Ένα χρόνο μετά

 H βύθιση των πολλών καλών ανθρώπων στη φτώχεια και την απελπισία είναι ένα κανονικός πόλεμος και ως πόλεμος έχει και θύματα και δεν σου μιλάω για την… αλήθεια, αλλά για ανθρώπους. Δεν είναι μόνο αυτοί και αυτές που αυτοκτόνησαν γιατί δεν άντεχαν να ζουν άλλο αυτό που ζούσαν, δεν είναι μόνοι αυτοί και αυτές που έχασαν τη μάχη με κάποια σοβαρή ασθένεια γιατί δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης, είναι και οι…λαβωμένοι από την κατάθλιψη και άλλες ψυχικές παθήσεις που έχουν εκτιναχτεί στα ύψη στα εργατικά και τα κατώτερα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Πρώτα απ’ όλα όμως, σε αυτό τον απολογισμό των θυμάτων, είναι οι άνθρωποι, κυρίως τα παιδιά, που πέθαναν από ένα γ@μημ€ν⓪ μαγκάλι γιατί δεν μπορούσαν αλλιώς να θερμάνουν τα σπίτια τους. Νομίζω πως σε αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε. Νομίζω πως όλοι και όλες τρέμοντας και την ίδια οργή ακούσαμε σαν χθες πριν από ένα χρόνο την είδηση του θανάτου της Σάρας στη Ξηροκρήνη από ένα γ@μημ€ν⓪ μαγκάλι, πέντε, δέκα, άντε είκοσι λεπτά δρόμο από τα δικά μας τα σπίτια. Από τότε τίποτα δεν άλλαξε, μπορεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης να έπεσε κάτω από το ένα ευρώ, αλλά και πάλι αυτοί που δεν μπορούσαν να προμηθευτούν πετρέλαιο όταν ήταν στο 1,20 δεν μπορούν και τώρα που είναι στο 0,90. Υποτίθεται ότι η ΔΕΗ σε συνεργασία με τους δήμους θα προχωρούσε σε επανασυνδέσεις στα σπίτια οικογενειών που ζούνε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αλλά σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης οι επανασυνδέσεις που έγιναν δεν ξεπερνούν τις 170.

Να σου πω την αλήθεια δεν ήθελα να σου γράψω κάτι για τη Σάρα, δεν με αρέσουν οι επέτειοι των θανάτων και τα συναφή, αλλά μου τη βίδωσε γιατί τη Δευτέρα στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, η Ξηροκρήνη για όσους δεν το γνωρίζουν – όπως ο Μπουτάρης και τα άλλα μέλη της Πολιτιστικής Εταιρίας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος – είναι γειτονιά του δήμου Θεσσαλονίκης, δεν ειπώθηκε απολύτως τίποτα για τις οικογένειες που δεν μπορούν να θερμάνουν τα σπίτια τους. Αντίθετα, υπήρξε πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με το χριστουγεννιάτικο διάκοσμο της πόλης και η μ@λακία βάρεσε κόκκινο. Θυμήθηκα κάτι που μου έλεγε η γιαγιά μου, που ήρθε πρόσφυγας από τον Πόντο, για τους χορτασμένους που ποτέ δεν θα ενδιαφερθούν για τους ανθρώπους που πεινάνε.

www.alterthess.gr