Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
Κύριε Διευθυντά. Με εκείνη την Τζουμερκιώτισσα, που τις προάλλες με την επιστολή της αιτούσε -όπου δει- διορισμό βρήκα, με κάθε καλή έννοια, τον μπελά μου. Με καταχέριασε και με άλλη επιστολή. Και για να λέω και αλήθειες μού 'ρθε ο ουρανός σφοντίλ'. Για διάβασε και τη δεύτερη επιστολή που μού έστειλε.
«Αγαπητέ κύριε.
Από το μαλλί πώς είναι της Σοφίας μέχρι τα γεμιστά της Θεανούς δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση. Πολιτική παράγουν κατά το πώς λέμε, και οι αμούρες, τα γκόρτσα, τα απίδια και τα βλίτα. Τενεκέδες και γκαζοτενεκέδες, γκτσούπια και φωστήρες, τρομπούκια και αετοκαβαλλάρηδες σωρηδόν και μπουλοκηδόν δρώντες περιχαρακώθηκαν στο «έργο» τους, που φέρει τον τίτλο - λέμε τώρα- «πολιτική». Επομένως από το κουλοκούρ'σμα μέχρι το μαγείρεμα το έργο το έκαναν ένα. Πολιτική.
Πολιτική κάνω και εγώ ψάχνοντας για μια θέση εργασίας. Πολιτική κάνουν και οι κωλοτουμπίζοντες και οσφυοκάμπτες.
Πολιτική έκανε και ό Εμμανουήλ Ροΐδης, όταν έγραφε: «Έκαστος τόπος έχει την πληγή του η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν». Απαξάπαντες ομνύουν στο όνομα της πολιτικής. Μόνο που ο Ροΐδης ξέχασε να προσθέσει και τους κολαούζους, τους χειροκροτητές και τους «ακολουθούντας», αυτούς δηλαδή που κάνουν εξέδρα, έπονται και χάφτουν τις αλογόμυγες που μοιράζουν ένθεν κακείθεν οι τρυποτούφοι της δήθεν πολιτικής σκέψης, έκφρασης και πρακτικής. Μετά χαιρετιούνται στα κοινωνικά δίκτυα μοστράροντας και την αφεντομουτσουνάρα τους. Κάτι παρόμοιο με τις σχολικές εκδρομές. «Τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα.». Κι από κει και πέρα «να καεί ο φούρνος του γείτονα», «να ψοφήσει η κατσίκα του», «σκρούμπ' κι αγριορίγαν'», «φολτάκιασμα και ξεροπριτσιάλισμα», εμείς να 'μαστε καλά, απολαμβάνομεν τις όποιες «αντιστασιακές δραστηριότητες των συγγενών μας», καθόσον -δημοκρατικά βεβαίως, βεβαίως- δικαιούμαστε κάτι τέτοιο και με το παραπάνω, για διορισμό μιλάω στο γενικό πλυντήριο που ονομάζεται δημόσιο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μού 'ρθε ξαφνικά στο μυαλό εκείνο το δημοτικό τραγούδι που λέει: «Καμάρι που 'χουν τα πρόβατα και λεβεντιά τα γίδια/καμάρι που 'χει ένας γαμπρός, που 'χει δυο - τρεις κουνιάδες./ Η μια του δένει το άλογο, η άλλη το ξεσελώνει/κι η Τρίτη η μικρότερη, κρυφά τον κουβεντιάζει:/-γαμπρέ μ' γιατί μας άργησες να 'ρθεις στα πεθερ'κά σου;/ -ν- είχα γεννό στα πρόβατα και ξεγεννό στα γίδια.»
Κι όπου υπάρχει γέννα, εκεί ακολουθούμε. (Αντί για γέννα βάλτε πολιτική εξουσία. Όποιος την αδράξ'.) Ποιος νιώθει από ιδεολογία και ποιον κατέλαβε η αγωνία για ένα αύριο καλύτερο; Και με τη γυναίκα και με την αδελφή. Και με τη νύφ' αλλά και με την πεθερά. Εμείς καλά να περνάμε. και είπαμε «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.». Ποιος και γιατί να καταλάβει πως " Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται κι ύστερα ένα άλλο, και ύστερα το δικό σου" (Γιάννης Ρίτσος)
Όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σηματοδοτεί την κατάρρευση όλων των αξιών, στο βωμό της ιδιωτικοποίησης. Εργασιακά δικαιώματα, που αποκτήθηκαν με τόσους αγώνες και θυσίες, αφαιρούνται και θυσιάζονται στο ατομικό κέρδος. Η ανεργία φουντώνει και πλήττει, κυρίως, τους νέους. Η μάθηση γίνεται υπόθεση πολυτέλειας και υψηλού βαλαντίου. Οι κοινωνικές παροχές χάνονται και το δήθεν Κράτος Πρόνοιας λειτουργεί με σκοπό το οικονομικό όφελος. Όταν κοινωνικοί θεσμοί αλλοιώνονται και μέσα σ' αυτούς «όζει» η κομπίνα και η εκμετάλλευση. Ο ελεύθερος χρόνος εξαφανίζεται και η αξιοποίησή του γίνεται όνειρο απατηλό. Η υπόθεση υγεία εξαρτάται από την οικονομική αντοχή του καθενός.
Όταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει χάσει την αποστολή της και γίνεται στην ουσία εχθρός κάθε δημότη. Η προστασία του περιβάλλοντος και η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πόλη μας, δεν αφορά το Δήμο.
Τα σχολεία υπολειτουργούν από χίλιες δυο ελλείψεις.
Οι παροχές προς την τρίτη ηλικία, στην ουσία είναι μηδαμινές και η αντιμετώπιση χρόνιων και πιεστικών προβλημάτων της πόλης μας γίνεται υπόθεση που αφορά, όχι τους Δημότες, αλλά τον στενό κύκλο παρατρεχάμενων και «κολλητών» των δημοτικών αρχόντων. Όταν. Τ Ο Τ Ε.
Είναι γεγονός πως ο μόνος τρόπος, για να αντιμετωπιστεί αυτή η ζοφερή κατάσταση, είναι η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.
Ο αγώνας αυτός είναι ανάγκη να έχει τη μορφή συλλογικότητας και να πρωτοπορούν οι νέοι.
Και φυσικά πρέπει να αποκλειστούν απ' αυτόν τον αγώνα τα υποπόδια και τα οργανέτα, οι οσφυοκάμπτες και οι πουλημένοι. Πόσοι θα μείνουν; Όσοι αξίζουν να γευτούν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.»
Τι να πω. Δεν μπορώ να απολογηθώ. «Μ' βούλωσε το στόμα».
Δεν μπορώ να πω τίποτις γιατί «με πορδές δεν βάφονται τα αυγά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου