Η γέφυρα Κοράκου …

Γράφει ο Χρήστος Α.Τούμπουρος

Ένιωσα αληθινή ανακούφιση, μετά την υπογραφή των αρμοδίων, για την αναστήλωση της γέφυρας του Κοράκου, που ούτως ή άλλως η πράξη αυτή θεωρείται και είναι αληθινή πράξη εθνικής συμφιλίωσης με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό εξάλλου διατύπωσα και ευθαρσώς τη γνώμη μου πως «διαβαίνεις τη γέφυρα, περνάς το ποτάμι σημαίνει συναντάς, δημιουργείς, ενώνεις και ενώνεσαι, διεκδικείς και συνοδοιπορείς, συνταυτίζεσαι και συνδημιουργείς με τους απέναντι που είναι δικοί σου, που σμίλεψαν κι αυτοί με τη χρόνια, ολιγόχρονη ή στιγμιαία δράση τους την υφή και τη μορφή της όχθης και που ένωσαν αξίες και ζωή, δημιουργία, προκοπή και απαντοχή. Τα γεφύρια, συμφιλιώνουν, ενώνουν ψυχές και πολιτισμούς. Κοινή η προσπάθεια, ανθρώπων και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Ίσως αυτό κάποτε το κατανοήσουμε. Έτσι, για να φέρουμε συνειδητά τον τίτλο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Τότε θα έχει νόημα η αναστήλωση της γέφυρας».

Η Γέφυρα του Κοράκου είναι μνημείο! Τα μνημεία είναι δημιουργήματα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας σε μια ορισμένη εποχή και εκφράζουν τις αξίες, τις αντιλήψεις, τα ιδεώδη και την αισθητική της. Συνεπώς με αυτά καταλαβαίνουμε την κοινωνία που τα δημιούργησε και τον πολιτισμό της. Απλά ή επιβλητικά, ταπεινά ή μεγαλοπρεπή, ακέραια ή σπαράγματα, στέκουν σιωπηλά –ακόμη και κατακρημνισμένα, βομβαρδισμένα, ή και παρατημένα- και μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Υποβάλλουν συναισθήματα, προκαλούν συνειρμούς, προβληματίζουν και διδάσκουν όποιον μπορεί να καταλάβει καλύτερα τη «γλώσσα» τους. Φαίνεται πως τη γλώσσα αυτή μερικοί δεν την πολυκαταλαβαίνουν. Τα μετράνε όλα με το μέτρο της «οικονομικής λογικής» ή της τοπικιστικής μονοσήμαντης ή και μονοδιάστατης πολιτικής υποψηφίου.

Αν φτάσουμε στο σημείο να εξισώσουμε την αναστήλωση της γέφυρας του Κοράκου με μια παράκαμψη της Εγνατίας, τότε «είμαστε για τα λούσματα». Το γεφύρι για χίλιους δυο λόγους είναι δείγμα πολιτισμού και είναι πάντα «εντός ψυχής». Φαίνεται πως για κάποιους είναι «εκτός εποχής», γιατί η αναλώσιμη νοοτροπία ευτελίζει… Βέβαια όχι, ευτυχώς, τους πάντες κι ούτε τα πάντα. Υπάρχει και η Αντίσταση στην ισοπέδωση των αριθμών. Και τέλος. Κάποτε τα Συντάγματα έγραφαν πως «ο βουλευτής αντιπροσωπεύει το έθνος και όχι την εκλογική περιφέρεια από την οποία εκλέγεται». Η δεύτερη πρόταση διαγράφηκε ως πλεονασμός. Εννοείται πως ο βουλευτής είναι αντιπρόσωπος του έθνους. 

Ερώτημα: Το κατάλαβαν όλοι; Ειδικά οι υποψήφιοι. Πολύ αμφιβάλλω… « Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» ή του παράλογου; Ή μόνο της ψήφου;

Χρήστος Α.Τούμπουρος