Χρόνια τώρα ο εκλεκτός φίλος Λάζαρος Συνέσιος μου
λέει πως έχει κάνει κάποια «παράπονα στο Δήμαρχο» για την πολύ μικρή και
αταίριαστη σημαία που είναι μόνιμα επηρμένη στον κοντό μπροστά στο Ηρώο Πεσόντων
της πόλης μας, στην νοτιοανατολική πλευρά του Κάστρου του Αγίου Ανδρέα. Κανένας
βέβαια δεν τον ακούει. Το ζήτημα φαίνεται πως θα λυθεί «βιολογικά» αφού η μικρή
σημαία, καθώς χτυπιέται από τον κυματισμό, λιώνει από την ελεύθερη μεριά της.
Έτσι θα πάψει να υπάρχει…
Να πούμε εδώ, παρά τη σοβαρότητα του ζητήματος,
όσοι υπηρετούν σε διεθνείς οργανισμούς και βλέπουν κάθε μέρα τις δεκάδες σημαίες
που κυματίζουν στον κεντρικό χώρο ή την πρόσοψή τους, ακούν και ανέκδοτα για την
κάθε σημαία ή τα μεταφέρουν πειράζοντας τους συναδέλφους τους.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που ήμουν, οι Γάλλοι,
για παράδειγμα, τα έψελναν στους Ολλανδούς: «Μας κλέψατε τα χρώματα της ηρωικής
τρίχρωμης σημαίας μας και τα βάλατε οριζόντια. Σε μας, αν τριφτεί και λιώσει το
κόκκινο στην κυματιστή άκρη, θα την αλλάξουμε στο κοντάρι, για να μην μείνει
δίχρωμη, ενώ η δική σας, όσο και να τριφτεί θα μένει πάντα τρίχρωμη.
Τσιγκούνηδες».
Εμείς οι Πρεβεζάνοι, τι
περιμένουμε; Να φτάσει το λιώσιμο στο σταυρό; Το ζήτημα ήρθε χθες,
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012, στην επιφάνεια. Ήταν η «Ημέρα
μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος».
Μετά τη δοξολογία, στον Άγιο Χαράλαμπο, πήγαμε στο Ηρώο για την επιμνημόσυνη
δέηση και την κατάθεση στεφάνων. Οι αντιδήμαρχοι αναφέρθηκαν λοιπόν σε αυτή την
κατάσταση και τη δυσκολία για το δημοτικό εναερίτη που θα πρέπει να αναζητηθεί,
να βρεθεί και να αναλάβει να αντικαταστήσει τη σημαία της ντροπής…
Δεν θα ξαναγράψουμε να καταγγείλουμε το πόσο
διακοσμητική και διοικητική ήταν και η χθεσινή επέτειος. Τα
έχουμε πει. Οι «συνήθεις ύποπτοι», που λέει και ο φίλος Κώστας Λογοθέτης,
ήταν εκεί. Και μάλιστα όχι όλοι. Η κ. Βασιλική Νίκου πάντως,
που μίλησε στη Δοξολογία, συγκίνησε τους ολιγάριθμους παρισταμένους. Πρέπει να
τα ακούμε και να μην τα ξεχνάμε. Η έννοια κλειδί του κειμένου της ομιλήτριας
ήταν αυτή: «Μας χώρισε η Ιστορία αλλά μας ενώνει η Γεωγραφία».
Ναι, μας χώρισε το αιματηρό παρελθόν, από τους Τούρκους και τους άλλους λαούς
της γειτονιάς μας, αλλά είμαστε χρεωμένοι με τη σύγχρονη γεωπολιτική των επαφών
μας και τον προγραμματισμό του μέλλοντός μας.
Ο τίτλος του σημειώματός μας θυμίζει εκείνο το δακρύβρεκτο καθημερινό ραδιοφωνικό σήριαλ της δεκαετίας του ’60 «Πικρή, μικρή μου αγάπη», που άρχιζε με το adagio από το Concierto de Aranjuez του Joaquín Rodrigo.
Ακούστε το.
Γιάννης Ρέντζιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου