Αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν με ανιδιοτέλεια.
Μοναδικός,
γενναίος, αστείος, τρυφερός, δυνατός,
αλλά κι ευαίσθητος θα μπορούσαν να
αποτελούν κάποιους απ’ τους ελάχιστους
χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να τον
περιγράψουν. Κι αλίμονο φυσικά αν κάποιος
θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτοί θα
ήταν αρκετοί από μόνοι τους για να τον
περιγράψουν.
Γιατί πώς θα μπορούσε
κανείς να περιγράψει τον παππού ενός
ανθρώπου; Ένα τόσο μοναδικό άτομο που
μόνο όσοι κατάφεραν να τον γνωρίσουν
πραγματικά μπορούν να σου μιλήσουν γι’
αυτόν. Και πιθανότατα δεν υπάρχει κάποιος
καταλληλότερος γι’ αυτή τη δουλειά απ’
τα εγγόνια του.
Θα μπορούσε από
πολλούς να χαρακτηριστεί ως ένας απλός
άνθρωπος. Συνηθισμένος, θα σου πουν. Σαν
όλους τους άλλους. Πώς μπορείς όμως να
αποκαλείς συνηθισμένο έναν άντρα με
τόσο ευγενική ψυχή; Κάποιον που ήταν κι
είναι δίπλα σου σε κάθε βήμα της ζωής
σου έτοιμο να χαρεί με την επιτυχία σου,
αλλά και να αγκαλιάσει κάθε σου αποτυχία,
όπως σε αγκάλιαζε όταν μικρός έπεφτες
κάτω και χτυπούσες το γόνατό σου;
Είναι
εκείνος που μας αγάπησε απ’ την πρώτη
στιγμή που μας κράτησε στα χέρια του κι
έδωσε νόημα στην πρόταση «Του παιδιού
μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου».
Όχι ένας οποιοσδήποτε συγγενής. Όχι ένα
απλό μέλος της οικογένειάς μας. Είναι
ο δικός μας παππούς. Για πολλούς από
μας, οι παππούς μας είχε ενεργό ρόλο στη
ζωή μας. Κι είμαστε αρκετά τυχεροί που
καταφέραμε να μεγαλώσουμε με την παρουσία
του.
Πόσα παραμύθια σου είπε ενώ
νύσταζε περισσότερο από σένα απλά και
μόνο για να μη δει τα μάτια σου λυπημένα;
Πόσα χατίρια δε σου χάλασε; Πόσα παιχνίδια
παίξατε; Πόσο μάτωνε η καρδιά του κάθε
φορά που έβλεπε τους γονείς σου να σε
μαλώνουν; Ξέρεις, τον πονούσε περισσότερο
απ’ ό,τι πονούσε εσένα η κατσάδα που
άκουγες. Γι’ αυτό μετά κατσάδιαζε με
τη σειρά του τους γονείς σου παράμερα,
χωρίς να τους ακυρώνει μπροστά σου μεν,
αλλά προστατεύοντάς σε δε.
Ο άνθρωπος
αυτός αποτελεί έναν απ’ τους πολυτιμότερους
θησαυρούς με τους οποίους μας προίκισε
η ζωή. Αν υπήρχε κάποιο χρώμα που θα
μπορούσε να τον χαρακτηρίσει, αυτό
πιθανότατα θα ήταν το χρυσό. Γιατί η
καρδιά του είναι σίγουρα φτιαγμένη από
αυτό το υλικό. Είναι εκείνος που έγινε
η αιτία να έχουμε έναν απ’ τους δύο
γονείς μας. Και πρέπει να παραδεχτούμε
ότι έκανε καλή δουλειά αφού συνέβαλε
στο να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά
του.
