Όπως και πολλοί Έλληνες
που βρίσκονται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, η σύζυγός μου και εγώ δίνουμε
καθημερινά μάχη με την επιβίωση. Δεδομένου ότι η εφημερίδα που εργάστηκα για 23
χρόνια (η γυναίκα μου για 17) σταμάτησε να κυκλοφορεί από το Δεκέμβριο του 2011
έχουμε μείνει και οι δύο άνεργοι. Επιστολή του δημοσιογράφου Κώστα Τσαπόγα,
πρώην εργαζόμενος της Ελευθεροτυπίας, στη Ν.Υ.
Τimes.
Παραμένουμε απλήρωτοι για 18 μήνες. Η εφημερίδα
μας είχε σταματήσει να μας πληρώνει πέντε μήνες πριν κλείσει. Με την ανεργία στο
δημοσιογραφικό κλάδο πάνω από το 30% και το συνολικό ποσοστό ανεργίας πάνω από
το 26%, οι προοπτικές μας για το 2013 δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές
Η
ιστορία μας είναι μια τυπική ιστορία πολλών Ελλήνων, κάποιοι ίσως βρίσκονται σε
πολύ χειρότερη κατάσταση, άλλοι σε καλύτερη. Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των
Ελλήνων αγωνίζονται για να πάρουν τροφή, να κρατήσουν τα σπίτια τους ζεστά και
να διατηρήσουν μια επίφαση ομαλότητας, να κρατήσουν ανέπαφη την αξιοπρέπειά και
να αποφύγουν την κατάθλιψη που περιβάλλει τη χώρα.
Έχουμε
βέβαια και κάποια τύχη. Ο γιος μας, όπως πολλοί νέοι άνθρωποι, έχει
εγκαταλείψει την Ελλάδα και βρήκε δουλειά ως μηχανικός λογισμικού στη Σκωτία.
Βλέπουμε τη χώρα να χάνει μια γενιά με υψηλή εξειδίκευση πανεπιστημίου. Οι
γονείς μας αν και ηλικιωμένοι είναι υγιείς και καταφέρνουν να επιβιώσουν με τη
σύνταξή τους, η οποία έχει μειωθεί σχεδόν κατά 50% τα τελευταία δύο χρόνια. Μας
έχουν προτείνει να μοιραστούν τα λίγα που έχουν μαζί μας. Είναι κάτι που
συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου οι παραδοσιακοί οικογενειακοί δεσμοί αντισταθμίζουν
συχνά αναποτελεσματικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.
Κατά τους
τελευταίους 18 μήνες έχουμε προσπαθήσει να βρούμε ξανά δουλειά στη
δημοσιογραφία. Με μια ομάδα από πρώην συναδέλφους επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε
μια νεοσύστατη ψηφιακή εφημερίδα. Μετά από μήνες σκληρής και απλήρωτης δουλειάς
ο επενδυτής μας ανακοίνωσε ότι το μετάνιωσε από φόβο λόγω της εύθραυστης
οικονομίας.
Ψάχνουμε όμως και σε άλλους χώρους.
Εξετάζουμε την πιθανότητα να εξάγουμε ελληνικά γεωργικά προϊόντα. Σε μια
οικονομία που οι πωλήσεις σπιτιών είναι σχεδόν ανύπαρκτες εμείς καταφέραμε να
πουλήσουμε ένα μικρό εξοχικό που διαθέταμε. Ακόμα και αν το δώσαμε κάτω από 20%
της τιμής που το είχαμε αγοράσει ωστόσο αισθανόμαστε τυχεροί γιατί μας δόθηκε η
δυνατότητα να ζήσουμε για μερικούς ακόμα μήνες.
Επίσης καταφέραμε με μια
δικαστική απόφαση να μη χάσουμε το υποθηκευμένο σπίτι μας στην Αθήνα από τις
τράπεζες και πλέον θα είναι στην κατοχή μας μέχρι το 2015. Είμαστε πιο τυχεροί
από τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να ζουν στα αυτοκίνητά τους αφού
έχασαν τα πάντα. Παρκάρουν κάθε μέρα σε διαφορετικό σημείο και συνήθως
βασίζονται στην καλοσύνη των ξένων για το μπάνιο, την τουαλέτα, ή μένουν σε
δημόσιος ή ιδιωτικούς κήπους, μεταξύ αυτών, κατά καιρούς, και του δικού
μας.
