Το 1898 οι ΗΠΑ ήθελαν να σπάσουν τον κυρίαρχο στο εσωτερικό της χώρας απομονωτισμό και να δείξουν ότι έχουν τη βούληση και τη δυνατότητα μιας μεγάλης δύναμης, που μπορεί να διεκδικήσει δυναμικά παγκόσμιο ρόλο. Διάλεξαν την πιο παρακμασμένη ευρωπαϊκή δύναμη, την Ισπανία, που είχε χάσει τη Λατινική Αμερική στις αρχές του 19ου αιώνα και την ταπείνωσαν σκληρά, αρπάζοντας τα υπολείμματα υπερπόντιας παρουσίας από την Κούβα και το Πόρτο Ρίκο μέχρι και τις Φιλιππίνες.
Σήμερα, η
Γερμανία βλέπει ότι η στροφή στη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης είναι
αναπόφευκτη, καθώς και ότι σε πρώτη φάση πρέπει να διασωθούν με διαφορετικούς
όρους η Ισπανία και η Ιταλία. Ταυτόχρονα, η επερχόμενη στροφή έχει δημιουργήσει
θύελλα αντιδράσεων στον κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και
Φιλελευθέρων, αλλά και εντός της Χριστιανοδημοκρατίας, με τους
Χριστιανοσοσιαλιστές της Βαυαρίας να αντιστέκονται σθεναρά.
Μόνο στο
πλαίσιο αυτό μπορούμε να ερμηνεύσουμε την έξω από κάθε μέτρο και λογική
στοχοποίηση της Ελλάδας από το κυβερνών κόμμα. Το 1898, οι ΗΠΑ συνέτριβαν την
Ισπανία για να στείλουν μηνύματα στη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη
Ρωσία, σήμερα ηγετικά στελέχη των Χριστιανοδημοκρατών απειλούν την Αθήνα με
διακοπή χρηματοδότησης για να σωφρονιστούν η Μαδρίτη και η Ρώμη αλλά και για να
εξισορροπηθεί η υποχώρηση από την αρχική σκληρή γραμμή με μια τιμωρητική στάση
απέναντι στη χώρα μας.
Πρόκειται
για ένα αμφίβολης αξιοπιστίας αλλά εξαιρετικής επικινδυνότητας επικοινωνιακό
παιχνίδι που προκαλεί την κοινή λογική: Αν διασωθεί η Ισπανία και σταθεροποιηθεί
η Ιταλία και επακολουθήσει διακοπή χρηματοδότησης της Ελλάδας με ευθύνη του
Βερολίνου, τότε θα ακυρωθεί η όποια αποκλιμάκωση της πίεσης από τις αγορές στη
Μαδρίτη και στη Ρώμη, στην πράξη δηλαδή θα ακυρωθεί η στρατηγική που εξήγγειλε ο
επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι πριν από δύο εβδομάδες.
Χωρίς να
διαγράφει κανείς τις παθογένειες και τις ατολμίες των πολιτικών ηγεσιών της
χώρας μας, η Ελλάδα δεν είναι εξαίρεση, απλά είχε την ατυχία να είναι η πρώτη
χώρα που βρέθηκε εκτός αγορών. Με μαθηματική ακρίβεια ακολουθούν τον ίδιο
αδιέξοδο δρόμο αδυναμίας υλοποίησης της δημοσιονομικής προσαρμογής πρώτα η
Πορτογαλία και μετά η Ισπανία.
Οι δηλώσεις
του αναπληρωτή επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών
είναι το πολλοστό παρόμοιο πλήγμα που δέχεται η Αθήνα σε μια δύσκολη στιγμή,
αλλά κυρίως και πάνω από όλα συνιστά υπονόμευση της προσπάθειας της ΕΚΤ να
διασώσει την Ευρωζώνη στο παρά πέντε από ασύντακτη
κατάρρευση.
Μια πτέρυγα
των Χριστιανοδημοκρατών και οι Φιλελεύθεροι εταίροι τους μοιάζουν να ζουν σε ένα
παράλληλο σύμπαν, αρνούμενοι τη νομοτελειακή πλήρη εμπλοκή της Γερμανίας στη
διάσωση της Ευρωζώνης. Θυμίζουν την «Μικρά και έντιμο Ελλάδα» των
Αντιβενιζελικών, την εποχή του Διχασμού, καθώς αδυνατούν να καταλάβουν ότι η
αναδίπλωση, η περιχαράκωση και η εσωστρέφεια δεν είναι εναλλακτική λύση αλλά
συνταγή καταστροφής.
Το παιχνίδι
έχει φθάσει στα όριά του: Ή θα τεθεί υπό έλεγχο η υστερική ανθελληνική ρητορική
στη Γερμανία ή θα αποδυναμωθεί -αν δεν βραχυκυκλωθεί- η προσπάθεια διάσωσης της
Ισπανίας και στήριξης της Ιταλίας.
Τηρουμένων
των αναλογιών, στον κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο αντιδρούν όπως οι Γάλλοι
ηττοπαθείς το 1939, που δεν ήθελαν να πεθάνουν για το
Ντάντσιχ...
Μικρά και
έντιμος
Μια πτέρυγα
των Χριστιανοδημοκρατών και οι Φιλελεύθεροι εταίροι τους μοιάζουν να ζουν σε ένα
παράλληλο σύμπαν, αρνούμενοι τη νομοτελειακή πλήρη εμπλοκή της Γερμανίας στη
διάσωση της Ευρωζώνης. Θυμίζουν την «Μικρά και έντιμο Ελλάδα» των
Αντιβενιζελικών την εποχή του Διχασμού, καθώς αδυνατούν να καταλάβουν ότι η
αναδίπλωση, η περιχαράκωση και η εσωστρέφεια δεν είναι εναλλακτική λύση αλλά
συνταγή καταστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου