Ποιος Σαμαράς έβαλε το γκολ;

                                            

Δεν είμαι καλά, γιατρέ μου. Έχω συμπτώματα παραφυσικά, ου μην αλλά και μεταφυσικά. Εγώ, που όταν ακούω «Σαμαράς», τραβάω αντισταμινικό και το καταπίνω εν ριπή για να μην βγάλω φλύκταινες, εκζέματα και κνιδώσεις -«αλλεργία εξ ακοής» το ονομάζουν οι επιστήμονες-, τα ξημερώματα της Τετάρτης άκουσα «Σαμαράς» και το δέρμα μου γιόμισε άνθη, σαν τους αγρούς της Προβηγκίας και τους κήπους του Κιότο. Άκουσα, γιατρέ μου, «Σαμαράς» -«στήνει την μπάλα στην άσπρη βούλα ο Σαμαράς, σουτάρει ο Σαμαράς, γκολ ο Σαμαράς»- και χάρηκα σαν μικρό παιδί, βοήθεια, γιατρέ, οι σπάνιες ασθένειες που με προστατεύουν από την κακία του κόσμου εξασθενούν ταχέως.

Τουλάχιστον, γιατρέ μου, εγώ είμαι λιγότερο άρρωστος από τον τέως υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη. Εγώ ξεχωρίζω τον Γιώργο Σαμαρά της Εθνικής Ελλάδος από τον Αντώνη Σαμαρά της Εθνικής Κυβέρνησης, σε αντίθεση με τον τέως -τέως ο Γεωργιάδης, τέως και ο Γκλύξμπουργκ, πού να τα φανταζόταν ο τηλεβιβλιοπώλης τέτοια μεγαλεία-, που μετά το τέλος του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού έγραψε στο twitter: «Ο Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα στο παρά 1. Σας θυμίζει κάτι; Ελλαδάρα». Και όμως, το έγραψε.

Το κράξιμο που έφαγε τουϊτερικώς ο Άδωνις δεν περιγράφεται: «Ρε παιδί μου, καλά να έχουμε διεφθαρμένους στην εξουσία. Αλλά και διανοητικά καθυστερημένους;». «Γραφικός και γλείφτης όπως πάντα». «Η γελοιότητα έχει και κάποια όρια... έλεος, Θεέ μου!!». «Δεν χωράει το μυαλό μου ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον ψηφίζουν» και άλλα πολλά. Κράξιμο χοντρό, πλην δίκαιο, διότι ο ένας Σαμαράς βρίσκεται στον αντίποδα του άλλου. Ο ένας μας έδωσε χαρά, έστω και προσωρινή, έστω και με πέτσινο πέναλτι, ενώ τον άλλον τον ποτίσαμε ροδόσταμο, μας πότισε φαρμάκι. Κι αν έχουμε γίνει μια χώρα που έχει ανάγκη από το γκολ του Γιώργου για να σκάσει λίγο το χειλάκι της, για τούτο ευθύνεται τα μέγιστα και ο Αντώνης.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα εκμεταλλευτεί την πορεία της Εθνικής στο Μουντιάλ για να περάσει ένα ήσυχο καλοκαίρι και μαζί να περάσει και τους νόμους που θα μας ακολουθούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Έτσι κάνουν όλες, άλλωστε. Όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη σαγήνη που ασκεί το ποδόσφαιρο στους λαούς. Περιστατικά δραματικά, όπως η άγρια εκμετάλλευση του Γουέμπλεϊ από τη χούντα του Παπαδόπουλου, και περιστατικά ευτράπελα, όπως τότε που πήγε ο Καραμανλής στον τελικό του Γιούρο του 2004 και η τηλεόραση έδειχνε τον παρακείμενο Γκαγκάτση της ΕΠΟ, που είχε πιο πρωθυπουργική φάτσα από τον πραγματικό πρωθυπουργό.

Το κόλπο είναι παλαιό και συνήθως πιάνει. Λέτε να πιάσει και τώρα, στις εποχές της κρίσης και της κατάρρευσης των καθεστωτικών κομμάτων; Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πιάσει, αν και στη χώρα που ο λαός της εξέλεξε δημάρχους τον Μώραλη και τον Μπέο τίποτα δεν αποκλείεται.

Γιώργος Ανανδρανιστάκης
www.avgi.gr