Αποτελεί πρότυπο, αφού μαζί με
τη γιαγιά σου, έδειξαν σε όλους στην
οικογένειά σας ότι παρά τα όσα προβλήματα
που μπορεί να έχετε πρέπει να μένετε
εκεί και να πολεμάτε. Να επιμένετε για
όσα αγαπάτε. Όχι να παραιτείστε μπροστά
σε κάθε δυσκολία. Να είστε εκεί ο ένας
για τον άλλον και να δίνετε αξία στον
όρο οικογένεια. «Ό,τι αξίζει είναι
δύσκολο κι εσύ να είσαι φτιαγμένος για
τα δύσκολα», θα σου πει. «Ό,τι χαλάει το
φτιάχνουμε. Δεν το πετάμε».
Μπορεί
να κράτησε το χέρι μας για λίγο όσο
ήμασταν μικροί, αλλά μας έμαθε να εκτιμάμε
το γεγονός ότι είμαστε τυχεροί για όλα
όσα έχουμε στη ζωή μας. Να μην αναλώνεσαι
στο να ψάχνεις μια ιδεατή ευτυχία όταν
αυτή βρίσκεται μπροστά σου. Να αγαπάς
τα μικρά πράγματα όπως ένα κυριακάτικο
οικογενειακό τραπέζι ή μια μάζωξη γύρω
απ’ το τζάκι.
Μας δίδαξε να μην
παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο και να
ξέρουμε ότι πίσω από κάθε συννεφιασμένο
ουρανό κρύβεται το πιο φωτεινό ουράνιο
τόξο. Γι’ αυτό όσο μεγάλοι κι αν είμαστε
πάντα θα αποζητάμε τη συμβουλή και την
αγάπη του.
Μπορείς να πας σ’ εκείνον
και να μιλήσεις μαζί του για κάθε πρόβλημά
σου. Θα προσπαθήσει να σε ακούσει χωρίς
να σε διακόψει. Και με τη σοφία που τον
χαρακτηρίζει θα σου πει τη γνώμη του,
αλλά ταυτόχρονα θα σε συμβουλέψει χωρίς
να προσπαθήσει να σε χαλιναγωγήσει.
Ξέρει ότι μπορεί να σ’ εμπιστευτεί
γιατί πιστεύει σε σένα και τις δυνατότητές
σου. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο
που θα μπορούσε να σου κάνει.
Δε
μιλάει πολύ. Σε κάποιους μπορεί να
φαίνεται αυστηρός. Δεν είναι όμως. Απλά
προτιμά τα λόγια του να είναι μετρημένα
και να δείχνει έμπρακτα όλα όσα νιώθει.
Ξεχνάς τις φορές που σου έφερε λουλούδια;
Σίγουρα ήταν ο πρώτος άντρας της ζωής
σου που το έκανε δείχνοντας σου πόσο
όμορφη μπορεί να είναι μια απλή κίνηση.
Ή τις φορές που σου έφτιαξε το λάστιχο
του ποδηλάτου σου; Πόσα και πόσα μπαλώματα
μπορούσες να μετρήσεις νιώθοντας
περήφανος που το φτιάξατε με τον
παππού;
Τον εκτιμάς περισσότερο από
όσο μπορείς με λόγια να περιγράψεις.
Για όλα όσα έχει επιτύχει μ’ αυτόν το
μοναδικό του τρόπο και κρατάς στο κουτί
με τις πιο γλυκές σου αναμνήσεις όσες
στιγμές έχεις περάσει μαζί του. Κάθε
φορά που βλέπεις στα μάτια του πόσο
περήφανος είναι για σένα νιώθεις κι εσύ
καλύτερα μέσα σου.
Αθόρυβα και χωρίς
επιτηδευμένες προσπάθειες, έχει καταφέρει
δικαιωματικά να κερδίσει μια ξεχωριστή
θέση στην καρδιά μας. Εκεί που αρμόζει
να κρατάμε όλους τους ξεχωριστούς
ανθρώπους μας. Αυτούς που αγαπάμε και
μας αγαπούν με ανιδιοτέλεια.
Μαρία
Τσιρίγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου