"Δύσκολα αντέχεται η μοναξιά στα ερημωμένα χωριά της Θεσπρωτίας!"

Κάποτε, πολλά ερημωμένα σήμερα χωριά της Θεσπρωτίας έσφυζαν από ζωή. Είχαν κόσμο, είχαν μαθητές στα δημοτικά σχολεία. Σε πολλά  χωριά του νομού πλέον οι μόνιμοι κάτοικοι μετρούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών, ενώ από τα δημοτικά σχολεία δεν έχει απομείνει σε λειτουργία σχεδόν κανένα. Όπως μας έλεγε κάτοικος μικρού χωριού , «δύσκολα αντέχεται η μοναξιά. Τις περισσότερες φορές κάνω αυτή τη βόλτα μόνος μου, μαζί με δύο σκυλιά, που έχω". 

 Θυμάται ένας Θεσπρωτός γέροντας: «Όταν πήγαινα στην Α΄ Δημοτικού, το σχολείο του χωριού είχε περισσότερους από 70 μαθητές. Από αυτούς, τα εννέα ήταν αδέλφια μου, όλες οι οικογένειες στα χωριά τις εποχές εκείνες ήταν πολυμελείς. Μετά το σχολείο, όλα τα παιδιά βοηθούσαμε στις δουλειές του σπιτιού». Το σχολείο έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν πλέον δεν υπήρχαν παιδιά, καθώς οι γονείς τους έφυγαν για τα αστικά κέντρα. Πράγματα που τώρα είναι δεδομένα δεν υπήρχαν καν. Δεν είχαν τα σπίτια ηλεκτρικό ρεύμα. Με λάμπες πετρελαίου έβλεπαν οι άνθρωποι, η μητέρα σιδέρωνε με σίδερο με κάρβουνα. Τα ρούχα πλενόταν όλα στη σκάφη. Στα χωριά λειτουργούσε ένα τηλεφωνείο. Αυτό συνέδεε τους κατοίκους με τον κόσμο. Παππούδες και  γιαγιάδες έχουν μείνει ως επί το πλείστον στα χωριά της Θεσπρωτίας, που όλο και σβήνουν... 

http://katoci.blogspot.gr