Γιατί εγκλωβιζόμαστε στην Ελλάδα των Λαζόπουλων;

Είναι μόνο μια τηλεοπτική εκπομπή το «Τσαντίρι». Αυτό θα πρεπε να παραμείνει και τίποτε περισσότερο. Κανένα άλλο μέγεθος δεν της αναλογεί. Το επιχείρημα ότι ο δημιουργός της, ο οποίος δεν έχει διακριθεί και για τίποτε περισσότερο από την εκπομπή αυτή και ορισμένες θεατρικές απόπειρες αναπαραγωγής της, βρίσκεται στον στενό κύκλο των συνομιλητών του πρωθυπουργού της χώρας δεν της δίνει μεγαλύτερο μέγεθος, απλώς δίνει το μέτρο της πρωθυπουργικής κρίσης. 

Άλλωστε ο Λάκης Λαζόπουλος ουδέποτε είχε κρύψει την αδυναμία του στις «αυλές» της εξουσίας. Είναι απλώς η απόδειξη ότι ο λαϊκισμός που υπηρετεί απαρεγκλίτως καθ' όλη την καριέρα του ο Λάκης Λαζόπουλος βρίσκει χώρο σε αυτές, οι οποίες εντέλει αποτελούν και τα θερμοκήπιά του. Και εδώ είναι το πρόβλημά μας, όχι ο ίδιος ο Λαζόπουλος, ούτε η εκπομπή του. Και αυτός αν εξέλιπε άλλος θα έπαιρνε τη θέση του.

Το πρόβλημά μας είναι μια δημοκρατία που νοσεί. Ο κάθε Λαζόπουλος είναι απλώς το κερασάκι σε μια τούρτα από υλικά, τα οποία βρίσκονται σε επικίνδυνο στάδιο σήψης. Το πρόβλημά μου είναι η σήψη και όχι το κερασάκι, που ακριβώς επειδή είναι η φαντεζί απόληξη του οικοδομήματος τραβά την προσοχή και είναι εύκολη η καταγγελία της γεύσης ή του χρώματός του. Και αυτό μορφή 


 λαϊκισμού είναι. Νομίζω ότι είναι σαφές το λάθος. 

Το στοίχημα για τη δημοκρατία, τις αρχές όσων πιστεύουν σε αυτή και θλίβονται από τις φασίζουσες εκδοχές του τηλεοπτικού λαϊκισμού, είναι να υπερβούν το θυμό και τη θλίψη και να μείνουν προσηλωμένοι με ψυχραιμία στην Ελλάδα που πιστεύουν και οραματίζονται, την Ελλάδα με τους ανοιχτούς ορίζοντες, την Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, με Ευρωπαϊκή παιδεία, την Ελλάδα που δεν παθαίνει κρίσεις πανικού μπροστά στην τηλεόραση, την Ελλάδα που σέβεται την ελευθερία της έκφρασης και την υπερασπίζεται, ακριβώς γιατί αυτή βρίσκεται εν κινδύνω σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε. 

Ναι, βρισκόμαστε σε κρίση, ναι, υπάρχει σκληρός πόλεμος μεταξύ σκοτεινών δυνάμεων, που θέλουν τη χώρα απομονωμένη επαρχία για να βασιλεύουν αυτές και δυνάμεων που θέλουν και βλέπουν μπροστά τους μια χώρα ισχυρή, μια δημοκρατία του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της δημιουργίας και της ανάπτυξης, αλλά δεν ξεχνώ την Χάνα Αρεντ, που έλεγε ότι σε έναν πόλεμο δεν έχουν σημασία οι συμμαχίες στα μέτωπα της σύγκρουσης, αλλά τα όπλα που χρησιμοποιούνται, γιατί αυτά θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

Γι' αυτό και πιστεύω ότι τα «όπλα» οποιουδήποτε Τσαντιριού, οποιασδήποτε τηλεοπτικής εκπομπής με προκλητικό και ακραίο περιεχόμενο, οποιοσδήποτε τηλεαστέρας, παρουσιαστής και όσοι λοιποί παρόμοιοι, προκαλούν το δημοκρατικό αίσθημα, αντιμετωπίζονται μόνον με την ακύρωσή τους, τον περιορισμό του πεδίου δράσης τους, στο μικρό- ναι, μικρό είναι- κοινό τους. 

