Προσαρμογή και ανάπτυξη: Ο γρίφος που πρέπει να λυθεί.

Αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, θα ανοίξει ο δρόμος της ανάπτυξης. Θα γίνει και η Ευρώπη περισσότερο αλληλέγγυα απέναντι στη χώρα μας, που για την ώρα τη θεωρεί αναξιόπιστη

Η κυβέρνηση, η διοίκηση, τα κόμματα και η κοινωνία ολόκληρη τείνουν να θέτουν τις δύο αυτές έννοιες σε αντιπαράθεση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο πρόσφατο παρελθόν έβρισκε ότι χρειάζονται περισσότερα αναπτυξιακά και λιγότερα δημοσιονομικά μέτρα, το προεκλογικό ΠΑΣΟΚ εφάρμοζε τα δημοσιονομικά μέτρα κλαίον και οδυρόμενο, ενώ το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς, σε διαφορετικούς βαθμούς, απεχθάνεται τη δημοσιονομική προσαρμογή ως σύνολο βάρβαρων και αντιλαϊκών μέτρων, που δεν οδηγούν παρά σε ύφεση και ανεργία. Ομως ανάπτυξη χωρίς δημοσιονομικό νοικοκύρεμα δεν γίνεται. Μια χώρα που έχει φτάσει να παράγει 20 και πλέον δισ. ευρώ ετήσιο έλλειμμα και αποκλείεται από τις αγορές δανεισμού, όχι μόνο δεν μπορεί να αναπτυχθεί, αλλά ούτε να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις όλων των πολιτών. Είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, όπως κατάντησε η Ελλάδα το 2009 με την αλόγιστη πολιτική της τελευταίας τριακονταετίας. Αν δεν υπήρχε το προστατευτικό δίχτυ της ΕΕ και του ΔΝΤ, ας μη γελιόμαστε, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο οδυνηρά. Αρα η δημοσιονομική προσαρμογή προηγείται, είναι προαπαιτούμενο της ανάπτυξης. Γι' αυτό και το πρόγραμμα που μας επιβλήθηκε έναντι της διάσωσης από τον δημοσιονομικό γκρεμό απαιτούσε πρωτίστως την τιθάσευση των ελλειμμάτων και τη βιωσιμότητα του χρέους.

Με πολύ κόπο και θυσίες έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο καμπής, όπου έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι προϋποθέσεις ανάπτυξης, επειδή ακριβώς έχει επέλθει κάποια εξισορρόπηση στα δημοσιονομικά μας πράγματα. Και εδώ είναι που θα φανεί η ικανότητα της κυβέρνησης, της δημόσιας διοίκησης αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει τους όρους της ανάπτυξης. Οι όροι αυτοί, όλοι σχεδόν το ομολογούν, είναι οι μεταρρυθμίσεις, που θα αναδιατάξουν το παραγωγικό μοντέλο, που θα καταστήσουν τη χώρα φιλική προς τις επενδύσεις, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αναστραφεί το κλίμα, θα βάλουμε τέρμα στον κατήφορο και θα κινηθούμε μπροστά.

Ποιες είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Και αυτές τις προβλέπει και ευτυχώς μας επιβάλλει να κάνουμε το Μνημόνιο, αφού θα έπρεπε να τις είχαμε κάνει με δική μας πρωτοβουλία εδώ και χρόνια, και όμως τίποτα δεν έγινε μέχρι τώρα. Πρόκειται κυρίως για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, για ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και την ενίσχυση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, για την καταγραφή και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, για την αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών και την εκλογίκευση του δημόσιου τομέα.

Πράγματι, δεν έχουμε ανάγκη από δεκάδες χαρτιά και άδειες που συνιστούν «φωλιές» διαφθοράς, δεν έχουμε ανάγκη από εκατοντάδες φορολογικούς νόμους, που ευνοούν τη βεβαίωση των φόρων, αλλά εμποδίζουν την είσπραξή τους, δεν έχουμε ανάγκη από δημόσια κτήματα που είτε καταπατώνται είτε παραμένουν νεκρά, δεν έχουμε ανάγκη από χιλιάδες τμηματάρχες χωρίς αντικείμενο και χωρίς υφισταμένους. Δεν έχουμε ανάγκη από στρατηγούς χωρίς στρατιώτες. Αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, θα ανοίξει ο δρόμος της ανάπτυξης. Θα γίνει επίσης και η Ευρώπη περισσότερο αλληλέγγυα απέναντι στη χώρα μας, που για την ώρα τη θεωρεί αναξιόπιστη και δεν την εμπιστεύεται.

Ομως, με βρισιές, μπουνιές και Σκουριές, αντί ενός ψύχραιμου και εποικοδομητικού διαλόγου, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε. Μακάρι οι ανησυχίες μας να μην επαληθευτούν.

Δεν έχουμε ανάγκη από χιλιάδες τμηματάρχες χωρίς αντικείμενο και χωρίς υφισταμένους. Δεν έχουμε ανάγκη από στρατηγούς χωρίς στρατιώτες

Του Ξενοφώντα Γιαταγάνα

Ο Ξενοφών Γιαταγάνας είναι πρώην νομικός σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

www.ethnos.gr