'Aγιος Βλάσιος (Σούβλιαση) Θεσπρωτίας. Δείτε τα video

Δείτε τα video 

'Aγιος Βλάσιος (Σούβλιαση) Θεσπρωτίας 

Ο Άγιος Βλάσιος (υψομ: 170 μ) είναι ένα μικρό χωριό του νομού Θεσπρωτίας, εντός των ορίων της άλλοτε επαρχίας Θυάμιδος. Σύμφωνα με την τελευταία διοικητική διαίρεση (Σχέδιο Καλλικράτης) αποτελεί τοπική κοινότητα, της δημοτικής ενότητας Ηγουμενίτσας. Ο πληθυσμός της το 2011 ανερχόταν σε 294 κατοίκους.

Γενικά Στοιχεία.

 Το προηγούμενο όνομα του Αγίου Βλασίου ήταν Σούβλιαση. Η αλλαγή του ονόματος σε Άγιος Βλάσιος έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1928. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας ενώ η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο.

Ιστορικά Στοιχεία.

 Κατά το 1874, στον Άγιο Βλάσιο κατοικούσαν 90 οικογένειες ενώ παράλληλα λειτουργούσε ελληνικό αλληλοδιδακτικό σχολείο το οποίο συντηρούσαν με εισφορές ο επίσκοπος Παραμυθιάς αλλά και η τοπική κοινότητα. Το 1913 αναφέρεται ότι ο οικισμός είχε 1012 κατοίκους ( χαρακτηριστικά, η Ηγουμενίτσα -τότε Γράβα- είχε μόνο 292 κατοίκους και το Γραικοχώρι 1.163 κατοίκους ). Η Κοινότητα Σούβλιαση υπήρχε από το 1919 μέχρι το 1928 και με το όνομα Κοινότητα Αγίου Βλασίου από το 1928 μέχρι το 1997. Παρακάτω παρουσιάζονται αναλυτικά τα ιστορικά στοιχεία για την διοικητική διαίρεση:

Η Κοινότητα Σούβλιαση Ιωαννίνων ιδρύθηκε στις 19 Αυγούστου 1919. Μετονομάστηκε σε Κοινότητα Αγίου Βλασίου Ιωαννίνων το 1928, ενώ το 1937 υπήχθη στο νομό Θεσπρωτίας ως Κοινότητα Αγίου Βλασίου Θεσπρωτίας. Η Κοινότητα καταργήθηκε στις 4/12/1997 και ενώθηκε με τον τότε Δήμο Ηγουμενίτσης του σχεδίου Καποδίστριας.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οκτώ κάτοικοι του χωριού εκτελέστηκαν από ομάδες Αλβανών ενόπλων συνεργατών των κατοχικών στρατευμάτων. Από τον Άγιο Βλάσιο καταγόταν ο «Άγιος Αναστάσιος, ο εκ Αγίου Βλασίου, ο Γουναράς» η μνήμη του οποίου γιορτάζεται στις 8 Ιουλίου^.

Απογραφές Πληθυσμού.

Απογραφή	1895	1913	1928	1940	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011
Πληθυσμός	988	1012	659	826	588	576	450	431	398	361	298

Ὁ Ἅγιος  Ἀναστάσιος, ὁ ἐξ Ἁγίου Βλασίου, ὁ Γουναρᾶς

Ὁ ἔνδοξος ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσιος γεννήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 17ου μὲ ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰῶνος.

Κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἅγιος Βλάσιος (Σούβλιαση ἡ παλαιότερη ὀνομασία) τῆς Θεσπρωτίας, κοντὰ στὴν πόλη τῆς Ἠγουμενίτσας. Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχουμε γι' αὐτὸν προέρχονται ἀπὸ τὸν Βίο του ποὺ σώζεται στὸ ἔργο «Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅπου κυρίως ἀναφέρεται τὸ μαρτυρικὸ του τέλος. Δὲν γνωρίζουμε κάτι σχετικὸ μὲ τὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ του ἡλικία, εὔκολα ὅμως μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε, ὅτι μέσα στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ἔζησε, ἔλαβε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του εὐσεβῆ ἀνατροφὴ «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου».

Ἡ εὐσεβής του ἀνατροφὴ καὶ ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ ὁδήγησαν ἀργότερα τὸν μακάριο Ἀναστάσιο στὴν ἀπόφαση νὰ ἐνταχθεῖ στὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ νὰ διακονήση τὸν Θεὸ καὶ τὸν λαὸ Του ὡς πρεσβύτερος.