Ξέρουμε είμαστε τυχεροί που έχουμε έναν κήπο. Τον
Ιανουάριο το κλάδεμα των δέντρων αποδείχτηκε ευεργετικό ψυχολογικά. Αυτή τη φορά
όμως το κλάδεμα πήγε λίγο βαθύτερα και βρέθηκα να κλαδεύω ένα δέντρο που είχε
φυτέψει ο παππούς μου πριν από 57 χρόνια. Μέχρι σήμερα είχαμε καταφέρει να
αποφύγουμε να κόβουμε ξύλα για να ζεσταθούμε. Με την τιμή του πετρελαίου όμως να
έχει διπλασιαστεί από το περασμένο έτος, δεν χρησιμοποιούμε την κεντρική
θέρμανση. Τα τζάκια και οι σόμπες ανάβουν ακόμα και σε πολυώροφες
πολυκατοικίες.
Από αυτό προκύπτουν και οι ενοχλήσεις στα μάτια μου κάθε
βράδυ, όταν οι κάτοικοι ανάβουν τα τζάκια και τις σόμπες για να ζεσταθούν
βυθίζοντας την Αθήνα σε ένα σύννεφο καπνού αιθαλομίχλης. Η απάντηση στις
προειδοποιήσεις της κυβέρνησης πως η ρύπανση έχει φτάσει σε επικίνδυνα επίπεδα
ήταν απλά ένα ανασήκωμα των ώμων, ενώ άλλοι τις θεώρησαν ως ένα τέχνασμα για να
οδηγήσει τους πολίτες εκ νέου στο πετρέλαιο θέρμανσης στο οποίο έχει επιβάλει
υψηλή φορολογία. Η Υπηρεσίας Προστασίας Δασών δίνει μάχη ενάντια στην αποψίλωση
των δασών, φαινόμενο που είχε να παρατηρηθεί από τη ναζιστική
κατοχή.
Είμαστε σίγουρα πιο τυχεροί από τους πολίτες που
συρρέουν στα συσσίτια που διοργανώνει η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Πιο
τυχεροί από τους νεόπτωχους, όπως ένας μεσήλικας με ένα φθαρμένο κουστούμι
Armani ο οποίος προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος στην ουρά που περιμένει για
την καθημερινή σούπα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Πιο τυχεροί από την αξιοσέβαστη
γυναίκα που περπατά κάθε μέρα έξι χιλιόμετρα για να σταθεί στην ουρά και να
πάρει δύο δοχεία τροφίμων και στη συνέχεια πηγαίνει σπίτι της και προσποιείται
ότι τα μαγείρεψε γιατί δεν θέλει να πει στον άρρωστο σύζυγό της πως δεν μπορούν
να αντέξουν οικονομικά.
Καμιά φορά αναρωτιόμαστε με τη σύζυγό μου αν
απλά βρισκόμαστε σε κατάσταση άρνησης. Αλλά πιστεύουμε πως ο μεγαλύτερος
κίνδυνος είναι η κατάθλιψη και η αλήθεια είναι πως την περίοδο των διακοπών
δώσαμε μάχη για να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Από τότε όμως κάθε μέρα ψάχνουμε να
βρούμε κάποιο τρόπο για να κρατιόμαστε ζωντανοί στο προσκήνιο. Θα χαιρόμουν αν
μπορούσα να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή, αλλά από που να
αρχίσω;
Κάθε νέα επιχείρηση απαιτεί χρήματα και εμάς μας φτάνουν
μόνο για να επιβιώσουμε. Δάνειο είναι αδύνατον να πάρουμε. Όταν
πέφτουμε στο κρεβάτι το βράδυ για να κοιμηθούμε σκεφτόμαστε πως τα καταφέραμε
ακόμα μια μέρα. Ενώ το σύννεφο του καπνού πλανάται στον χειμωνιάτικο ουρανό της
Αθήνας θέλουμε απεγνωσμένα να πιστέψουμε πως η κατάσταση αυτή δεν είναι μόνιμη.
Όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι Τουλάχιστον γνωρίζουμε πως ο καπνός θα
διαλυθεί την άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου