Οι κωλοέλληνες, «εμείς» και οι «άλλοι».

Μια αδιάκοπη πορεία χαμένων ευκαιριών, η ιστορία τούτης της χώρας. Πού πάει να πει, δεν λέμε να μάθουμε από τα λάθη και τις παραλείψεις μας, τα παθήματα μας. Με ακατανόητη ευκολία, τα κατατάσσουμε στην κατηγορία του «τυχαίου», του περιστασιακού κι' έτσι απενοχοποιημένοι τα επαναλαμβάνουμε.

Θεωρητικά, ξέρουμε πως είναι ο ορισμός της παράνοιας να επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα και κάθε φορά να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά εμείς επιμένουμε με συνέπεια, ελπίζοντας στην διάψευση της λογικής και την έμπρακτη... αποθέωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας.
Είμαστε περίεργος λαός οι Έλληνες. Έχουμε αναπτύξει χαρακτηριστικά, νοοτροπίες και τρόπους ζωής που δεν συμβάλλουν και δεν προάγουν την κοινωνική όσμωση και ομογενοποίηση, κι' ας καμωνόμαστε για το ακριβώς αντίθετο. Σεβόμαστε, φροντίζουμε και προασπίζουμε τον ιδιωτικό χώρο μας, αλλά περιφρονούμε και αδιαφορούμε, καταστρέφουμε τον δημόσιο, επειδή δεν τον θεωρούμε δικό μας, δεν μας ανήκει, δεν είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτόν αλλά ανήκει στην ευθύνη άλλων- ενός απρόσωπου «κράτους-πατερούλη» που έχει την υποχρέωση να τον φροντίζει διαρκώς παρά τις δικές μας επιθέσεις και προσβολές εναντίον του. Στο σπίτι, δεν πετάμε τ' αποτσίγαρα στο πάτωμα, δεν αφήνουμε τα σκουπίδια στο σαλόνι-στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, αλλάζει άρδην η συμπεριφορά μας, γιατί αυτά δεν είναι «δικά μας», δεν μας ανήκουν αποκλειστικά, άρα... ας νοιαστούν «άλλοι»!

Γενικά, δεν φταίμε ποτέ εμείς-φταίνε πάντα οι «άλλοι». Κι' ακόμη τις φορές που αναγκαζόμαστε να παραδεχθούμε πώς έχουμε κάποιες ευθύνες για τα γενόμενα, έχουμε την βεβαιότητα και την προσδοκία... πως κάποιος «άλλος» πρέπει να πράξει τα δέοντα, κάποιος «θεός» να βάλει το χέρι του και να διορθώσει τα πράγματα. Συνήθως το κράτος, που φυσικά είναι κάτι... «άλλο», δεν το συναπαρτίζουμε όλοι μαζί και είναι καλό και ευπρόσδεκτο όταν μας βολεύει και μας κανακεύει, μας διορίζει, μας παρέχει προκλητικά «κεκτημένα», μας συνταξιοδοτεί στα 50 μας, μας χορηγεί... επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, και καταραμένο, εξοβελιστέο όταν μας καλεί ν' αναλάβουμε μέρος των ευθυνών για τα κατάντια μας.

Φοροδιαφεύγουμε όλοι μας, όσο και όταν μπορούμε, αλλά αν επιχειρηθεί κάποια προσπάθεια πάταξης της μάστιγας που ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για την σημερινή άθλια οικονομική μας κατάσταση (πέρα κι' άσχετα από τις γενικότερες παγκοσμιοποιημένες αιτίες) και τα μέτρα μας θίξουν, επαναστατούμε και αγανακτούμε επειδή «αρχίζουν από τον κοσμάκη, και αφήνουν τα μεγαλολαμόγια»-δεν μας περνάει καν από το μυαλό πώς «τα ψίχουλα» των πολλών, είναι αθροιστικά περισσότερα από τα «καρβέλια» των λίγων. Κι' έτσι, έχοντας στήσει και το απαραίτητο... ιδεολογικό υπόβαθρο, ο ένας κλέβει τον άλλον κι' όλοι μαζί τους ίδιους μας τους εαυτούς, επικαλούμενοι ως ελαφρυντικό ότι... κλέβουν όλοι!

Μόνο που τώρα τα πράγματα έφθασαν στο μη παρέκει και ο κίνδυνος της πλήρους κατάρρευσης δεν αποτελεί εσχατολογική απειλή, έωλο πολιτικάντικο επιχείρημα, αλλά υπαρκτό ενδεχόμενο προ των πυλών. Επιβαρυμένοι μέσα στην παγκόσμια αρνητική οικονομική συγκυρία από τις χρόνιες και σωρευμένες εθνικές μας παθογένειες, είμαστε καταδικασμένοι όλοι μαζί, άθλιο και αναποτελεσματικό κράτος και κακομαθημένοι πολίτες, να τινάξουμε τα πόδια στον πάτο πού πιάσαμε ώστε ν' ανέβουμε μιαν ώρα αρχύτερα στην επιφάνεια ν' αναπνεύσουμε, αλλιώς χανόμαστε. Κάθε αναγέννηση, προϋποθέτει θάνατο.

Για ν' αναγεννηθούμε εδώ πού φθάσαμε, πρέπει να αποδεχθούμε πώς το «παλιό καλό», που ψευδεπίγραφα και με δανεικά ζούσαμε κι' απολαμβάναμε ανέμελα τις τελευταίες δεκαετίες, πέθανε. Είναι αλήθεια πώς το καινούργιο, δεν είναι ακόμη ορατό και επαρκώς περιγεγραμμένο, που σημαίνει πώς δεν υπάρχει ο ελκυστικός φάρος που θα κατευθύνει την πορεία μας και ως εκ τούτου η αναγκαία προσπάθεια είναι εκ προοιμίου ψυχολογικά επιβαρυμένη.

Παρά ταύτα, δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της θυσίας και της έμπρακτης αλλαγής νοοτροπίας. Θα το επιχειρήσουμε όλοι μαζί κατ' ανάγκην, κακομαθημένος λαός (οι «Κωλοέλληνες» κατά Διονύση Σαββόπουλο) και μαραγκιασμένο, αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο (μέχρι να συνέλθουμε και να το αναγεννήσουμε) πολιτικό προσωπικό. Είναι η μόνη δυνατότητα πού έχουμε τούτες τις ώρες, προκειμένου ν' αποκαταστήσουμε στο ευρωπαϊκό κυρίως περιβάλλον των δανειστών μας την τρωθείσα αξιοπιστία μας, που είναι η βασικότερη πληγή μας, πολύ σημαντικότερη από την οικονομική και δημοσιονομική μας κραιπάλη.

Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει μεγάλο κόστος (πολλαπλασιασμένο από την εγκληματική απραξία και τα «μπρός πίσω» της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, πού αποσάθρωσαν τα όποια ψήγματα αξιοπιστίας είχαν απομείνει) που θα χρεωθεί η κοινωνία, και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους εμπεριέχει και μια αβεβαιότητα: ακόμη κι' αν κάνουμε τα όσα δυσβάστακτα πρέπει να κάνουμε, κανείς δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι Ευρώπη και ευρωζώνη θα είναι αυτές πού είναι σήμερα, αν δηλαδή θα είμαστε, μετά τις θυσίες, 100% ασφαλείς. Ακόμη, όμως, και με αβέβαιο το τέλος του, αυτός ο δρόμος είναι, φευ, μονόδρομος. Με την ελπίδα, πως η Ευρώπη κάποια στιγμή θα συνέλθει και δεν θα οδηγηθεί στην αυτοδιάλυσή της, Κάθε άλλη επιλογή και «πρόταση», είναι αυτοκτονική.

Επιστρατεύοντας κουράγιο κι' ελπίδα, ας τολμήσουμε (δεν μας μένει και τίποτε άλλο...) ν' αλλάξουμε κύκλους και ρυθμούς, να ξαναβρούμε το χαμένο μας μέτρο που... ανέμελα απεμπολήσαμε την εποχή της επίπλαστης ευημερίας, της ψευδαίσθησης και της αυτοκοροϊδίας. Και κυρίως: να το επιχειρήσουμε όλοι μαζί, χωρίς ανώφελες δικαιολογίες πώς «φταίνε οι άλλοι, όχι εμείς!» Εμείς, είμαστε οι άλλοι...

Θάνος Οικονομόπουλος

www.iefimerida.gr