Τελικά τι διαπραγματεύεται ο Τσίπρας; Eίναι εντυπωσιακό πώς ο υπουργός που έχει αναλάβει τη διαβούλευση με τους δανειστές, ανήκει σε μία κομματική τάση, στους «53», που είναι επιφυλακτική απέναντι στη συμφωνία

Η χώρα κάθε μέρα, συζητά με τους δανειστές της από χαμηλότερο ύψος. Ηδη έχει πέσει στα γόνατα, λες και ανεβαίνει στην Παναγιά της Τήνου.

Αν έχουν βάση οι εκτιμήσεις για συμφωνία εντός των προσεχών ημερών, τότε έχει και το σενάριο που φέρνει τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή τη Μεγάλη Πέμπτη, να σηκώνει τον σταυρό των μέτρων.

Βέβαια τον σταυρό τον σηκώνουν όσοι πληρώνουν ή, ακόμα χειρότερα, όσοι δεν έχουν να πληρώσουν τα μέτρα. Περιέργως, όμως, στην Ελλάδα επιδεικνύεται κάτι σαν κατανόηση προς τις κυβερνήσεις που παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις.

Τέλος πάντων, υπάρχουν πολλά προβλήματα εδώ. Και το μεγαλύτερο έχει να κάνει με την αλήθεια. Πώς να αποδεχθείς ως ρεαλιστικές τις εκτιμήσεις όταν έχεις βιώσει το «η συμφωνία γράφεται στο Μαξίμου και είναι θέμα ωρών η ολοκλήρωση της»; Και, στην τελική, γιατί η Ελληνική Δημοκρατία να συμφωνήσει τώρα με τους πιστωτές της, όταν προ ενός έτους διοργάνωσε δημοψήφισμα για ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο; Εντάξει, εδώ στεγνώνει και η τελευταία σταγόνα λογικής, αλλά έτσι δεν κινούνται τα πράγματα σε αυτή τη χώρα;

Προκύπτουν δύο ερωτήματα που έχουν πάνω τους, στην κυριολεξία, όλα τα λεφτά.

Το πρώτο έχει να κάνει με τη σχέση της χώρας με το ΔΝΤ. Η Ελλάδα πιέζει να φύγει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα προκειμένου να συνδιαλέγεται με τους εταίρους της, οι οποίοι, κατά την εκτίμηση της Αθήνας, θα συναινέσουν σε αυτό που μόνο το ΔΝΤ προτείνει, δηλαδή την απομείωση του χρέους. Ακούγεται λίγο παλαβό να θέλεις να απαλλαγείς από εκείνον που υποστηρίζει τον βασικό στόχο σου, αλλά, ας πούμε, ότι υπάρχει σχέδιο.

Εδώ σκάει το ερώτημα: Για ποιο λόγο το ΔΝΤ ασκεί τόσο μεγάλη πίεση στην Ελλάδα; Είναι που βρήκαν μία αριστερή κυβέρνηση και είπαν να τη χτυπήσουν σαν χταπόδι; Μπα, είναι πιο πολύπλοκο. Εδώ και χρόνια η διοίκηση του Ταμείου δέχεται κριτική από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και του αναπτυσσόμενου κόσμου για το ύψος της βοήθειας που χορηγήθηκε στην Ελλάδα. Θεωρητικά, σε έναν κόσμο ιδανικό, τα λεφτά που έχουν «καεί» στην Ελλάδα από Ευρωπαϊους και ΔΝΤ, έφταναν και περίσσευαν για το αναπτυξιακό πρόβλημα της

 Αφρικής. Η Βραζιλία, ας πούμε, δεν κρύβει τη δυσφορία της για το ύψος των δανείου που έλαβε η Ελλάδα. Και όταν το καλοκαίρι η Αθήνα, με βαρουφάκειο θράσος αρνήθηκε να πληρώσει τη δόση, κάποιοι στο ΔΝΤ αποφάσισαν να σφίξουν το σχοινί. To Ταμείο θέλει να εξασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων του. To ΔΝΤ δεν έχει χάσει ποτέ χρήματα.

To δεύτερο ερώτημα είναι και το θεμελιώδες. Τι στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται ο Τσίπρας; Και πώς; Οι δανειστές κρατούν τα χρήματα. Εμείς; Πέρσι τους απειλούσαμε λέγοντας ότι θα τινάξουμε τα μυαλά μας και θα τους λερώσουμε τον καναπέ. Φέτος τι έχουμε ως όπλο; Την παραίτηση του Τσίπρα; Ελάτε τώρα! Σε λίγο θα χρεώνουν ρήτρα ένα εκατομμύριο ευρώ για κάθε μέρα καθυστέρησης.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο λογικά ενδεχόμενα. Το πρώτο λέει ότι στην ουσία ο Τσίπρας διαπραγματεύεται πάλι με το κόμμα του. Και είναι, πράγματι, εντυπωσιακό πώς ο υπουργός που έχει αναλάβει τη διαβούλευση με τους δανειστές, ανήκει σε μία κομματική τάση, στους «53», που είναι επιφυλακτική απέναντι στη συμφωνία. Αν ισχύει αυτό, τότε η χώρα οδηγείται, μέρα με την ημέρα, σε οικονομική ασφυξία επειδή ο Τσίπρας δεν βρίσκει τον τρόπο να πείσει τους βουλευτές του.

Το δεύτερο, υποτίθεται ισχνό, ενδεχόμενο, βάζει τον χορό του Ζαλόγγου στη στρατηγική των πιθανών κινήσεων. Η κυβέρνηση κάνει αληθινή διαπραγμάτευση και, όπως έλεγε και ο Γιάνης, προσέρχεται στο τραπέζι χωρίς να αποκλείει τη ρήξη, ποντάροντας τις τελευταίες μάρκες της στην ανησυχία του Brexit. Στην περίπτωση αυτή το πιθανότερο είναι να επιδιώκει τη ρήξη. Η Ελλάς δεν θα ανήκει στην Ευρώπη, αλλά στην κυβέρνηση της.

Κοντός ψαλμός και μάλιστα της Μεγάλης Εβδομάδας. Η χώρα κάθε μέρα, συζητά με τους δανειστές της από χαμηλότερο ύψος. Ηδη έχει πέσει στα γόνατα, λες και ανεβαίνει στην Παναγιά της Τήνου. Προσπαθεί να διαχειριστεί το Προσφυγικό, έχει εδώ και μήνες κλειστά δικαστήρια και οι λογιστές απέχουν από την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων. Ακόμα και αν δεν απορείς πώς καταφέρνει και λειτουργεί, είναι λογικό να ρωτήσεις για πόσο ακόμα.

Κώστας Γιαννακίδης 

www.protagon.com