Εκλογές και Δημοτικό Τραγούδι.«Αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις»

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας

Η Ελληνική Δημοτική Παραδοσιακή Μουσική είναι το άψογο δημιούργημα της ανώνυμης λαϊκής ψυχής. Η μουσική σύνθεση των παραδοσιακών δημοτικών τραγουδιών και οι στίχοι τους γράφτηκαν, κατά κανόνα, από ταλαντούχους ανώνυμους συνθέτες. Ο λαϊκός μας ποιητής τραγούδησε στις περισσότερες εκδηλώσεις της ζωής του Έλληνα, με τα πιο απλά και ωραία χρώματα, με τα πιο απέριττα και λιτά λόγια, με δωρική ομορφιά και συνέδεσε τα δημοτικά τραγούδια με όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του και με όλα τα γεγονότα που τη συγκλόνισαν και τον έκαμαν  να αισθανθεί και να γευτεί τη χαρά και τη λύπη.

Αυτή είναι η αλήθεια. Μία πτυχή των δημοτικών τραγουδιών, -μιας και αναφερόμαστε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του Έλληνα- είναι η πολιτική. Ο λόγος γέμει μεταφορών και παρομοιώσεων και κυριαρχεί η ποιητική λειτουργία της γλώσσας. Στόχος ο εκμαυλισμός των ψηφοφόρων και η απόσπαση της ψήφου.

Με τα χρυσά στολίδια σου

μαύρα γλυκά είν’ τα φρύδια σου,

καίγεται κι η καρδούλα μου

για μια γειτονοπούλα μου

(Όπου γειτονοπούλα βάλτε «ψήφος εις τας Εκλογάς»)

Και απαξάπαντες οι υποψήφιοι επινοούν χίλια δυο τερτίπια, ακόμη τόσα και περισσότερα τεχνάσματα, για να υφαρπάξουν την ψήφο.

Μια κοκκινοφορεμένη,

μου ‘χει την καρδιά παρμένη.

Πώς να κάνω να τη γελάσω,

το χεράκι της να πιάσω;

Το κόκκινο, ως γνωστόν, συμβολίζει την αγάπη, το θυμό, την ωριμότητα και την ορμή. (Έτσι για να κάνουν -οι Επαναστάτες!!!  γιούρια επί της κάλπης προς κατάκτηση της εξουσίας). Το κόκκινο είναι το κατ' εξοχήν χρώμα του ερωτικού πάθους, το χρώμα της φωτιάς, της δύναμης, της θερμότητας, του αίματος, της καύσης.

(«Τέτοια να ακούω. Να «πιάσω» την ψήφο και ας φωτοκαώ»)

Όλα τ’ αμπέλια γύρισα

κι όλα τα περιβόλια,

για να βρω μήλο κόκκινο

κι ένα κυδώνι αφράτο,

να δώσω στην αγάπη μου,

ποτέ να μην πεθάνει.

Ερμηνευτικές σημειώσεις:
Αμπέλια: Τα καφενεία στα χωριά, όπου γίνονται οι προεκλογικές επισκέψεις.

Περιβόλια: Είναι τα σπίτια των υποψηφίων. (Γλυκό νερατζάκι, κυδώνι, καφές και κατά την αποχώρηση σακούλες με τραχανά, χυλοπίτες και, αντίστοιχα, φορτηγά με υποσχέσεις).

Κυδώνι αφράτο: δυνατό τάξιμο.
Να μην πεθάνει: να μην «αλλαξοπιστήσει και ψηφίσει αλλού» κατά το «αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις».

Χαρακτηριστικό είναι και το κλάμα του γέρου

Είδα ένα γέρο που ‘κλαψε

σαν να ‘τανε παιδάκι,

κι από το κλάμα ράγισε

το φτωχικό σπιτάκι.

Αιτία του θρήνου, του κλαυθμού και του οδυρμού είναι το γεγονός, πως δεν εξελέγη «ο δικός μας», ο οποίος είχε υποσχεθεί και διορισμό του εγγονού/ής.

Επί συνεχόμενων αποτυχιών ο υποψήφιος τραγουδά:

Ορέ, εμένα το ‘χει η μοίρα μου,

το ‘χει το ριζικό μου,

ποτέ χαρά να μην ιδώ

σε όλο τον καιρό μου.

Έχω πολλά παράπονα,

και δεν τα λέει το στόμα,

γραμμένα τα ‘χω στην καρδιά

για να τα φάει το χώμα. 

Η πολιτική ως γνωστόν είναι συντηρητική, φιλελεύθερη, λαϊκίστικη, δημαγωγική, ήπια και σκληρή. Ενίοτε είναι και επαμφοτερίζουσα, δηλαδή και «με τον Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ».

Καμάρι που ‘χουν τα πρόβατα και λεβεντιά τα γίδια.

Καμάρι που ‘χει ένας γαμπρός, που ‘χει δυο-τρεις  κουνιάδες.

Η μια του δένει το άλογο, η άλλη το ξεσελώνει

κι η τρίτη η μικρότερη, κρυφά τον κουβεντιάζει:

-Γαμπρέ μ’ γιατί μας άργησες να ‘ρθεις στα πεθερ’κά σου;

-Ν- είχα γεννό στα πρόβατα και ξεγεννό στα γίδια.

(Καλά περνάνε!!!)

Μετά Τιμής Κίτσος ο Αθαμάνας