Εφοδιασμένοι με αρκετό νερό μιας και η
ζέστη είχε την τιμητική της ξεκινήσαμε για το ιστορικό Σούλι ,φτάνοντας στην
γέφυρα του Ντάλα ένα πέτρινο γεφυράκι που ενώνει τις δυο όχθες του
ποταμού,αποπροσανατολιστήκαμε, πλέξαμε σε μικρά μονοπάτια με αδιέξοδο. Από την
γέφυρα του Ντάλα ξεκινάνε 3 μονοπάτια προς της Πύλες τού Άδη ,προς τους
νερόμυλους και προς το Σούλι.
Ευτυχώς ενώ είχαμε απελπιστεί ένας
από τους δυο άλλους ορειβάτες ,πήρε τον Παπά Σταύρο τηλέφωνο για να μας δώσει
οδηγίες για το μονοπάτι , επειδή δυστυχώς από την γέφυρα του Νταλα οι οδηγίες
και οι σημάνσεις είναι ελλιπείς. Ευτυχώς είχαμε σωστές οδηγίες από τον Παπά που
και αυτός δεινός ορειβάτης μας κατεύθυνε άνετα μέσα μέσο του τηλεφώνου για να
βρούμε την είσοδο του μονοπατιού.
Το πέτρινο ανηφορικό μονοπάτι με τα
ασβεστολιθικά πετρώματα τα πουρνάρια και ορισμένες φορές τα δέντρα που
σχημάτιζαν καμάρα ήταν εύκολα προσβάσιμο . Η διαδρομή ευχάριστη, οι απότομοι
γκρεμοί, οι σκίουροι τα γεράκια που συναντήσαμε στην περιοχή έδινε μια άγρια
ομορφιά στο τοπίο και σε ταξίδευε ορισμένες φορές πίσω στο παρελθόν. Όταν
ειδικότερα εμφανίστηκαν τα πρώτα πέτρινα χαλάσματα των σπιτιών,
Η παρέα
περπατούσε αμίλητη γοητευμένοι από την θέα. Καμιά φορά ο παραπονιάρης της παρέας
ανυπόμονος μας ρώταγε πότε θα φτάσουμε ,αλλά κανένας δεν ήξερε ,πρώτη φορά
κάναμε αυτήν την διαδρομή έτσι δεν έπαιρνε απάντηση.
Σαν όαση μας φάνηκε
όταν συναντήσαμε το πρώτο καφενείο μετά απο περίπου 4 ώρες περπάτημα. Δυο
ηλικιωμένοι άνθρωποι μας υποδέχτηκαν ,μας ετοίμασαν φαγητό λέγοντας μας ιστορίες
για το Σούλι.
Άρθρο - φωτογραφίες Λάζαρος Τσάτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου