Τα
παραδοσιακά πανηγύρια
Tα
Ηπειρώτικα πανηγύρια έχουν μακριές και
βαθιές ρίζες που χάνονται στα βάθη των
αιώνων. Προέρχονται κατευθείαν από
την ψυχή του Ηπειρώτη, από την ψυχή της
Ηπείρου. Της Ηπείρου του μόχθου, του
αγώνα, της αγωνίας, της καθημερινής
προσπάθειας να καλλιεργήσει την
κακοτράχαλη γή, της ξενιτιάς ,του πόνου
και της πίκρας , της αποδημίας της μεγάλης
αυτής πληγής. Αυτή η σημαντική κληρονομιά
και παρακαταθήκη των προγόνων μας που
είμαστε υποχρεωμένοι ως διοικητικά
συμβούλια των Αδελφοτήτων μας και των
Ομοσπονδιών μας να τη διαφυλάξουμε
και να τα διαδώσουμε στην νεώτερες
γενιές, αυτή προσπαθούμε σήμερα να
περισώσουμε. Να περισώσουμε την
αυθεντικότητά τους, την μη εμπορευματοποίησή
τους, τη μη μουσιοποίησή τους αλλά τη
ζωντάνια τους, πάντα πάνω στη μοναδική
μουσική πεντατονική κλίμακα.
Εμείς οι απόδημοι
Ηπειρώτες, οι περισσότεροι μέλη των
Αδελφοτήτων των χωριών μας, επισκεπτόμαστε
ως επί το πλείστον τα χωριά μας τους
καλοκαιρινούς μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο.
Εκεί, αντί να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε
και να χαρούμε τα χωριά μας, καλούμεθα
να κάνουμε ετοιμασίες για τα πανηγύρια.
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι οι
ετοιμασίες αυτές έχουν ήδη αρχίσει πριν
από έναν ολόκληρο χρόνο, σχεδόν αμέσως
μετά τη λήξη του προηγούμενου πανηγυριού
με διαδικασίες όπως το κλείσιμο ορχήστρας
κλπ. Γνωρίζουμε, λοιπόν, το ποσόν που θα
πρέπει να πληρώσουμε για την επόμενη
χρονιά και πασχίζουμε να βρούμε τρόπους
να το συγκεντρώσουμε. Μπαίνουμε στη
διαδικασία να γίνουμε για ένα βράδυ
εστιάτορες. Τα κάνουμε όλα: στήσιμο,
ψήσιμο, τηγάνισμα, σερβίρισμα (και
πάντα με τον κίνδυνο να μας επισκεφτεί
απρόοπτα το ΣΔΟΕ).
Για να διευκολύνουμε
τον κόσμο να χορέψει, βαφτίσαμε τον χορό
«ελεύθερο». Χάθηκε, λοιπόν, και η
ιδιαιτερότητα του χορευτή. Θυμάμαι
παλιά στο χωριό μου, όπως φαντάζομαι
και στα δικά σας χωριά, όταν έμπαινε
κάποιος στο χορό ξέραμε όλοι αμέσως
ποιο τραγούδι θα ακουστεί. Είχε κι αυτό
την ομορφιά του. Σήμερα όμως χανόμαστε
όλοι μέσα στους «ελεύθερους»
κύκλους…
Επίσης, προσωπικά
με ενοχλούν τα βραδινά πανηγύρια. Προτιμώ
τα ημερήσια γιατί πιστεύω πως ο κόσμος
μπορεί να διασκεδάσει πιο ήρεμα. Για
πολλούς το καλοκαιρινό πανηγύρι
λειτουργεί και ως ετήσιο αντάμωμα, ως
ευκαιρία να βρεθεί με χωριανούς που δεν
έχει δει μέσα στο χειμώνα και οι σημερινές
συνήθειες, με τη δυνατή μουσική σε ώρες
συνήθως πολύ προχωρημένες για τους
γηραιότερους χωριανούς μας, δεν βοηθούν
σε κάτι τέτοιο. Επιπλέον, τις περισσότερες
φορές αναγκαζόμαστε να ταξιδεύουμε
βράδυ μεγάλες αποστάσεις σε δρόμους μη
φωταγωγημένους, βάζοντας σε κίνδυνο τη
σωματική μας ακεραιότητα.
Προτείνω στο ΔΣ
της ΠΣΕ μετά από αυτή τη συνάντηση να
καλέσει και τις ηπειρώτικες κομπανίες
για μια συζήτηση μαζί τους.
- Πώς εκείνοι υπηρετούν την παράδοση;
- Ποια όργανα οφείλουν να έχουν σε ένα παραδοσιακό πανηγύρι;
Το
θέμα της αμοιβής της ορχήστρας μας πονά
πολύ. Ίσως η κρίση να έριξε λίγο τις
τιμές, αλλά πιστεύω ότι οι αμοιβές
κάποιων (ευτυχώς
όχι όλων)
είναι περάν των δυνατοτήτων των
Αδελφοτήτων.
Ο
τόπος μας έχει περάσει πολλά στο παρελθόν
κι αυτή την εποχή τα πράγματα γίνονται
όλο και πιο δύσκολα. Όμως, όπως παλιά
όλοι μαζί, χέρι-χέρι, έσερναν το χορό κι
έπαιρναν δύναμη ό ένας από τον άλλον
για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες,
έτσι κι εμείς μπορούμε με συνεργασία
να σταθούμε στα πόδια μας. Να αντλήσουμε
δύναμη από τις πλατείες των χωριών μας,
όπου η παράδοση επιμένει να είναι
ζωντανή.
Το εύχομαι.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου