Δεν πρόκειται καν να μπω στον κόπο να θυμίσω όσα έχω γράψει
από την πρώτη στιγμή για το κωμικοτραγικό «πολιτικό» εγχείρημα που ονομάζεται
«Ποτάμι» καθώς μετά και την προσχώρηση Λυκούδη όλα έχουν επιβεβαιωθεί στην
πράξη.
Πάνε τα «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν», πάνε τα «ούτε αριστερά ούτε
δεξιά», πάνε τα «δεν είμαστε Κεντροαριστερά», έμεινε μόνο η πρωτοφανής λύσσα
για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και άνευ όρων.
Θεωρώντας ότι η Ελλάδα είναι μόνο το Κολωνάκι και το πάνελ του Πρετεντέρη, ο
Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε...την προσχώρηση Λυκούδη με... τιμές αρχηγού
κράτους. Προσωπικά, έχω θέσει εδώ και καιρό μια σειρά ερωτημάτων στα οποία δεν
έχω λάβει απάντηση: Ποιος είναι ο Σπύρος Λυκούδης; Ποιος τον έχει εκλέξει και
που; Ποιο είναι το επάγγελμα του; Ποιες οι πολιτικές του θέσεις; Πώς έγινε
ξαφνικά μεταρρυθμιστής όταν έχει καταψηφίσει τα πάντα ως βουλευτής; Με ποια
μεταρρύθμιση έχει ταυτιστεί; Ποιος τον ήξερε πριν αποφασίσει η μιντιοκρατία να
τον καλεί κάθε μέρα σε κάποια εκπομπή αλλά και ποιος ακόμα και τώρα τον ξέρει;
Τα ίδια περίπου ερωτήματα ισχύουν και για τους υπόλοιπους
τυχοδιώκτες που έχει σπεύσει να στεγάσει πολιτικά ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τι
ακριβώς καθιστά σοβαρό πολιτικό τον Πέτρο Τατσόπουλο; Από πότε ο Γρηγόρης
Ψαριανός θεωρείται υπεύθυνη δύναμη όταν επίσης έχει καταψηφίσει τα πάντα;
Ζώντας τον προσωπικό του μύθο και χαζεύοντας αυτάρεσκα τις
αφίσες του ανά την Ελλάδα, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι
θα είναι ο αρχηγός μιας Κ.Ο μόνο έμπειρων πολιτικών, οι περισσότεροι εκ των
οποίων είναι γνωστοί για τη δυνατότητα τους να διασπούν κόμματα και να
μεταφέρουν τελευταία στιγμή την καρέκλα τους κάπου αλλού.
Είναι να απορείς κανείς με το ότι βρέθηκαν άνθρωποι να
αντιγράψουν το μοντέλο της Δημοκρατικής Αριστεράς ως...πετυχημένο.
Από parapolitiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου