Για την Εθνική Ελλάδος και τον Κώστα Κατσουράνη

Παρότι φαν, είναι η πρώτη φορά που γράφω για ποδόσφαιρο σε μη αθλητικό site. Άλλωστε, για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Και σε αυτή την πρώτη φορά, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο για τα γκολ, τα δοκάρια, τις τρίπλες ή τις θεαματικές φάσεις. Λατρεύω τη στρατηγική στο ποδόσφαιρο, το στήσιμο της ομάδας, την κάλυψη των χώρων, την αλληλοκάλυψη, το σύστημα με βάση το ανθρώπινο δυναμικό και την αντίπαλη ομάδα, το μυαλό μιας ομάδας ή αν θέλετε τη δυνατότητα να αποδειχθεί σε ακόμη μία περίπτωση η αξία της συλλογικής προσπάθειας. Λακωνίζοντας, δεν είμαι του θεάματος αλλά της μεθοδικότητας, της οργανωτικότητας, της ουσίας, του αποτελέσματος...

Aυτός θεωρώ ότι είναι και ο κύριος λόγος που -ελλείψει Ελλάδος- υποστήριζα Ιταλία στις διεθνείς  ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Μία ομάδα η οποία ποτέ δεν έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο όμως έχει 4 μουντιάλ στην κατοχή της, συμμετοχή σε πολλούς τελικούς και ημιτελικούς και γενικότερα μία ομάδα που διδάσκει πώς μπορείς να πάρεις το αποτέλεσμα που θέλεις χωρίς πολλά κλαπατσίμπαλα. Αντίστοιχα, μου αρέσουν και οι προπονητές αυτής της φιλοσοφίας, όχι αυτοί που παίζουν απαραίτητα άμυνα αλλά αυτοί που στήνουν την ομάδα για να πάρουν το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του κάθε ποδοσφαιρόφιλου. 

Έτσι, δε μπόρεσα να κρύψω τη χαρά μου όταν την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου ανέλαβε ο Φερνάντο Σάντος. Η Ελλάδα δεν είχε να επιδείξει τίποτα σε διεθνές επίπεδο πλην της πρόκρισης στο μουντιάλ του 1994 με τον Αλκέτα Παναγούλια, από το οποίο γύρισε με 3 ήττες και το ντροπιαστικό 10-0 εις βάρος της σκορ. Επρόκειτο για μία φωτοβολίδα την οποία ακολούθησε ένα μεγάλο κενό μέχρι και το 2004, όταν η Ελλάδα του Όττο Ρεχάγκελ έκανε ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα με την κατάκτηση του euro2004. Καλός προπονητής ο Ρεγάγκελ, εμμονικός πολλές φορές με τους ίδιους ποδοσφαιριστές , θα μείνει στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας μας για πάντα διότι η κατάκτηση του euro ήταν ένας άθλος για τον αθλητισμό της χώρας μας.

Κατόπιν, ακολούθησε ο Σάντος, ο οποίος είχε εξαιρετική παρουσία στη χώρα μας στους συλλόγους που ανέλαβε και ψηφίστηκε από τους συναδέλφους του αλλά και από τους έλληνες ποδοσφαιριστές ως ο καλύτερος προπονητής της δεκαετίας. Η εθνική Ελλάδος με τον Σάντος στο τιμόνι απέκτησε χαρακτήρα, συνοχή, ομαδικό πνεύμα και έγινε εξαιρετική δουλειά στις υποδομές. Ο Σάντος έφερε αξιοκρατία στη συμμετοχή καλώντας κάθε φορά τους πιο φορμαρισμένους έλληνες παίκτες αλλά και αυτούς που είχαν συμμετοχή στους συλλόγους τους. Η εθνική έγινε μία μεγάλη οικογένεια και τα αποτελέσμστα ήρθαν το ένα μετά το άλλο, με πρόκριση στο μουντιάλ, πρόκριση στο ευρωπαϊκό, εκ νέου πρόκριση στο μουντιάλ και τώρα πρόκριση από τους ομίλους και συμμετοχή στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Ο Σάντος απέδειξε ότι δεν έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας όπως συνήθιζαν να λένε οι εχθροί του και αυτό διότι είναι αποτελεσματικός επί 15 χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά και στην εθνική. Τις ικανότητές του αναγνώρισαν από την αρχή όλοι οι μεγάλοι έλληνες ποδοσφαιριστές που συνεργάστηκαν μαζί του (όπως οι Νικολαΐδης, Ζαγοράκης κτλ) και την ποδοσφαιρική του κρίση και αντίληψη παραδέχτηκαν οι πάντες.

Βέβαια, όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα, πέρα από ήλιο ή θάλασσα έχει και 10 εκατομμύρια προπονητές. Έτσι, όλοι βρήκαν του κόσμου τα λάθη στις επιλογές Σάντος στο μουντιάλ, δίχως να καταλαβαίνουν γιατί ο Φετφαζίδης δεν παρέμεινε στην πλαϊνή δεξιά πτέρυγα στο παιχνίδι με την Κολομβία (μετέφερε Μανιάτη δεξιά και Φετφαζίδη στο κέντρο για να κερδίσει έναν παίκτη στην επίθεση) ή για ποιο λόγο έπαιξε βασικός ο Κατσουράνης και όχι ο Σάμαρης ή ο Ταχτσίδης στα χαφ δίπλα στον κατά τη γνώμη μου mvp Μανιάτη (χρειάζεται ο ποδοσφαιριστές που θα κάνει τις κάθετες πάσες ή τις βαθιές μπαλιές, αυτός δηλ που θα δημιουργεί, οπότε ή ξεκινάς Καραγκούνη και αφήνεις εκτός Κατσουράνη παίζοντας με 2 αμυντικογενή χαφ ή αφήνεις Καραγκούνη στον πάγκο, οπότε επενδύεις στον Κατσουράνη γιατί απλά δεν έχεις άλλον). Θα μπορούσα να φέρω πολλά ακόμη παραδείγματα, φέρω 2 αντιπροσωπευτικά.

Όπως μπορώ να εκφέρω και γω τη γνώμη μου και να πω ότι αν συμμετείχε ο Παπαδόπουλος, η Ελλάδα με Χολέμπας-Τοροσίδη θα μπορούσε να δοκιμάσει ένα 3-5-2 (το ξαναέκανε της μόδας η Γιουβέντους αλλά το παίζουν και ομάδες όπως η Ολλανδία, με τον Βαν Γκαλ να θέλει σε πιο κοντινή απόσταση τους άπειρους αμυντικούς, οι ΗΠΑ κτλ) με τον Παπαδόπουλο ελάχιστα μπροστά από το κεντρικό δίδυμο, στο ρόλο που ήδη είχε στη Σάλκε. Είναι όμως διαφορετικό να εκφέρω μία άλλη άποψη και άλλο πράγμα να στοχοποιήσω έναν ποδοσφαιριστή, όπως συνέβη στην Ελλάδα με τον Κώστα Κατσουράνη και το εξευτελιστικό cyber bullying με 73.000 like να ζητούν τη διαπόμπευσή του.

Και εξηγούμαι: Ο Κατσουράνης είναι ένας ποδοσφαιριστής με πλούσια καριέρα [ΑΕΚ, Μπενφίκα, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ], πανέξυπνος, με εξαιρετική τεχνική, έφεση στο σκοράρισμα, δυνατότητα να παίξει σε πολλές θέσεις . Αν το θέσω διαφορετικά, θα πω ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή Έλληνας με τα προσόντα του Κατσουράνη στη θέση του, παρά τα 34 του χρόνια. Μακάρι να υπήρχε, όπως μακάρι να υπήρχε και Καραγκούνης, να τους αντικαθιστούσαμε με νέα παιδιά στη θέση τους και να προχωρούσαμε σε ανανέωση. Ο Σάντος επέλεξε αξιοκρατικά αυτούς που κατά τη γνώμη του θα προσέφεραν τα περισσότερα στην εθνική.

Στο παιχνίδι με την Κολομβία, ο Κατσουράνης δεν ήταν ο χειρότερος παίκτης της εθνικής. Ίσως περιμέναμε περισσότερα από αυτόν, καθότι έχει και τις δυνατότητες, όμως ήταν περίπου στο μέσο όρο. Χειρότεροι αυτού ήταν οι 2 της αριστερής πτέρυγας, με τον Χολέμπας να παίζει άμυνα με τα μάτια και τον Σαμαρά να μην υπάρχει στο γήπεδο (ο χειρότερος παίκτης στο 1 ματς). Ο δε Σαλπιγγίδης είναι κακός και στα 3 παιχνίδια της εθνικής (τα μαρκαρίσματά του είναι ο λόγος που παίζει βασικός και αυτή είναι η επιλογή του προπονητή). Ή μήπως ήταν καλύτερος από τον Κατσουράνη ο Μήτρογλου ή ο Γκέκας;

Στο δεύτερο ματς με την Ιαπωνία, ο Κατσουράνης πάλι δεν ήταν κακός, έκανε ορθώς ένα φάουλ τακτικής για κίτρινη, με σκοπό να ανακόψει αντεπίθεση και έκανε ένα μοιραίο δεύτερο τάκλιν που οδήγησε στην αποβολή του. Ήταν έγκλημα ασυγχώρητο; Προφανώς και όχι. Όμως ο Κατσουράνης καλείται να πληρώσει τις αναφερόμενες κλίκες στα αποδυτήρια με τον Παναθηναϊκό (τον έχουν στη μπούκα οι Παναθηναϊκοί), τον καυγά του με τον Μανιάτη (στη μπούκα οι ολυμπιακοί) και τα κακά αποτελέσματα του ΠΑΟΚ (στη μπούκα και οι παοκτσήδες). Μαζί με αυτούς, περίπου ένας ολόκληρος λαός διασκεδάζει σατιρίζοντας ή και βρίζοντας τον Κατσουράνη. 

Δε σας κρύβω ότι αυτή η ''μόδα'' με χαρακτηριστικά ανθρωποφαγίας με βρίσκει να διαφωνώ και σίγουρα δεν αξίζει στον Κώστα Κατσουράνη, ο οποίος έχει προσφέρει πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στην εθνική μας ομάδα. Δεν ήμουν ποτέ φαν του Κατσουράνη αλλά ποδοσφαιρικά τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Δεν ξέρω αν θα παίξει στο επόμενο παιχνίδι, θα εξαρτηθεί από πολλά, όμως αν θα έχει αυτή την ευκαιρία, θα κάνει αυτό που πρέπει, αυτό που χρειάζεται, αυτό που ο ίδιος μπορεί, θα βοηθήσει αυτή την εθνική για το ένα βήμα παραπάνω ή για μία αξιοπρεπή εμφάνιση. Όχι επειδή είναι άδικο για κείνον όλο τούτο το πανηγυράκι που έχει στηθεί αλλά επειδή είναι ένας ποδοσφαιριστής που στα δύσκολα δεν το βάζει κάτω. Αν πάλι δεν του δοθεί η ευκαιρία να το αποδείξει, τότε ας γνωρίζει ότι υπάρχουμε και μεις που εκτιμάμε την προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι είναι άλλο πράγμα η υγιής κριτική και άλλο ο μακάβριος στιγματισμός ενός αθλητή, πολιτικού ή του γείτονα.

 www.epikairo.gr