Ανησυχητικό για μένα είναι η απουσία του θεσμού, που θα 'πρεπε να επιληφθεί της υπόθεσης Λαζόπουλου, του ΕΣΡ. Τρομακτικό για μένα είναι που χιλιάδες κόσμου έστειλαν στη Βουλή και τα δημοτικά συμβούλια την Χρυσή Αυγή και όχι μια χούφτα γερασμένο- ανεξαρτήτως ηλικίας- κοινό του Λαζόπουλου.

Τρομακτικό για μένα είναι, που το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ ελέγχει και εγκαλεί δημοσιογράφους για την γνώμη, την οποία εξέφρασαν τις μέρες του δημοψηφίσματος. Για να μπορώ να υπερασπιστώ το δικαίωμά τους στην ελευθερία της έκφρασης θέλω μια κοινωνία που την αποδέχεται σε όλες τις εκδοχές της. 

Και εντέλει έχω να ασχοληθώ με την «ποινικοποίηση» της αριστείας, με την εξάρθρωση και κομματικοποίηση θεσμών πολιτισμού, με τη διάλυση της παιδείας, και όχι με τον Λαζόπουλο. Με νοιάζει η Ελλάδα της ανάπτυξης, της δημιουργίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας, η Ελλάδα που δημιουργεί δουλειές για τους νέους και όχι η Ελλάδα του Λαζόπουλου. 

Υπάρχει και αυτή. Θα 'θελα να μπορώ να πω, πρόβλημά της. Και θα ένιωθα πιο ασφαλής, ότι δεν έχει δύναμη, αν απέναντι στις τσαντιρίσιες χυδαιότητες όρθωναν αντίλογο ενώσεις- εκτός των θιγόμενων- ή και μεμονωμένα άτομα, συγγραφείς, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, λογοτέχνες (με χαρά διάβασα ορισμένους, δυστυχώς μόνον ελάχιστους, τους «συνήθεις υπόπτους» για την προσήλωσή τους στον σεβασμό των δικαιωμάτων) και λοιποί υπηρετούντες τον πολιτισμό και δεν εξαιρώ καθηγητές στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Από αυτούς περιμένω. 

Και ναι, με τρομάζουν πιο πολύ από τα τηλετσαντίρια του λαϊκισμού, διάφοροι καταχωρημένοι στους καταλόγους των «πνευματικών ανθρώπων» του τόπου, οι οποίοι στα στερνά υποβάλλουν τον λόγο και την σκέψη τους σε εξευτελιστικά ακροβατικά προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί στην κυβερνητική «αυλή». Πολύ περισσότερο, όταν ορισμένοι εξ αυτών είχαν συμβάλλει κάποτε στη διεύρυνση των γνωστικών μου οριζόντων. 

Ναι, νιώθω αποστροφή για την φτηνιάρικη- όχι φτηνή- τηλεόραση, που προσβάλλει το κοινό, το οποίο την χειροκροτεί, αλλά εφόσον εκείνο θέλει, δικαίωμά του. Ναι, νιώθω αποστροφή και θεωρώ εχθρικό προς τη δημοκρατία, το χάδι στο λαϊκισμό διαφόρων ελίτ. Αλλά περισσότερο από όλα με τρομάζει, να αρχίσω να μοιάζω κι εγώ στο πρόσωπο του «τέρατος» κάνοντάς του τη χάρη να αντιδράσω, με τον τρόπο που περιμένει, να δείξω φόβο και να ζητήσω την φίμωση και την αποπομπή του και έτσι να το αθωώσω για τις ασχήμιες του. Ας μείνει, ας μιλάει και ας εκτίθεται, μέχρι να εκφυλιστεί. Αν δε συμβεί αυτό, τότε ας το πάρουμε απόφαση, η κατάστασή μας είναι μη αναστρέψιμη.

Πόπη Διαμαντάκου  Δημοσιογράφος, Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Διαλόγου του «Ποταμιού»

www.huffingstonpost.gr