«Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

Περίπου 2 χρόνια πριν, είχα γράψει αυτό που βλέπετε στην εικόνα. Θυμάμαι, ήταν πρωί Κυριακής και είχα βγει βόλτα στον καφενέ που συχνάζω μαζί με παιδικούς μου φίλους. Επίκεντρο της συζήτησης ήταν η περίπτωση ενός ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ Αλβανικής καταγωγής, του Κάτσε, ο οποίος φωτογραφήθηκε στο facebook με μία φανέλα του UCK. Tα φανατικά σχόλια κάποιων να τον διώξουν άμεσα ή ακόμη και να τον κρεμάσουν στην πλατεία Αριστοτέλους με ενόχλησαν, ακόμη δε περισσότερο όταν η συζήτηση μεταφέρθηκε σε επίπεδο κρατών. Το μίσος σιγόφλεγε στα μάτια τους, για τους Αλβανούς (Μεγάλη Αλβανία), τους Γερμανούς (εκβιαστές δανειστές), τους Τούρκους (1821), τους Αμερικάνους (ιμπεριαλιστές)...

Σαν γύρισα το μεσημέρι στο σπίτι, έγραψα και πόσταρα αυτόν τον κάτι σαν ορισμό για τον πατριωτισμό. Όχι για να στείλω ένα μήνυμα στους 2 φίλους με τους οποίους διαφώνησα, αλλά να εξωτερικεύσω αυτό που ήθελα να πω σε αυτούς που δεν γνωρίζω. 

Λίγο μετά, την ίδια μέρα, μιλούσα με μία φίλη γι' αυτό και γκούγκλαρα από περιέργεια ''πατριωτισμός αγάπη για τη χώρα, εθνικισμός μίσος για τους άλλους''. Διαπίστωσα το εξής:

Μόλις το είδα, αναφώνησα ''ωχ'', θα θεωρήσουν ότι το αντέγραψα και αισθάνθηκα μία ντροπή (καθότι ψωροπερήφανος). Γρήγορα όμως ήρθε στο νου μου η δεύτερη σκέψη. Η διατύπωση αυτή δεν είναι κάτι δα σημαντικό, πολλώ δε μάλλον από μένα, η ανάγκη όμως που σε οδηγεί στη σκέψη για μία τέτοια διατύπωση είναι·

Σήμερα, 01/07/2015, η Ελλάδα μπαίνει σε καθεστώς χρεοκοπίας. Ποιος ο λόγος που χρεοκοπήσαμε; Η κακή διαχείριση. Ποιος ο λόγος που δεν καταφέραμε να υπερβούμε την κρίση; Δεν αναλάβαμε τις ευθύνες μας, επιλέξαμε το εύκολο ψέμα από την δύσκολη αλήθεια.

Τις επόμενες ώρες και μέρες θα παιχθεί ένα blame game με σκληρούς όρους , δηλαδή ένα σχέδιο μετατόπισης ευθυνών στους άλλους, τους ξένους. Πάντα αυτό κάναμε. Για την μικρασιατική καταστροφή, τις χρεοκοπίες, τον εμφύλιο πόλεμο, τη δικτατορία αλλά και για κάθε δεινό αυτής της χώρα θα μας φταίνε οι ξένοι. Αυτό κάνουν οι κυβερνώντες και τώρα. Άλλωστε, είναι πετυχημένη η συνταγή, είναι το εύκολο ψέμα ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. 

Έτσι, θα ανακαλέσουν ιστορίες απελευθέρωσης από το παρελθόν ή ακόμη θα εφεύρουν αν χρειαστεί, θα σηκώσουν σημαίες, θα μιλήσουν για περηφάνεια, εθνική αξιοπρέπεια. Για να μανιπουλάρουν δε τον εύλογο θυμό σας θα μιλήσουν για εκβιαστές, προδότες και δοσίλογους. Θα προσπαθήσουν να σας αποδείξουν ότι αυτοί αγαπούν περισσότερο την Ελλάδα γεμίζοντας τις ψυχές σας μίσος για τους άλλους, τους «εχθρούς». Άλλωστε, είναι και αυτό μία τέχνη, να κατασκευάζεις εχθρούς και να κατευθύνεις τις μάζες (λαό).

Μην τους πιστέψετε, σας λένε ψέματα. Παίζουν με τον θυμό σας. 

