Αυτόν τον Αύγουστο τίποτε δε είναι το ίδιο.
Ή μάλλον κάποια πράγματα έμειναν ίδια. Τα δυο
φεγγάρια... Η έρημη πόλη... Τα πανηγύρια της Παναγίας στα χωριά... Οι φορτωμένες
συκιές πίσω από τις ξερολιθιές... Τα νυχτερινά καράβια για το νησί... Οι
περιφερόμενες αποσκευές... Οι βραδινές βόλτες στην παραλία... Τα ζευγάρια
πιασμένα από το χέρι... Ένα παγωτό χωνάκι... Τα διόδια... Καλά, αυτό άστο.
Ξεφύτρωσαν παντού σα μανιτάρια και βάλθηκαν να σου ξαλαφρώσουν για τα καλά τις
τσέπες.
Σήμερα, ήταν η τελευταία μέρα στη δουλειά.
Όχι, δεν πήρα την κανονική μου άδεια. Ούτε κανείς με φώναξε για
να μου δώσει τα ψίχουλα κάποιου επιδόματος. Ναι, αυτό που παλιά λέγανε επίδομα
αδείας. Απλώς, σήμερα, έληξε η σύμβασή μου.
Εντάξει, δεν ήταν και καμιά σοβαρή σύμβαση.
Οχτάμηνη. Συνθηματικά τη λέγανε "απόδειξη δαπάνης". Δε με λογάριαζαν για
εργαζόμενο. Περισσότερο κάτι σαν προμηθευτή με θεωρούσαν. Δε φαινόμουν πουθενά.
Για όλους ήμουν ο κύριος ανύπαρκτος. Ούτε ΙΚΑ, ούτε μπλοκάκι του ΤΕΒΕ, ούτε
τίποτα. Πολύ απλά, ήμουνα ο ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ο Στέφανος μόλις είχε γυρίσει από την Ιθάκη.
Αυτός είναι από τους τυχερούς. Έχει σύμβαση ΙΚΑ που λήγει τον Οκτώβριο. Έμειναν
με την Έλενα για μια βδομάδα σ' ένα ενοικιαζόμενο με πενήντα ευρώ τη βραδιά.
"Είναι καλά", μου είπε. "Κι έχει φτηνό φαγητό".
Ακόμα όμως κι αν είχα τη δυνατότητα ή το κουράγιο
να ψάξω να βρω μια Ιθάκη, θα προτιμούσα να παίξω το ρόλο του ΚΑΝΕΝΑ.
Ένας ΚΑΝΕΝΑΣ που ξεγελάστηκε από τις δεκάδες
υποσχέσεις ότι κάπου στον ορίζοντα θα δει τον καπνό κάποιας Ιθάκης. Ένας ΚΑΝΕΝΑΣ
που επένδυσε με μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών την επαγγελματική του πορεία.
Ένας ΚΑΝΕΝΑΣ που πάνω που του σπρώχνουν προς το μέρος του μια σχεδία να πιαστεί,
γρήγορα διαπιστώνει ότι μπάζει νερά και βουλιάζει μαζί της.
Εντάξει ρε φίλε... Έμαθα καλά τον ρόλο του
μαλάκα. Πάντως, ο ρόλος του καμπόσου και εξυπνάκια Οδυσσέα δε μου ταιριάζει
καθόλου.
Πάντως, παρά τις δυσκολίες, έκανα κι εγώ τα
σχέδιά μου για τον φετινό Αύγουστο. Οι σχεδίες κομμένες. Μόνο σχέδια... Για το
μέλλον... Γελάς; Εντάξει, ας είμαι πιο ρεαλιστής. Για τον Αύγουστο μόνο.
Τελικά, όσο το σκέφτομαι, τόσο μ' αρέσει
περισσότερο. Θα προτιμήσω χειμερινά σπορ. Και μάλιστα εξτρίμ. Βουνά,
αναρριχήσεις και τέτοια. Τι λες, θα 'ρθεις για παρέα στον Γολγοθά (της
ανεργίας);
Του Θωμά Σίδερη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου