Ανταπόκριση. Εν Ελλάδι 2014

Ανταποκριτής: Κίτσος ο Αθαμάνας

 

Δε χύνουν δάκρυ

μάτια που συνηθίσαν να βλέπουνε φωτιές

δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές

κρατάν ψηλά τ' αστέρι

με περηφάνεια

«Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι εκείνη ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ» (Οδυσσέας Ελύτης.)

Μην αμελήσετε, πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.
(Μ. Κατσαρός)

Γλύτωσα από τις τίγρεις

Και τάισα τους κοριούς

Αυτοί οι μικροί και ασήμαντοι

Με καταβρόχθισαν .Μπρεχτ

Πρόλογος

Ξαφνικὰ μοῦ φασκιώνουνε τὰ μάτια
γιὰ νὰ βλέπω τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!
Μὲ καρυδώνουν, γιὰ νὰ μὴ φωνάζω:
«Ὄρσε, Ἑλλάδα Γραικύλων ἀντιχρίστων!»
Ἄχερα μὲ μπουκώνουν κάθε μέρα.
Καὶ ποιοί; Τοῦ σκλαβοπάζαρου ἡ σαβούρα.
Καὶ πῶς; Ἔχουν ἀφέντη τὰ σκυλιὰ
καὶ δαγκάνουν τὰ πόδια σου, Ἱστορία.

Πῶς θὰ σωθοῦμε ἀπ᾿ τὴν «ἐλευθερία»
τῆς σκλαβιᾶς μας κι ἀπὸ τὸν «ὑπὲρ πατρίδος»
τῶν προδοτῶν; Καὶ πότε ἀπ᾿ τοὺς θεοὺς
τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀνθρωποφάγων;       Κώστας Βάρναλης

Οἱ λύκοι

Βοσκοί, στὴ μάντρα τῆς Πολιτείας οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι!

Στῆς Πολιτείας τὴ μάντρα οἱ λύκοι! Παντοῦ εἶναι λύκοι!
Ξανὰ στὰ Τάρταρα ἴσκιος, τοῦ ψάλτη λατρεία κ᾿ ἐσύ.
Ψόφια ὅλη ἡ στάνη. Φέρτε νὰ πιοῦμε, κούφιο νταηλίκι,
γιὰ τὸ ἀποκάρωμα ποὺ μᾶς πρέπει, κι ὅποιο κρασί. Κ. Παλαμάς

Ακροβασία

Ακούμπησε τα χέρια του στο πάτωμα▪ στάθηκε ανάποδα▪ όχι μόνο

με άνεση, σε καθάρια κάθετο, μα περπατούσε κιόλας, έτσι κάπως

σαν να ‘ κανε το παρελθόν παρόν, και αντίστροφα.

Γιάννης Ρίτσος

Στο μεταξύ όλο επαναλαμβάνουμε σχεδόν μηχανικά λέξεις

Ελευθερία, Ανθρωπότητα, Αδελφότητα, Επανάσταση

που πια κοντεύουνε να καταντήσουν

σαν αποτσίγαρα πεταμένα μετά την όποια γενετήσια

πράξη.

Τίτος Πατρίκιος

17 Ιουνίου θα συνεχιστεί η δίκη της Μανωλάδας

-Σφάγια της ύπαρξης μας, σπαράγματα ψυχής είναι οι στίχοι . Και για να γεννήσεις θα πονέσεις. Και η ποίηση γέννα είναι, όχι στο μαιευτήριο αλλά στο κρεματόριό της/ κρεμασμένοι οι στίχοι στο τσιγκέλι της «από λύπην» υπάρξεως μας/…και να τρέχει ζωντανό το αίμα.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο;

Κίτσος ο Αθαμάνας pasias1952@gmail.com