κουτόχορτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου