Τούτα τα χρόνια ο καθένας ψάχνει τη βάρκα του. Οι θυμοί που
βγήκαν, από χίλια δυο, δεν χαράζουν πλεύση. Ακυβέρνητος θα μείνεις. Να παλεύεις
με θηριώδη κύματα. Τι θα σε διασώσει; Ο καθείς και οι αποφάσεις του.
Την
ημέρα που είδα στα μηνύματά μου το ευχάριστο νέο της εισαγωγής μου στο Ανοιχτό
Πανεπιστήμιο γαλήνεψε η ψυχή μου. Μπροστά μου μια νησίδα. Η εμβάθυνση στην
ιστορία. Αυτό θα σπούδαζα, Ευρωπαϊκή Ιστορία. Το είχα ξανακάνει στα 40 μου.
Ιστορία της Tέχνης τότε. Μπορεί και η μόνη αληθινή ιστορία. Αποτυπωμένη στα
χνάρια αυτών των ελεύθερων μυαλών, αυτών που οσφραίνονται τα γεγονότα πριν
ξεσπάσουν στην ανθρωπότητα και τα αποτυπώνουν με δικό τους τρόπο. Κι ήταν ωραίο
το ταξίδι εκείνο! Κι ήρθε η ώρα να το ξανακάνω από την άλλη πλευρά του
χάρτη.
Προχθές ήταν η πρώτη μας συνάντηση κάπου στο Κερατσίνι. Σ' ένα ΙΕΚ
που τις εγκαταστάσεις του ενοικιάζει το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» με την ώρα. Πρώτη
μέρα και, ένα βήμα πριν καν μπω στον χώρο, μια ομάδα νέων παιδιών πέφτει πάνω
μου. Ο καθένας κάτι κρατάει στα χέρια του και το μοιράζει. Αστραπιαία σκέφτομαι,
να' ναι άραγε τόσο δυνατά ακόμα τα κόμματα στα Πανεπιστήμια; Μα σε δευτερόλεπτα
ανακαλύπτω ότι είναι φοιτητές που προσφέρονται να μετατρέψουν την τύφλα σου σε
δήθεν γνώση. Ακοπίαστα από μεριάς σου. Αυτοί θα γράφουνε για σένα τις εργασίες.
Και η αληθινή γνώση; Ποιος σε τούτον τον τόπο την γαμεί; Με σοκάρει η άνεση.
Τόση νομιμοποίηση μιας τραγικής παρανομίας; Ξεκάθαρα απλωμένης σε κοινή θέα! Πού
θα βρεθεί διέξοδος στον άνυδρό μας τόπο; Τόσο που τα παράλογα τα δηλώσαμε ως
απολύτως λογικά.
Πιάνω τοίχο. Δίπλα μου ένα χαμόγελο ζεστό ονομάζεται
Ιφιγένεια. Ψάρι και η Ιφιγένεια. Μάνα τριών παιδιών. Οχτώ, έξι, δύο.
«Αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλω πέρα» μου λέει. Μετά στην αίθουσα συνεχίζει: «Κοίτα
την κασετίνα μου. Μου την έφτιαξαν τα παιδιά μου. Δες τι μολύβια μου έβαλαν, τι
γόμα με τον Superman επάνω!». Πού να τα έβρω αυτά τα παιδιά να τα συγχαρώ για
τούτη τη φοβερή μαμά! Και ακριβώς στην ώρα που αναγράφονταν ότι θα ξεκινούσαμε -
μιλάμε για Γκρίνουιτς - ξεκίνησε να μας μιλάει ο καθηγητής μας. Και είπα «Τούτος
ο τόπος είναι, Θεέ μου, άλλος τόπος!». Και σα να στέργιωσα. Μια ομάδα ανθρώπων,
όλων των ηλικιών, που ίσως ψυχανεμίστηκαν ότι η οικονομική μας κρίση, είναι το
βασανιστικότερο αλλά, εν τέλει, όχι το χειρότερο που μας έχει τύχει. Κερδίζει,
βλέπεις, η κρίση κάθε λογής αξιών. Και όλοι ετούτοι - οι συμφοιτητές μου δηλαδή
- πληρώνουν για διέξοδο και αναζητούν την έξοδο, στα πιο δύσκολα χρόνια να
πληρώσεις.
Και κάπως έτσι αρχίσαμε τις συστάσεις. Νοσηλεύτρια, χειριστής
αεροσκαφών, σερβιτόρος, συνταξιούχος, ξυλουργός, πωλήτρια, τραπεζική υπάλληλος,
σουβλατζής 19 χρόνια, νηπιαγωγός, μάγειρας, δημοτική υπάλληλος. κι έχω και το
ευσυγκίνητο της ηλικίας. Για φαντάσου! Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, με τρόπο
διδασκαλίας που πρώτοι οι Βρετανοί εφάρμοσαν, σπουδές από το σπίτι, σύστημα
ωστόσο αδιάβλητο πατάει γερά στη χώρα μου, όντας το πολυπληθέστερο ελληνικό
πανεπιστήμιο. Άνθρωποι, «πολύ» ενήλικες, αναζητούν «να διασώσουν τη βάρκα τους»
(που θα έλεγε και ο Κώστας Τσόκλης) βουτώντας στην αληθινή γνώση. Ευτυχώς, να
σας πω κι ένα ενδιαφέρον παραλειπόμενο, στους 30 οι 5 ήρθαν καθυστερημένοι.
Διέκοψαν το μάθημα χωρίς να θεωρήσουν σκόπιμο να ζητήσουν καν «συγγνώμη».
Εντάξει! Μην τα κάνουμε και όλα αγγελικά! Η έννοια «συγγνώμη» εδώ και χρόνια δεν
υφίσταται. Ενώ τα χεράκια της εισόδου που άπλωναν για εύκολες λύσεις, υφίστανται
και παρα-υφίστανται. Έχουν και οι παθογένειες τις άτιμες τις αντοχές τους. Καλή
μας συνέχεια και «κουράγιο» μας. Ο καθείς και η βάρκα. Κάπου δεν θα μας βγάλει
ετούτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου