Μπορεί το βρετανικό σχέδιο
απόφασης για τη Συρία να μην ψηφίστηκε από το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ μετά
τις αντιδράσεις Ρωσίας και Κίνας όλα όμως δείχνουν ότι η επίθεση είναι θέμα
ημερών.
ΗΠΑ και Βρετανία εντείνουν τις πιέσεις τους προς τους
εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν νομική επικάλυψη της
πέρα από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και νομιμότητας σχεδιαζόμενης επίθεσής
τους, ενώ η προπαγανδιστική τους εκστρατεία κορυφώνεται με το μπαράζ δηλώσεων
Βρετανών και Αμερικανών αξιωματούχων περί χρήσης χημικών όπλων. Παράλληλα το
Ισραήλ προχώρησε σε μερική επιστράτευση εφέδρων και ενεργοποίηση όλων των
αντιπυραυλικών συστημάτων.
Ο στόχος είναι σαφής. Η ανατροπή του καθεστώτος
Άσαντ και η μετατροπή της Συρίας από σύμμαχο του Ιράν σε προγεφύρωμα της
συμμαχίας των προθύμων. Η ασφυκτική πίεση και η στέρηση ζωτικού χώρου στο
ανυπάκουο Ιράν και η περικύκλωσή του αν συνυπολογίσουμε την σύμπλευση Ιράκ ,
Αφγανιστάν, Τουρκίας με τον Αμερικανοβρετανικού άξονα. Παράλληλος στόχος η
στέρηση της Ρωσίας από ένα σύμμαχο στην εξαιρετικά σημαντική από γεωστρατηγική
άποψη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η σχεδιαζόμενη επέμβαση στη Συρία
είναι επί της ουσίας συνέχεια των επεμβάσεων των ΗΠΑ- Βρετανίας σε Λιβύη , αλλά
και τελευταία στην Αίγυπτο με την ανατροπή του νόμιμα εκλεγέντος Προέδρου. Είναι
κομβικό σημείο της συνολικότερης στρατηγικής τους για γεωπολιτικό έλεγχο της Β.
Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την εξουδετέρωση των κυβερνήσεων που δεν
υποτάσσονται στην γραμμή τους ή συμμαχούν με τους ανταγωνιστές τους Ρωσία, Κίνα.
Από ελληνικής πλευράς το αναμάσημα από υπουργούς της
κυβέρνησης των δηλώσεων βρετανών και αμερικανών αξιωματούχων περί του
αποτρόπαιου της χρήσης χημικών όπλων - χρήσης που κάθε άλλο παρά έχει
αποδειχτεί- δείχνει τον προσανατολισμό της κυβέρνησης για εμπλοκή της χώρας με
παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων.
Η τυφλή υποταγή στα κελεύσματα
Ουάσιγκτων - Λονδίνου προφανώς δεν αφήνει περιθώρια στην κυβέρνηση να δει τις
συνέπειες της επέμβασης στη Συρία. Η ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ θα φέρει στο
προσκήνιο δυνάμεις φανατικών ισλαμιστών όπως Αλ Κάιντα, Τζιχάντ. Θα υποδαυλίσει
νέα ένταση ή και σύρραξη στον Λίβανο και την περιοχή με εύκολα προβλεπόμενη την
στάση της Χεζμπολάχ. Θα ενισχύσει τις προσπάθειες της Τουρκίας να αναδειχτεί
περιφερειακή υπερδύναμη στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Τέτοιου
είδους συνέπειες μιας επέμβασης μπορεί την Ουάσιγκτων να μην την ανησυχούν
ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση αφού προέχει η ανατροπή των « μη προθύμων»
καθεστώτων. Αφού ξεμπερδέψουν με τον Ασαντ ή και το Ιράν μετά θα δούνε την Αλ
Κάιντα. Όπως άλλωστε έγινε και με την χρησιμοποίηση και στήριξη της Αλ Κάιντα
στο Αφγανιστάν κατά των Σοβιετικών. Οι προτεραιότητες πάντα καθόριζαν την
εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Αν όμως ΗΠΑ και Βρετανία έχουν τους
δικούς τους σχεδιασμούς και συγκεκριμένη στρατηγική, η ελληνική κυβέρνηση τι
στρατηγική έχει; Μήπως να ενταχθούμε στον άξονα που δημιουργείται με τον
χωροφύλακα των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ; Έχει τελικά στρατηγική ή μήπως
στρατηγική της είναι η στρατηγική της υποτέλειας;
Του Μ. Κοψίδη
Ο Μάκης Κοψίδης είναι μέλος
του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου