Γιά τον 'Αλκη Αλκαίο, στην ΠΣΕ, μιά εκδήλωση που έγινε μυσταγωγία...

Ελάχιστα θα απείχε απ'την πραγματικότητα όποιος θα υποστήριζε πως, όσοι παραβρεθήκαμε στο Πολιτιστικό Κέντρο της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος,  στην εκδήλωση τιμής για «τα δύο χρόνια χωρίς τον Άλκη Αλκαίο», βιώσαμε σχεδόν μια μυσταγωγική μέθεξη και μάλιστα διπλή: 

Αφ'ενός με τον τρυφερό ποιητή της ζωής Άλκη που σε εμπλουτίζει και απ'την άλλη με την ανάγκη να ορίσουμε συλλογικά και μοναχικά τις δικές μας τις ζωές, προσδιορίζοντας κάθε στιγμή τί είναι τιμή και τίμια πράξη μέσα από Λόγους ακριβείς και μετρημένους ενός μονάκριβου Ανθρώπου ,ώστε να πορευτούμε! 

Επισημάνθηκε πως όντως ο Αλκαίος «υπήρξε και με τις λέξεις ακριβής», απόλυτα ρηξικέλευθος, γι αυτό ανικανοποίητος κι αρνούμενος να ενταχτεί ανάμεσα στους μείζονες ποιητές (όπου φυσικά ανήκει, ας τονιστεί, με τη βούλα ομοτέχνων του και επαιόντων πολλών). Ήθελε να είναι στιχουργός ή τραγουδοποιός απλώς, αλλά 

''ακριβής στα λόγια. γιατί τις λέξεις δεν πρέπει να τις φοβόμαστε'' (αν λένε την αλήθεια) 
.

Αλλά και για τα έργα του ήταν μονάκριβος κι αγωνιστής, γι αυτό ίσως κι ολιγοζώητος (αφού, καθώς λέγεται, όποιος πολύ αγαπάει πεθαίνει πρώτος.). Εξάλλου, όπως τονίστηκε, προέβλεπε νωρίς και βαθύτερα τα τεκταινόμενα, διερευνώντας ενίοτε ως φιλόσοφος τη ζωή, χωρίς να εγκαταλείπει τις μάχες, πάντα μένοντας αισιόδοξα προφητικός και εν ταυτώ επαναστάτης. 

«Να'σουν μια πεταλούδα χιόνι ζωή» 

Έλεγε, όντας ολιγαρκής και τρυφερός, αλλά συνάμα με πλήρη επίγνωση των τιμημάτων που πληρώνονται , 

«Ζωή σε σπούδασα και (γι αυτό) ξέχασα να ζήσω» 

Προσθέτοντας με αισιοδοξία όμως πως 

« κανείς δεν χάνει μια ζωή που δεν την έχει» 

Αναφερόμαστε φυσικά στην εκδήλωση της Παρασκευής ,19 Δεκεμβρίου 2014,που διοργανώθηκε από την Πανηπειρωτική Συν/δία Ελλάδος από κοινού με την Αδελφότητα Κοκκινιωτών Θεσπρωτίας και το Σύλλογο Παργινών Αθήνας, ενώπιον σύσσωμων σχεδόν των Δ.Σ των και πλήθους μεγάλου, δεδομένου ό,τι ο Άλκης, κατά κόσμον Βαγγέλης Λιάρος, υπήρξε γέννημα της Κοκκινιάς, θρέμμα της Πάργας, εκλεκτό τέκνο της Ηπείρου επομένως.

Όπου, υπό την μπαγκέτα μιας άριστης σκηνοθετικής επιμέλειας αλλά και ερωτικής σχεδόν προσέγγισης του Εφόρου Πολιτισμού της Π.Σ.Ε. Αλέξανδρου Λαμπρίδη, ξεδιπλώθηκε αβίαστα μια σύνθετη συμπαιγνία φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού, ποίησης, κριτικού λόγου και βιωματικών αφηγήσεων μαζί με υψηλής ποιότητας μουσικές αποτυπώσεις των στίχων του Αλκαίου, αλλά και αυθόρμητων αφιερώσεων άλλων στον ποιητή και στιχουργό ή φίλο. 

Όλοι όσοι συνέπραξαν συνέτειναν στη μέθεξη και την τελική απόλαυση, δικαιώνοντας τον τιμώμενο και την εκδήλωση απολύτως.

Ειδικότερα, ο Σωτήρης Κολιούσης , εκπρόσωπος της Π.Σ.Ε., εισαγωγικά αναφέρθηκε στην αυτονόητη υποχρέωση της Πανηπειρωτικής απέναντι σ'έναν άξιο κι εκλεκτό Ηπειρώτη μέγιστο ποιητή, στιχουργό, καλλιτέχνη αλλά συνάμα κι αγωνιστή που κουβαλούσε την Ήπειρο βαθιά μέσα του και με τους στίχους του μπόρεσε να εκφράσει όσα όλοι μας θα θέλαμε να πούμε ,τα Ανείπωτα ,αφού -όπως τόνισε επιλογικά ο Έφορος Πολιτισμού- « ο τόπος μας πάντα , ακόμα και χωρίς να ονοματίζεται ,ελλοχεύει μέσα του και προβαίνει».

Ομοίως οι άνθρωποι του στενού τόπου του, συντοπίτες, συμμαθητές, σύντροφοι, συνεργάτες, φίλοι και γνωστοί κι άγνωστοι, όσοι απήγγειλαν ή μίλησαν και έπαιξαν μουσική, είτε συγχρόνως τραγούδησαν ή απλώς σκούπισαν ένα δάκρυ (όπως ο Γρηγόρης ο αδελφός του κι άλλοι πολλοί κι εγώ μαζί κρυφά) πρόσθεσαν στην όλη μυσταγωγία ολόψυχα ως αντίδωρο στον Αλκαίο την ευγνωμοσύνη που του πρέπει «καθώς μια αγκαλιά για όλους και για όλα ένα αντίδωρο σε ό,τι ωραίο και υψηλό υπήρξαν το έργο του και η ζωή του».

Στις αναφορές όλων σκιαγραφήθηκε απλά, αβίαστα κι απέρριτα το ανάστημα ενός σπουδαίου ανθρώπου ,πολύτιμου φίλου και μεγάλου Ποιητή.Θα περιοριστώ όμως ιδιαίτερα στο γεγονός της ειδικής για την εκδήλωση βιντεοσκοπημένης συνέντευξης του Θάνου Μικρούτσικου, όπου στεντόρειος ήταν ο τόνος της απώλειας ενός αναντικατάστατου αγαπημένου φίλου αλλά και ποιητή που τραγουδιέται «γιατί υπήρξε η ευαίσθητη αντέννα που έπιασε τη ζωή όλων στον καιρό μας προφητικά». Λόγος που τέλειωσε με αυθόρμητη σύνθεση μιας ελεγείας, μοιρολόι δικό του σεμνό αντί κλάμα. 

Επίσης στον άμεσο διάλογο του Μίλτου Πασχαλίδη με τον αιωρούμενο στην αίθουσα Άλκη σε μια στιγμή που κώλυμα διέκοψε τον τραγουδοποιό που μόνος με την κιθάρα του, όντας σε έκσταση, τραγουδούσε το Ηπειρώτικο. Όταν συνέχισε, σάμπως να μιλούσε σε ζώντα, ζητώντας συγγνώμη για τα παράσιτα, ρώτησε ποιο στίχο τραγούδησε λάθος, λέγοντας τέλος «πως ήταν ο Αλκαίος ό,τι καλύτερο γνώρισα, δοτικός, φίλος, ήταν ένας κομμουνιστής» θύμισε πριν μας καληνυχτίσει. 

Ακόμα δυό λέξεις από τα λόγια του Θόδωρου Βουρεκά και του Αλέξη Μάκου: 

Έκανε την πόλη μας να λάμπει ακόμα κι όταν πρωτοφερμένος άντεχε τη διαφορά της φτώχειας είτε με αξιοπρέπεια την αρρώστεια. 

«στα χέρια σας αφήνω τώρα το τιμόνι 

Περιπλανήθηκα μαζί σας κι αυτό μου φτάνει» 

Γι αυτό ο επιμελητής κλείνοντας, μετά τις μουσικές αφιερώσεις του νεαρού Τάσου Καλαφάτη και τις εκτελέσεις πασίγνωστων τραγουδιών του Αλκαίου με άριστο τρόπο από τους Λευτέρη Τάτση μαζί με το Ποιητικό Αναλόγιο ,είπε 

Ο Άλκης ήταν ταξιδευτής κι εμείς γίναμε και θα είμαστε συνταξιδιώτες, γιατί όσο συνταξιδεύουμε υπάρχει ο ποιητής σαν ένας συνοδοιπόρος στις ζωές μας.

Ενώπιον μιας φορτισμένης ατμόσφαιρας σφίξαμε τα χέρια του αδελφού του Άλκη που συναίνεσε βουρκωμένος κι αμίλητος. Επίσης των συντελεστών, κάνοντας σπονδή με ένα ποτήρι άλικο κόκκινο κρασί στη μνήμη ενός από τους πιο γλυκούς Ηπειρώτες. 

Επρόκειτο για μία από τις ποιοτικά αρτιότερες εκδηλώσεις που τιμούν την Πανηπειρωτική. Όθεν αξίζουν εύγε στον Αλέξανδρο Λαμπρίδη και σε όσους εργάστηκαν μαζί του. Κρίμα που τα Μ.Μ.Ε. έλειπαν, κρίμα. 

Σας ευχαριστούμε. 

Σπύρος Τζίμας, φιλόλογος, μέλος του Δ.Σ. ('Εφορος Τύπου) της ΠΣΕ 

www.romiazirou.blogspot.gr