Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
Τώρα
που "έφυγε ο παλιός ο χρόνος"
σκέφτομαι αναπολώντας τα περασμένα και
τα γενόμενα πόσο δίκιο είχε ο Θουκυδίδης
όταν έγραφε: “Για να δικαιολογούν τις
πράξεις τους αλλάζουν ακόμα και την
σημασία των λέξεων.” Με την Τζουμερκιώτικη
λαλιά θα λέγαμε πως «αλλάζουνε την
πατινάδα στις λέξεις». Το κόψιμο, το
πετσόκομμα των συντάξεων, το λέμε
μεταρρύθμιση. Η απόλυση των εργαζόμενων,
το λέμε κινητικότητα. Ο καθημερινός
πρωινός φραμπαλάς μεταξύ των πολιτικών
και «δημοσιογράφων» - ταγών της
αντικειμενικής ενημέρωσης, λέμε τώρα,
που γίνεται στην τηλεόραση, το λέμε
ενημέρωση. Οι άστεγοι και οι ανέστιοι
που γεμίζουν κάθε βράδυ τις πλατείες,
το λέμε επαναπροσδιορισμός της κοινωνικής
πολιτικής. Τα γκεσέμια που βυσοδομούν,
τα ονομάζουμε θεσμούς. Τα παιδιά, τα
νιάτα της Ελλάδας, -σπουδαγμένα μέχρι
τα μπούνια- που φεύγουν στο εξωτερικό
"αναζητώντας", θα έλεγαν οι
προφεσόροι, "ψάχνοντας" θα έλεγε
η γιαγιά μου που ήξερε ελληνικά, μια
δουλειά (τόσο απλά!), το ονομάζουμε
«διαρροή εγκεφάλων». Μόνο «τον κακό μας
τον καιρό και τον ανάποδό μας το χρόνο»
δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε εκφραστικά.
Μιλάμε
ελληνικά και με ομαλή ροή σκέψης και
λόγου. Αυτά τα ουρλιαχτά και το φραμπαλίκι
που γίνεται στα πρωινάδικα, μεσημεριανά
και βραδινά "δελτία συσκότισης"
οφείλονται στο γεγονός ότι δεν αφήνουν
οι συνομιλητές ο ένας τον άλλο να
ολοκληρώσουν. Τι να ολοκληρώσουν; Τίποτε.
Μας έπνιξαν τα ζουμιά της α-νοητικής
και γλωσσικής «εκσπερμάτωσης», που
πήραν στο διάβα τους αξίες και συνειδήσεις,
πολιτική ηθική και ατομική αξιοπρέπεια.
Και εγκατέστησαν την αδιαφορία και τον
ωχαδερφισμό. Κι ακούμε σε καθημερινή
βάση εξαιρετικές λεκτικές στοκιές και
μοναδικές ασυναρτησίες.
Πάντοτε
ο Έλληνας είχε αξία τον τίμιο ιδρώτα
και το σεβασμό. Σήμερα σεβόμεθα, μόνο
την κάθε αρπαχτή και ευπειθώς θα έλεγα
την κλεψιά. Μας κλέβουν. Κι όταν μας
κλέβουν, μας κλέβουν τις σκέψεις μας
και την προκοπή μας. Μα, τι λέω. "Μάθε·
η προκοπή δεν είναι για τους δούλους,/κι
όσο θένε οι δούλοι αφέντη ας έχουν/τον
αφέντη κάθε πλούτου κι ομορφιάς·/μάθε·
η προκοπή για τους ελεύτερους,/για μας!".
Κωστής Παλαμάς. Τουτέστιν,
όσο παραμένουμε "ενεοί και κεχηνότες",
δηλαδή άναυδοι και με ανοιχτό το στόμα
-μυγοχάφτες, θα τσουρνέψουν τα πάντα
οι μουστερήδες. Κι όταν λέμε τα πάντα
εννοούμε τα πάντα. Λιμάνια, αεροδρόμια,
συνείδηση και αξιοπρέπεια. "...με
τί ν' ασχοληθώ που η δημιουργία του
κόσμου είχε κιόλας τελειώσει.''
Και
επιπλέον. Άνοιξαν
στη Βουλή όλοι οι λεκτικοί βόθροι και
μας έπνιξαν τα λεκτικά βοθρολύματα που
ξεχείλισαν (Αδωνιάδα και Πολακ (η) άδα)
και δεν μπορούν να τα μαζέψουν ούτε
εκατό «Αχόρταγοι», καθόσον
«Ύες
βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι»
Ηράκλειτος.
(Τα γουρούνια ευχαριστιούνται περισσότερο
στον βούρκο παρά στο καθαρό νερό).
Την κατάλληλη περιγραφή έκανε ένας
σχολιαστής στα μέσα δικτύωσης. "Στα
Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στον Χρισσό
κριάρια και στης Βουλής τα έδρανα
σφάζονται τα γομάρια".
Ήθος,
αξιοπρέπεια, φιλότιμο και πολιτική
συνείδηση "έκοψαν λάσπη.". "Από
τα βάθη μέσα μου φωνάζω, εικόνα σου είμαι
κοινωνία και σού μοιάζω". "Όμοιος
ομοίω και κοπριά στα λάχανα". Κι όσο
κι αν θέλει κάποιος να τα λειάνει τα
πράγματα, "να τα σιάξει", "να μη
φανούν οι πομπές μας", αλίμονο ούτε
σιάζονται, ούτε μερεμετίζονται κι ούτε
επιδιορθώνονται. ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ.
Τώρα
που ο παλιός ο χρόνος έφυγε, «πάει καλιά
του», με όλα όσα μας έφερε, και με όλους
όσοι θρονιάστηκαν στο σβέρκο του Έλληνα
και επικάθησαν αυτού, αναιρώντας,
ποδοπατώντας, θα έλεγα τη ρήση του
Κάλβου «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό
δεν υπομένει» και παραποιώντας το
τραγούδι του αποχαιρετισμού που μας
μάθαινε ο δάσκαλος: «πάει ο παλιός ο
χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά», καταργώντας
ακόμη και το γιορτάσιο, καλούμαστε να
σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Όχι
να προγραμματίσουμε… Αυτό είναι θέμα
άλλων, των συμμάχων ή προστατών ή όπως
αλλιώς θέλουμε το λέμε, κατά το «αλλού
βαρούν τα κρούταλα κι αλλού χορεύει η
αρκούδα».
Και
το «καθισιό» δεν παράγει έργο: «Τέτοια
ζωή μας μέλλονταν (…)/Να ξεκινάμε τις
αυγές και πάνω μας μαύροι οιωνοί/να
ονειρευόμαστε μίαν αλλαγή κ’ ευθύς
ξανά/να σκύβουμε, σκλάβοι χλωμοί, σε
ιερή λατρεία του πόνου,/τις ήττες ν’
ανεμίζουμε φλάμπουρα νίκης φωτεινά/κι
αξιοπρεπώς να παίρνουμε το λάχτισμα
και του όνου.»
Καλή Χρονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου