Στο δημοψήφισμα της Κυριακής δεν ψηφίζουμε τι προτιμούμε, αλλά τι θέλουμε να αποφύγουμε. Αν φτάσουμε μέχρι εκεί, αυτή τη φορά δεν θα μπορούμε να πούμε πως φταίνε πάλι οι άλλοι. Θα ήταν μέρα μεσημέρι όταν η Άνγκελα Μέρκελ θα έλεγε «ναι» και ο Αλέξης Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια, αλλά ήταν νύχτα σκοτεινή όταν ανακοίνωσε το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων. Ήταν τουλάχιστον ανοιχτή ξανά η ΕΡΤ και προσπάθησε το επόμενο βράδυ να πείσει την ελληνική κοινωνία να παραμείνει ψύχραιμη. Ένα 24ωρο αργότερα, η Ελλάδα μπήκε στο ισχυρό κλαμπ της Σομαλίας, του Σουδάν και της Ζιμπάμπουε.
Η «ελπίδα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε ποτέ. Η αύξηση του κατώτατου μισθού, η καταβολή της 13ης σύνταξης, τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ο τερματισμός της λιτότητας, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναφορά του αφορολόγητου στις 12.000 ευρώ και η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, έμειναν στη Θεσσαλονίκη. Όταν η «δημοκρατία επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε» και ο νέος πρωθυπουργός πήρε ισχυρή λαϊκή εντολή, στις Βρυξέλλες πήγε μόνο η υπογραφή του σε μέτρα 8 δισεκατομμυρίων ευρώ. Γιατί άραγε; Γιατί δεν υπήρχαν λεφτά. Τώρα ζητούν ξανά ένα «βροντερό όχι», για να «διαπραγματευτούν καλύτερα». Οι τίμιοι αγωνιστές που πρότειναν περιοριστικές πολιτικές και κατάφεραν να ακριβύνουν οκτώ φορές το «περιβόητο» μέιλ Χαρδούβελη, μιλούν πάλι για «νενέκους». Ναι. Είναι οι ίδιοι, μαχητικοί κύριοι, που έλεγαν πως θα «βαράνε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν».
Η «αξιοπρέπεια» της κυβέρνησης έχει όριο τα 60 ευρώ που βγάζουν, για την ώρα, τα ATM. Όσοι πίστεψαν πως «ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός», αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως η τελευταία στάση, αυτής της ξέφρενης διαδρομής στην οποία έχει μπει η χώρα, γράφει «δραχμή». Το ψέλλιζαν προεκλογικά, τους ξέφευγε καμιά φορά στα πάνελ, αρθρογραφούν υπέρ αυτής της επιλογής από σελίδες τύπου xipnatesinellines.gr μέχρι φιλοσταλινικά ιστολόγια που στάζουν μίσος. Όταν έχεις μετοχές στη Blackrock και καταθέσεις στην Ελβετία, η «επανάσταση» είναι ευκολότερη για σένα.
Στο ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος υπάρχουν δύο κουτάκια. Στο πάνω, υπάρχει χώρος για συναίσθημα, στο κάτω υπάρχει χώρος για λογική. Αν μπορούν να μας διδάξουν κάτι τα πέντε δύσκολα χρόνια της κρίσης, είναι πως δεν υπάρχουν εύκολες επιλογές. Αν μπορούν να μας αποδείξουν κάτι οι τελευταίοι πέντε μήνες, είναι πως στην πολιτική δεν μετρούν οι προθέσεις αλλά τα αποτελέσματα.
Κάτι δεν πάει καλά, όταν άνθρωποι που δεν κόλλησαν ένα ένσημο στη ζωή τους, «υπερασπίζονται» τον κόσμο της εργασίας. Κάτι σάπιο συμβαίνει, όταν εκείνοι που μιλούν για χούντες, ψηφίζουν μαζί με τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Κάπου χάνουν τα συνθήματα για «ίσες ευκαιρίες», όταν αυτοί που τα φωνάζουν διορίζουν τους συντρόφους τους και τους συγγενείς τους. Κάπως αλλιώς πρέπει να τελειώσει η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, από την επιλογή του χάους.
Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση. Είναι το μόνο που ξέρει να κάνει. Δεν είναι αθώα η στρατηγική της, να μην εξηγεί στους πολίτες τι συνεπάγεται η άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος εγγυάται πλέον ότι θα ανοίξουν οι τράπεζες στις 7 Ιουλίου και όχι εβδομάδες αργότερα;
Αυτοί που διέψευδαν τα capital controls λίγες ώρες πριν επιβληθούν; Ποιοι εγγυώνται πως η Ελλάδα της Δραχμής δεν είναι λίγες ώρες μακριά; Αυτοί που έχουν επαναλάβει πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι ταμπού; Πώς μπορεί να διασφαλιστεί τυπικά η μη χρεοκοπία της χώρας μετά τη μη πληρωμή στο ΔΝΤ; Από εκείνους που κρυφοχαμογελούν δηλώνοντας πως «είναι και η Ευρωζώνη κοντά στο ατύχημα»; Άραγε, οι καταθέσεις των πολιτών είναι το επόμενο «ατύχημα»;
Όταν μερικοί από τους πιο επιφανείς ανθρώπους της πνευματικής ζωής της χώρας, ανησυχούσαν και διατύπωναν τις ενστάσεις τους στο πάρτι παροχολογίας, «ανήκαν» στην «Πέμπτη φάλαγγα» και λοιδορούνταν ως προπαγανδιστές. Όταν διακεκριμένοι οικονομολόγοι αντιτάσσονταν στις παιχνιδιάρικες θεωρίες, ήταν κινδυνολόγοι. Όλοι είχαν άδικο ή εξυπηρετούσαν συμφέροντα, εκτός από αυτούς που καθαρόγραφαν τη συμφωνία που δεν ήρθε ποτέ.
Αυτοί που ονειρεύονται τα ελληνικά κολχόζ, δεν τρομάζουν με τον εφιάλτη της απομονωμένης Ελλάδας. Είναι λίγο δύσκολο πλέον να πιστέψει κανείς πως οι άνθρωποι που «οραματίζονται» το «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας και έχτισαν πολιτικές καριέρες κατά του «ευρωμονόδρομου», θα μας κρατήσουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την επιλογή αυτή πρέπει να την κάνουμε εμείς.
Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία να προσπεράσει το χρεοκοπημένο πολιτικό της σύστημα και να πει «όχι» σε αυτούς που την έφεραν ως εδώ. Είναι μια απόφαση που ξεπερνά τις κομματικές προτιμήσεις του καθενός γιατί αφορά τις ζωές όλων. Όλων; Οι συνδικαλιστικές παρέες, οι κρατικοδίαιτοι προνομιούχοι, οι επιδοτούμενοι «αυτοδημιούργητοι», οι νομιμοφανείς επιχειρηματίες κατάλαβαν οριστικά πως τα συμφέροντά τους περνούν μόνο μέσα από τη δραχμή και την έξοδο της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι λογικό. Δεν θα είναι άνεργοι την επόμενη μέρα, δεν στήθηκαν ποτέ στις ουρές του ΟΑΕΔ, θα έχουν νέες, καλύτερες «δουλειές» να κλείσουν, οι επιχειρήσεις τους αντί να βάλουν λουκέτο θα ισχυροποιηθούν, θα έχει ξημερώσει μια θαυμάσια, ηλιόλουστη μέρα γιατί ο «σοφός λαός» θα έχει αποφασίσει. Το πρόβλημα με την «επανάσταση των λίγων» είναι πως ποτέ δεν αφορά τους πολλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου