Για ένα δέντρο

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Πολύ συζήτηση αλλά και διαμαρτυρία έχει προκληθεί τον τελευταίο καιρό για ζητήματα αισθητικής στο κέντρο της πόλης μας που αυτό σημαίνει πως η αισθητική μας ακόμη δεν έχει προσβληθεί από την κακογουστιά και πως ο καιρός του τσιμέντου και του γκρί έχει παρέλθει εδώ και καιρό….ευτυχώς.

Από την άλλη μια τέτοιου είδους συζήτηση μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως είμαστε λάτρεις του ωραίου όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό. Τελικά αγαπάμε τη φύση, τα δέντρα, δεν μας ικανοποιεί ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός για την πόλη μας που καταργεί το ύφος της πόλης μας. Ποιο είναι το ύφος; Σίγουρα όχι τα δέντρα μετάλλαξης που έχουν φυτευτεί και φυτεύονται τον τελευταίο καιρό όπου κι αν στρέψει κάποιος το κεφάλι του από την απλή και ανούσια παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης ή της ευκολίας. Το ύφος της πόλης με τα δέντρα της ήταν τα υπέροχα δέντρα του Μονοπλιού, νεραντζιές. Αλήθεια στους δρόμους της Αθήνας οι νεραντζιές παρά το πέρασμα τόσων δημάρχων πώς έχουν επιβιώσει ακόμη και σήμερα; Εμείς προφανώς τις βαρεθήκαμε. Επίσης σε άλλες χώρες του πολιτισμένου κόσμου δέντρα υγιή δεν κόβονται. Δεν τα κόβει κανείς και υπάρχουν είτε ομάδες α΄ντίδρασης, είτε από την άλλη άνθρωποι που αντιστέκονται και έτσι δεν κόβονται.

Θυμάμαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη που άνθρωποι μιας περιοχής είχαν κάνει κύκλο-αλυσίδα για να μην κοπεί ένα μεγάλο υπέροχο δέντρο στο πάρκο τους. Εμείς τι κάνουμε; Τι θα κάνουμε όταν φτάσουν τα πριόνια στην κεντρική πλατεία εθνικής Αντιστάσεως όπου πράγματι βρίσκονται όχι μόνο κάποια υπέροχα δέντρα που δεν έχει νόημα να κοπούν. Τι κάναμε για τα υπόλοιπα; Υπήρχαν υπέροχες μεγάλες μανόλιες που γιατί κοπήκαν τελικά; Οι υπόλοιπες κι αυτές θα κοπούν; Ας αντισταθούν έστω και μόνα τους στη βαρβαρότητα της γκρίζας ισοπέδωσης. Από την άλλη υπάρχουν και κάποια σπάνια δέντρα εδώ και δεκαετίες με την ιδιαίτερη προέλευσή τους Αυτά ποιος θα τα υπερασπιστεί; Και πώς; Εάν ζούμε σε μια πόλη που δεν μπορεί να σωθεί ούτε ένα δέντρο στη βαρβαρότητα πώς θα σωθούμε κι εμείς;

Επίσης όταν γίνονταν η μελέτη και ψηφίζονταν αυτό το γκρι το όρμα πού είχε πάει σε όσους βρισκόταν εκεί μέσα; Μήπως έβλεπαν ένα βιντεοπαιχνίδι να ξετυλίγεται μπροστά του μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας χωρίς ανθρώπους, δέντρα, μόνο ξεραΐλα πέρα ως πέρα γιατί δεν αντέδρασε ουδείς; Τους άρεσε; Αυτοί είμαστε!

Ευτυχώς μπορούμε ακόμη και αντιδρούμε όσο μας έμεινε κι αυτή η πολυτέλεια, γιατί σε λίγο καιρό περί πολυτέλειας θα πρόκειται κι αυτή η αντίδραση πριν γίνει επικίνδυνη και θα διώκεται κι αυτή με κάποιο μεταλλαγμένο νόμο.

Κατερίνα Σχισμένου