Σὲ κάποια χρονικὴ στιγμὴ τῆς ἰερατικῆς του ζωῆς καὶ ἐνῶ ἐφημέρευε σὲ κάποιο Ναὸ ἔξω ἀπὸ τὴν βασιλεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀρχίζει τὴν ἐξιστόρησή του ὁ Συναξαριστής. Συνέβη τότε τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίου τοῦ Ρώσσου καὶ ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ἔνιωσε μέσα του νὰ ἀνάβει ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου καὶ παρακαλοῦσε κάθε μέρα τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀξιώση νὰ δώση κι αὐτὸς τὸ αἷμα του γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ στὴν Κωνσταντινούπολη ζοῦσε κι ἕνας Κύπριος ἱερομόναχος ὁ ὁποῖος λόγω τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς ποῦ ζοῦσε, ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ στὰ ἑβδομήντα του χρόνια, ἔχοντας χάσει καὶ τὸ φῶς του, ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ἀσπάστηκε τὴν πίστη τοῦ Μωάμεθ. Οἱ Τοῦρκοι, ὅπως συνήθιζαν σὲ τέτοιες περιπτώσεις, τοῦ προσέφεραν πολλὰ δῶρα καὶ τιμὲς καὶ ἐκεῖνος, τυφλωμένος περισσότερο πνευματικὰ ἀπὸ ὅτι σωματικά, ἔφθασε νὰ μεταβαίνει μαζὶ μὲ τοὺς Σέχηδες στὸ Γενί-Τζαμὶ καὶ νὰ κηρύττει στὰ σκαλοπάτια του, διδάσκοντας στοὺς εἰσερχόμενους μουσουλμάνους τούς μύθους τῆς θρησκείας των, λαμβάνοντας ἀπὸ αὐτοὺς καὶ χρήματα.

Μία μέρα ἐνῶ ὁ Ἅγιος μετέβαινε στὴν ἀγορά, πέρασε ἔξω ἀπὸ τὸ Γενί-Τζαμὶ καὶ βλέποντας στὰ σκαλοπάτια τὸν ἐξομώτη, πρώην ἱερομόναχο, νὰ διδάσκη τοὺς Τούρκους, πόνεσε μὲ τὴν καρδιά του καὶ στάθηκε ἐκεῖ παρατηρώντας τον ἀναλογιζόμενος ἀπὸ ποιὸ ὕψος τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐξέπεσε καὶ κατακρημνίσθηκε σὲ τέτοιο βάθος σκοτισμοῦ, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ κακοῦ, ὁ Ἑωσφόρος.

Βλέποντας τὸν Ἀναστάσιο νὰ στέκεται σκεπτικός, οἱ διερχόμενοι Τοῦρκοι, τοῦ εἶπαν μὲ τὴν συνηθισμένη τους βαρβαρότητα. «Μπρέ, παππᾶ, βλέπεις αὐτὸν τὸν Σέχη; Καὶ αὐτὸς παππᾶς ἦταν καὶ γνώρισε τὴν πίστη μας καὶ ἔγινε Τοῦρκος. ἔλα κι ἐσὺ νὰ γίνης Τοῦρκος γιὰ νὰ κερδίσης τὸν Παράδεισο. Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ἔλεγαν οἱ Ἀγαρηνοί. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀναστάσιος ἄνοιξε τὸ εὐλογημένο του στόμα καὶ τοὺς ἀπάντησε μὲ λόγια σκληρὰ ὅμως ἀληθινά. «Ὦ τυφλοὶ καὶ πλανεμένοι, τί τὸν ἀκοῦτε; Αὐτὰ πού σᾶς λέει εἶναι ὅλα ψέματα. Ἐσεῖς, πού εἶστε Τοῦρκοι ἀπὸ τοὺς προγόνους σας, αὐτὸν τὸν σαπρόγερο βάλατε νὰ σᾶς διδάξη τὴν πίστη; Αὐτὸν ποὺ τὸν ἐγκατέλειψε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν πολλή του κακία καὶ ἀρνήθηκε τὴν πίστη του, τώρα στὰ γεράματα; Ποῦ γνωρίζει τὴν πίστη σας αὐτὸς πού ἀκόμη δὲν γιατρεύτηκε ἀπὸ τὸ σουνέτισμα; Κρίμα στὴ γνώση σας καὶ λέτε ὅτι ἔχετε καὶ πίστη».

Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ καὶ ἀκόμη περισσότερα μὲ μεγάλη τόλμη καὶ θάρρος στὴν τουρκικὴ γλώσσα, ὁ Ἅγιος, σιώπησε. Οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ἀκούγοντάς τα, ὥρμησαν κατεπάνω του μὲ μίσος καὶ ἀρπάζοντάς τον, τὸν παρουσίασαν στὸν Κατή, δηλαδὴ τὸν ἱεροδικαστὴ τῶν μουσουλμάνων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸν Βεζύρη.

Ὁ δὲ Μάρτυς εἶπε καὶ σ' αὐτοὺς τὰ ἴδια λόγια γι' αὐτὸ καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἐξορισθῆ στὸ νησὶ τῆς Χίου. Ὅταν λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ τὸν ἀνεβάσουν στὸ πλοῖο γιὰ τὴν ἐξορία, ὁ Ἅγιος, φλεγόμενος ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου, μὲ φρόνιμο τρόπο τοὺς ξεγέλασε καὶ τὸν ἔφεραν πάλι μπροστὰ στὸν Βεζύρη, στὸν ὁποῖο εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ἐνδοξότατε ἀφέντη, γιὰ ποιὸ λόγο μὲ στέλνεις στὴν ἐξορία; Ἐπειδή σοῦ εἶπα τὴν ἀλήθεια; Μᾶλλον νὰ μὲ τιμήσης θὰ ἔπρεπε καὶ ὄχι νὰ μὲ ἐξορίσης. Ἀλλὰ ἐσεῖς δὲν θέλετε νὰ ἀκούσετε τὴν ἀλήθεια, γι’ αὐτὸ καὶ ἔχετε αὐτοὺς τοὺς τυφλοὺς καὶ πλανεμένους νὰ σᾶς διδάσκουν». Τόσο ἔντονα καὶ μὲ θάρρος ἐχλεύασε τὴν θρησκεία τῶν Τούρκων καὶ ἐκύρηξε τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ὁμολογώντας ἔτσι τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ὅλη τὴν ἔνσαρκον Αὐτοῦ οἰκονομίαν, ὥστε ὅλοι ποὺ τὸν ἄκουγαν νὰ μείνουν ἄφωνοι. Μὴ μπορώντας νὰ ἀντέξουν τὸν ἔλεγχο αὐτῆς τῆς φωνῆς τῆς ἀληθείας, κατὰ διαταγὴ τοῦ Μουφτῆ, ἔστειλαν καὶ τὸν ἀπεκεφάλισαν μπροστὰ στὸ Γενί-Τζαμί. Ἔτσι ὁ τρισμακάριστος Ἀναστάσιος ἔλαβε τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου, ποὺ μὲ τόση λαχτάρα ποθοῦσε καὶ ἡ ἁγία του ψυχὴ πέταξε γιὰ νὰ μεταβῆ κοντὰ στὸν Σωτήρα Χριστό, ποὺ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγάπησε. Ἦταν ἡ 8η Ἰουλίου τοῦ 1743.

Μετὰ τὴν ἀποτομή τῆς τιμίας αὐτοῦ κεφαλῆς, φῶς οὐράνιο παρουσιάστηκε τὴ νύκτα πάνω ἀπὸ τὸ ἅγιο λείψανο τοῦ ἱερομάρτυρος καὶ ἔγινε ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς φρουροὺς ποὺ τὸ ἐφύλαγαν, καθῶς καὶ ἀπὸ ὅσους πέρασαν ἀπὸ ἐκεῖ, Χριστιανοὺς καὶ Τούρκους καὶ ὅλοι ἐθαύμασαν γιὰ τὸ παράδοξο θέαμα.

Οἱ μὲν Ἀγαρηνοὶ καταισχύνθηκαν ἀπὸ τὴν θεοσημεία, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἐδόξασαν τὸν Θεό, ποὺ ἀντιδοξάζει τοὺς πιστούς Του δούλους. Στὴ συνέχεια τὸ Ἅγιο Λείψανο, παραδόθηκε στοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ ταφῆ. Δυστυχῶς ὅμως, ἡ παράδοση δὲν διέσωσε τὸν τόπο τῆς ταφῆς τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος, οὔτε ἄλλη πληροφορία σχετικὰ μὲ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα, μετὰ τὸ θάνατό του.

Αὐτὸς ἦταν ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος, ὁ ἐπονομαζόμενος Γουναρᾶς, ἡ δόξα τῆς κώμης τοῦ Ἁγίου Βλασίου, τὸ ἐκλεκτὸ τέκνο τῆς Θεσπρωτίας, ποὺ μὲ τὴν ἁγία του ζωὴ καὶ μὲ τὸ μαρτυρικό του τέλος ἔγινε ἕνα ἀκόμη φωτεινὸ ἄστρο τοῦ πνευματικοῦ οὐρανοῦ καὶ προσετέθη στὸ νέφος τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ποὺ ἐδόξασαν τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸ αἷμα τους ἐστερέωσαν τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ ἐν Θεσπρωτίᾳ Ἐκκλησία καυχᾶται ἐν Κυρίῳ γιὰ τὸν νέον αὐτὸν ἱερομάρτυρα, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν λοιπὴ χορεία τῶν ἐπιτοπίων Ἁγίων δέεται στὸν Θεὸ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς ἀκριτικῆς μας ἐπαρχίας ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε εὐσεβή ποὺ προστρέχει στὴν χάρη του.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀναστασίου τελεῖται πανηγυρικὰ στὶς 8 Ἰουλίου, στὴν ἰδιαιτέρα του πατρίδα, στὸν Ἅγιο Βλάσιο, στὸν ἱστορικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὅπου εὑρίσκεται ἡ ἱερά του Εἰκόνα, ἐνῶ παράλληλα γίνονται ἐνέργειες γιὰ τὴν ἀνέγερση Ἱεροῦ Ναοῦ ἐπ' ὀνόματί του.