Ένα λιμάνι φέρνει πλούτο και πολιτισμό…Ή προκαλεί καταστροφές και αποκλείει όμορφες λύσεις;
Χθες, σε απόκεντρη γωνιά της τόσο ζωντανής
νεανικής βραδιάς της ΚΝΕ, στην πλατεία Ανδρούτσου, λάβαμε μέρος σε ένα
«πηγαδάκι» συζητώντας το φλέγον πια ζήτημα της καταστροφικής παρέμβασης στην
ακτή του Παντοκράτορα. Οι δυο κύριοι συζητητές, φίλοι μου, που μόλις είχα
συστήσει τον έναν στον άλλον, ό ένας υπέρ και ο άλλος κατά, άρχισαν να
ανταλλάσουν επιχειρήματα μέσα από τις δικές τους πολύ σοβαρές εμπειρίες. Σε
κάποια στιγμή ο ένας έθεσε το ερώτημα «Πες τε μου αν ξέρετε μια περίπτωση, όπου
ένα λιμάνι δεν έφερε πλούτο και πολιτισμό, εκεί που έγινε». Είναι μια φανερά
εντυπωσιακή θέση, που όμως διαγράφει με μονοκοντυλιά μισό αιώνα οικολογικής
ευθύνης, αγωνίας και αγώνων που σχετίζονται με την προστασία του περιβάλλοντος.
Εξάλλου το ζήτημα δεν είναι «λιμάνι ή όχι λιμάνι στον Παντοκράτορα» αλλά….
…«γιατί λιμάνι και τι λιμάνι». Σε μας, που πάντα
απορούσαμε για την απουσία λιμενικής υποδομής στη δυτική μας ακτή, είχε δοθεί η
ευκαιρία στο παρελθόν να υποδείξουμε ελαφρότερες λύσεις με ξύλινες κατασκευές.
Ένας μηχανικός μάς είχε πει πως αντί για ισοπεδωτικούς εκβραχισμούς για
συστηματική και φαραωνική τσιμεντοποίηση θα αρκούσαν μερικές «τσιμεντοενέσεις»
που θα αποτελούσαν σίγουρο στήριγμα για έναν μικρό ξύλινο, λιμενοβραχίονα από
ειδικό ξύλο. Μας έκανε λοιπόν πολύ καλή εντύπωση που ο ένας φίλος συνομιλητής
έφερε στη συζήτηση το παράδειγμα των βόρειων γαλλικών ακτών, που γνώριζε καλά
και ο άλλος συνομιλητής, και τις ξύλινες παρεμβάσεις σε αυτές. Τέτοιες, για
παράδειγμα, σαν και τις περίφημες, όπως γνωρίζουμε από παλιότερη επίσκεψή μας,
«Σανίδες» ή τον «Περίπατο στις σανίδες» στην πόλη Ντοβίλ (Promenade des
Planches, Deauville).
Το έργο κλείνει σχεδόν έναν αιώνα ζωής αφού
δημιουργήθηκε ήδη το 1923 από τον αρχιτέκτονα Σαρλ Αντά (Charles Adda) και
χρησίμεψε σαν τεράστιο πάτωμα που θα προσέλκυε τον πληθυσμό να χαρεί την
αμμουδιά χωρίς να περπατήσει στον άμμο και να λερωθεί. Βλέπετε, την εποχή εκείνη
δεν είχε ακόμα γενικευθεί η σχέση με την ακτή, τον ημιγυμνισμό της και τις
υπόλοιπες «αξίες δημόσιου χώρου» που υποστηρίζει και συνεπώς θα έπρεπε να
προταθούν λύσεις άνεσης και προστασίας των λουομένων. Οι ανώτερες τάξεις και
πολλές διασημότητες άρχισαν να επισκέπτονται την «πατωμένη ακτή», που έγινε
πασίγνωστη, ενώ αργότερα, όταν καθιερώθηκε η ετήσια άδεια, άρχισαν να συρρέουν
εκεί και οι εργαζόμενοι.
Ακόμα και η Βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ,
περπάτησε εκεί. Όμως «πάτησε» με τους τροχούς τής Rolls Royce της. Τάλε κουάλε,
όπως οι δικοί μας Πρεβεζάνοι πατούν στους πεζόδρομους της πόλης μας με τα
αυτοκίνητά τους και τα μηχανάκια τους. Το «σιδερόξυλο» του τροπικού δέντρου
αζομπέ (azobé ή Lophira alata με τη λατινική ονομασία του), που χρησιμοποιούσαν
άλλοτε για τους στρωτήρες των σιδηροδρομικών γραμμών και που, «απέθαντο» καθώς
είναι, σαπίζει με πολύ μεγάλη δυσκολία, είναι ακόμα στη διάθεσή μας για το
ξύλινο λιμάνι του Παντοκράτορα. ‘Ντάξει παιδιά. Θα το πατήστε και με τις
κούρσες, άμα λάχει. Aρκεί να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου