Το προσφυγικό ζήτημα από τα μάτια ενός μέσου Ελληνα

Στην μάλλον πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, μετά την μικρασιατική καταστροφή, όπου εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας, βρίσκονται δέσμιοι οικονομικών προβλημάτων, με την πληθώρα των «δημοκρατικών» θεσμών να φαντάζουν αποσαθρωμένοι και αυταρχικοί και την καθημερινή κοινωνική πραγματικότητα να προσομοιάζει με βίαιη εμφύλια σύρραξη, η κρίση αξιών της κοινωνίας μας, έρχεται σαν «κερασάκι στην τούρτα των προβλημάτων», σε περίοδο που έχει παραλλήλως ξεσπάσει η

 λαίλαπα του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού. Μια λαίλαπα, που όσο ακραίο κι αν ακούγεται, άλλοτε με κάνει περήφανο ως Ελληνα στο πνεύμα και άλλοτε με λυπεί και με εξοργίζει.

Είναι συχνό φαινόμενο στη χώρα μας να διατυμπανίζεται η φράση «.ο λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει», αυτό όμως που δεν είναι σύνηθες, είναι η μισανθρωπιά συγκεκριμένων «ανθρωποειδών», μπροστά στον βωμό ενός αισχρού κέρδους. Κι αν το γεγονός, εκείνων που ξέχασαν την ιστορία τους και τις εικόνες των φορτωμένων με ότι τους απέμειναν, Ελλήνων, να εκδιώκονται από τις αλησμόνητες πατρίδες και των Ελλήνων μεταναστών που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναζητούσαν ένα οικονομικά ευοίωνο μέλλον στη Δύση, μπορεί να θεωρηθεί απλή ημιμάθεια ή ιστορική άγνοια, τότε αυτών που πουλάνε 6 ευρώ του μπουκαλάκι το νερό σε Σύριους ή που τους τάζουν ψεύτικη διέξοδο μετακίνησης στα Σκόπια, είναι δημοσιογραφική ανταπόκριση δόλιας δολοφονίας κατά παράλειψη, με νομικίστικους όρους.

Τόνισα εσκεμμένως προηγουμένως πως είμαι Ελληνας στο πνεύμα και είμαι περήφανος γι' αυτό και που δεν έμαθα να διαχωρίζω τους ανθρώπους με το αίμα, διότι οι πρόγονοί μου, υπήρξαν θεωρητικοί πατέρες της ηθικής, της δημοκρατίας, της φιλοξενίας και της ευγένειας. Ηταν αυτοί οι άνθρωποι που μπόρεσαν με πόνο ψυχής να ξεχάσουν την προσπάθεια για κυρώσεις και αποζημιώσεις ως προς τη Χιτλερική Γερμανία του Γ΄ Ράιχ για τα αίσχη της στην ανθρωπότητα, μόνο και μόνο για να οικοδομηθεί μια ειρηνοποιημένη Ευρώπη των λαών, της συνεργασίας και της ανθρώπινης προόδου. Ηταν εκείνοι που με πολιτικές απασχόλησης και κοινωνικής ένταξης, προσπάθησαν να αφομοιώσουν στον κοινωνικό ιστό, ανθρώπους με ξενικά ήθη και έθιμα και να τους κάνουν να αισθάνονται Ελληνες και να προσφέρουν στην πατρίδα. Κι όλα αυτά, γιατί το πνεύμα και η συνείδηση υπερνικούσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για κάτι τόσο φθηνό και ανάξιο όσο ένα χαρτονόμισμα.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι υπαίτια για «μύρια κακών», μπορεί ακόμη και να της επιρριφθεί κι ένα σοβαρό μέρος διόγκωσης του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού εγχώρια, όμως κατά τη γνώμη μου δεν όπλισε και πάτησε τη σκανδάλη για να εκπυρσοκροτηθεί μια χαριστική βολή σε βασανισμένες ψυχές. Είναι αστείο για κάποιους εκσυγχρονιστές και τεχνοκράτες, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η χώρα μας να περιθάλπει και να φιλοξενεί πρόσφυγες. Είναι όμως ακόμη περισσότερο αστείο, για χώρες όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία και τα Σκόπια, που έχουν νωπές τις μνήμες μετανάστευσης των συμπατριωτών τους, είτε για οικονομικούς είτε για κοινωνικούς λόγους, με επιχορηγήσεις των παραπάνω εκσυγχρονιστών-τεχνοκρατών, να υψώνουν τείχη και να πετούν λαστιχένιες σφαίρες και δακρυγόνα, σε ανθρώπους καταπονημένους, οπού η ζωή τους «ακροβατεί» στο κενό. Μην αγχώνεστε πολυαγαπημένοι μας πολιτισμένοι γείτονες, τις σφαίρες και τα δάκρυα τα ζούσαν και στη Συρία, δεν είναι πρωτόγνωρο γεγονός γι' αυτούς.

Δεν είναι ριψάσπιδες και λιποτάκτες φίλοι μου, αυτοί που είδαν ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ανωτέρα των εθνών και των σημαιών. Απλώς αφήνοντας τον τόπο τους, υπερίσχυε η ανθρώπινη φύση τους, στην εσωτερική σύγκρουση που έχουν όλοι μας, με τη ζωώδη. «Ριψάνθρωποι»  όμως είναι οι δυτικοί, που υποχθόνια δημιούργησαν τον εμφύλιο στη Συρία, γιατί δεν τους άρεσε το προηγούμενο εχθρικό γι' αυτούς καθεστώς. Επαιξαν το δαφνοστεφανομένο ρόλο των εκδημοκρατιστών, απέκρυψαν όμως τις πραγματικές τους προθέσεις, που δεν ήταν κάτι παραπάνω από εμπορικοοικονομικού περιεχομένου.

Ας μην ξεχνάμε επιπροσθέτως, ότι η Συρία ήταν μια χώρα που κοινωνικά και οικονομικά ευημερούσε σε σχέση με τους γείτονές της, ασχέτως αν παρουσιάζεται σαν τρίτος κόσμος για να φανούν οι πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες και να μην χαίρουν του ευνοϊκού καθεστώτος για άσυλο. Να μην ξεχνάμε ακόμη, πως περίπου 12.000 σπουδαγμένοι και κοσμοπολίτες πρόγονοί μας, κατέφυγαν μετά το 1922 στη Συρία για καταφύγιο, καθώς κι άλλες φορές, που συμπατριώτες προσέφυγαν εκεί για να επιβιώσουν, όπως το 1939 όταν η περιοχή της Αλεξανδρέττας, μέρος της Μεγάλης Συρίας, προσαρτήθηκε στις επαρχίες της Τουρκίας, το 1860 όταν ξεκίνησαν σφαγές και διώξεις χριστιανών στη Β. Αφρική και το 1882 στη διάρκεια της αιγυπτιακής επανάστασης.

Προσωπικά με κάνουν περήφανο λοιπόν οι χιλιάδες αλληλέγγυων που σπαταλούν προσωπικό χρόνο και χρήμα για να χαρίσουν όχι πλουσιοπάροχη ζωή, αλλά απλή επιβίωση. Με κάνουν περήφανο εκείνοι που ξεφεύγουν από κομματικές παρωπίδες και κοιτάνε το ζήτημα από την ευαίσθητη κοινωνική του σκοπιά. Με κάνουν περήφανο οι Σύριοι που με ευχαριστούν για το κατά τα άλλα αυτονόητο, διότι είχα ξεχάσει ποια είναι εκείνα τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή.

Η περηφάνεια είναι ότι μας απέμεινε Ελληνες, γιατί προέρχεται από τις αξίες που μας κληροδοτήθηκαν και αυτές έχουμε μάθει να μην τις διαπραγματευόμαστε και να τις τσεκουρεύουμε, γιατί είναι δομικό στοιχείο της θαυμαστής ιστορίας μας. Ας μην την απωλέσουμε για λίγα αιματοβαμμένα ευρώ, διότι ακόμη και συμφεροντολογικά να το δούμε, σε μία Ευρώπη που μοιάζει πιο ανασφαλής από ποτέ, με τρομοκρατικές και οικονομικές επιθέσεις στο εσωτερικό της, δεν ξέρουμε αν η αυριανή μέρα θα ξημερώσει με ήλιο.

Του Δημήτριου Λαμπρινίδη

Ο Δημήτριος Λαμπρινίδης είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Διακυβέρνησης, του τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ.

www.protagon.com