Ναι, υπάρχει άλλος δρόμος. Ή έστω υπήρχε άλλος δρόμος. Υπήρχε ο δρόμος της συμφωνίας, με μέτρα που δεν θα ακουμπούσαν τον φτωχό, τον άνεργο, την μικρομεσαία επιχείρηση.

Υπήρχε η δυνατότητα να προχωρήσουμε σε ενιαίο μισθολόγιο των υψηλόμισθων στις ΔΕΚΟ, να σταματήσουμε την ετήσια επιχορήγηση στη ΔΕΗ, να μην δώσουμε εκατομμύρια σε στρατιωτικές δαπάνες, να κάνουμε παρεμβάσεις εξορθολογισμού στις πρόωρες συντάξεις που είναι κατά μέσο όρο 1.1170 ευρώ, και ως προς το χρόνο συνταξιοδότησης αλλά και ως προς τα ποσά, να διακόψουμε τις φοροελαφρύνσεις στους εξοπλιστές, να εισπράξουμε στοχευμένα από τη φοροδιαφυγή και να μην παίζουμε επικοινωνιακά με λίστες.

Και κυρίως να καταλάβουμε ότι τα μέτρα αυτά δεν παίρνονται γιατί θέλουν να μας πνίξουν/στραγγαλίσουν, δεν ορίζονται ως λιτότητα αλλά ως δημοσιονομική προσαρμογή, δηλαδή να βγάζουμε όσα τρώμε και κάτι παραπάνω για να αναπτυσσόμαστε και να ξεπληρώνουμε τα χρέη μας ως οφείλουμε. Και ο μόνος τρόπος να σταματήσει η λιτότητα είναι να συγκρουστεί με την ανάπτυξη.

Αυτά λοιπόν έφταναν και περίσσευαν ως μέτρα. Ήταν μέτρα που θα συμφωνούσαν πολύ περισσότερο οι δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ, που θέλουν μία βιώσιμη ελληνική οικονομία, και γιατί θέλουν να διασφαλίσουν τα δικά τους λεφτά αλλά και για λόγους αξιοπιστίας. Και θα μπορούσαμε να πάρουμε αυτά τα μέτρα από τον Γενάρη, να δουλεύει η οικονομία μας αυτούς τους 5 μήνες και να διεκδικήσουμε, ως ικανοί διαπραγματευτές, ένα νέο μνημόνιο τον Νοέμβριο με αναπτυξιακό πλέον πακέτο και συνολική αναδιάρθρωση του χρέους, να βάζαμε έναν πραγματικό πάτο στο βαρέλι.

Εμείς όμως επιλέξαμε να προστατέψουμε τους κομμματικούς μας στρατούς. 2.700.000 οι ψηφοφόροι συνταξιούχοι, να είναι υπέρ μας οι συνδικαλιστικοί μηχανισμοί, η δημόσια τηλεόραση, αλλά και όλοι οι κομματικά διορισμένοι σε θέσεις ευθύνης/εξουσίας. Εμείς το επιλέξαμε, όχι οι ξένοι.

Επί 5 χρόνια προσπαθήσαμε από αυτό το blog να εξηγήσουμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός αναγκαίου κακού και μίας ολικής καταστροφής. Δεν τα καταφέραμε. Χάσαμε τη μάχη, υπάρχει όμως ακόμη ένας «πόλεμος» σε εισαγωγικά. Και αυτός είναι να παραμείνει η χώρα όρθια.

2 πράγματα, λοιπόν:

1) ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Για 2 λόγους, όχι για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη Δευτέρα, η ζημία με τις τράπεζες έχει ήδη γίνει. Αλλά να περισώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Αλλά και για το γεγονός πως όλοι γνωρίζουμε πως το δημοψήφισμα είναι κάλπικο· το ερώτημα, η διατύπωση, χρόνος, ο τρόπος. Δεν είμαστε πρόβατα.

2) Όχι στον εθνικό διχασμό. Να μην αφήσουμε το θυμικό να μας κυριεύσει, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο. Θα σε καλέσουν τώρα ως «πατριώτη» -να ξέρεις, παγίδα είναι. Βολεύει αυτούς που έφτασαν τη χώρα σε αυτό το σημείο. Θέλουν να στήσουν στρατό που θα τους προστατέψει από τις ευθύνες που τους αναλογούν -δεν βολεύει εσένα, δεν βολεύει την Ελλάδα.

www.epikairo.gr