Τι Ολανδρέου, τι Τσιπρανδρέας.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στην βρετανική Daily Telegraph, ζήτησαν την άποψη μου για τον Αλέξη Τσίπρα. Απάντησα ότι «είναι χαρισματικός, νέος, διαθέτει δυναμισμό και έχει το πλεονέκτημα ότι δεν κατείχε δημόσια θέση σε μια χώρα που οι κατεστημένοι πολιτικοί είναι πλήρως απαξιωμένοι... Δεν ξέρω όμως, πρόσθεσα, αν είναι αρκετά ώριμος για να αξιοποιήσει την δημοτικότητα του χωρίς να γίνει αλαζόνας». Το επεισόδιο στο Παρίσι, όπου ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε « Ολανδρέου» τον Γάλλο πρόεδρο, έδειξε ότι ο Α. Τσίπρας δεν είναι αρκετά ώριμος ούτε σε απλά θέματα διπλωματίας.

Μόλις δύο εβδομάδες μετά την εκλογή του, κ. Ολάντ δεν έχει δώσει ακόμη δείγματα γραφής, και μάλιστα τέτοια που να τον εξομοιώνουν με τον πλήρως αποτυχημένο, τέως πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ. Οι κινήσεις του είναι σίγουρα προσεκτικές, με δεδομένη την σημερινή υπεροχή της Γερμανίας και τις εξαιρετικά λεπτές ισορροπίες που χαρακτήριζαν πάντα τις γαλλογερμανικές σχέσεις. Έχει όμως προλάβει ήδη να καταγράψει μια σειρά διαφωνίες με την κύρια Μέρκελ, όπως στο θέμα των ευρωομολόγων, αναγκάζοντας την καγκελάριο σε ορισμένες πρώτες παραχωρήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, δεν νοείται τακτική για την αναστροφή της κατάστασης στην Ευρώπη, χωρίς μια πολιτική αν όχι συμμαχιών, τουλάχιστον εκμετάλλευσης της αντίθεσης του κ. Ολάντ με την κυρία Μέρκελ. Ακόμη και αν επρόκειτο για τον πιο καιροσκόπο πολιτικό στην ιστορία της Γαλλίας, με αυτόν η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να κάνει πολιτική. Και το ίδιο ισχύει αν ο κ, Τσίπρας ξεκίνησε τις εχθροπραξίες επειδή είχε μάθει ότι ο Ολάντ, όχι μόνο αρνήθηκε να τον δεχθεί, αλλά σκόπευε να συναντήσει τον κ. Βενιζέλο. Όπως τελικά έγινε εσπευσμένα, ως απάντηση στα περί Ολανδρέου.

Αν ο κ. Τσίπρας κερδίσει τις επόμενες εκλογές, με ποιόν σχεδιάζει να συνδιαλέγεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Με τους δεξιούς πρωθυπουργούς της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας, με τον Μελανσόν που δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο ή μήπως με τον κατά τα άλλα εξαιρετικά συμπαθή κ. Λοράντ του γαλλικού ΚΚ, που όμως κινείται στα εκλογικά ποσοστά του παλιού ΣΥΡΙΖΑ; Και τέλος, πως θα φαινόταν στον πρόεδρο του ΣΥΝ, αν ο Ολάντ επισκεπτόταν την Ελλάδα και άρχιζε να τον προσφωνεί κοροϊδευτικά Τσιπρανδρέα, υπονοώντας την δημαγωγία του Ανδρέα Παπανδρέου;

Ο κ. Τσίπρας κινήθηκε έξυπνα την προεκλογική περίοδο και είχε το θάρρος να πάρει πολλά ρίσκα, που απέδωσαν καρπούς. Δεν φαίνεται όμως να έχει αντιληφθεί πλήρως ότι από το 16% του ΣΥΡΙΖΑ, ένα σημαντικό ποσοστό αποτελεί αποδοκιμασία των αντιπάλων του παρά επιδοκιμασία των θέσεων του κόμματος του και επομένως πρόκειται για ευμετάβλητους ψηφοφόρους. Σίγουρα θα αυξήσει το ποσοστό του στις ερχόμενες εκλογές, αλλά αυτό έχει επίσης να κάνει και με τα λάθη των αντιπάλων του, από το δημοψήφισμα της Μέρκελ μέχρι τους παρά φύση γάμους στη μπλε πολυκατοικία. Όμως η απάντηση στον πανικό δεν είναι η αλαζονεία.

Ταξιδεύοντας στην Ευρώπη με τα βλέμματα των διεθνών ΜΜΕ στραμμένα επάνω του, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καλλιεργήσει την εικόνα ενός σοβαρού ηγέτη, ριζοσπάστη και συγχρόνως ρεαλιστή. Την σπατάλησε με αστειάκια περί Ολανδρέου, που απλώς ευχαρίστησαν τους συντρόφους του, αντιπάλους του Ολάντ. Όπως ακριβώς η δυνατότητα εκλογικής νίκης της αριστεράς στην Ελλάδα, υποσκάπτεται από τις αντιφατικές δηλώσεις των συνιστωσών, που άλλες λένε το μακρύ και άλλες το κοντό τους, ρίχνοντας νερό στο μύλο της χωρίς προηγούμενο τρομοκρατικής επίθεσης που διεξάγουν οι αντίπαλοι.

Αν θέλει να κερδίσει τις εκλογές, ο κ. Τσίπρας πρέπει να βάλει γρήγορα τάξη σε όλα αυτά, να διορθώσει και τα δικά του λάθη και να δείξει μια εικόνα συνοχής, σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Διαφορετικά, είτε δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ή έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι καλύτερο να το αποφύγει, τουλάχιστον προς το παρόν.

Του Στέλιου Κούλογλου

www.tvxs.gr