Γιατί μας προορίζουν για γκαρσόνια της Ευρώπης

Με δικαιώματα είναι και θα είναι μόνο ο κρατικός υπάλληλος.

Αρχίσαμε με μισθούς Κίνας. Συνεχίζουμε με μισθούς πείνας. Θέσεις εργασίας υπάρχουν μόνο στον τουρισμό, στα καταστήματα με τσολιαδάκια και στις πιτσαρίες. Οι 1.500.000 άνεργοι για να δουλέψουν πρέπει να μείνουν ανασφάλιστοι και να δέχονται δωροεπιταγές και κουπόνια τροφίμων. Οι επενδυτές που μας γυροφέρνουν (ακόμη και αυτοί που ξεπλένουν χρήματα) ψάχνουν μόνο για ξενοδοχεία. Και η ΓΣΕΕ απλώς διαπιστώνει εργασιακό μεσαίωνα...

Γίνεται μάλλον αστεία η ΓΣΕΕ όταν διαπιστώνει την εργασιακή κατάντια του ιδιωτικού τομέα της χώρας βάζοντας τελεία στις «αποκαλύψεις» των συνθηκών εργασίας που δουλεμπορίου που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος. 

Γίνεται αστεία γιατί δεν χρειάζονται μελέτες για να διαπιστωθεί ότι στην Ελλάδα εργαζόμενος με ανθρώπινες συνθήκες , με ασφάλεια εργασίας και με δικαιώματα είναι και θα είναι μόνο ο κρατικός υπάλληλος. 

Ο ιδιωτικός υπάλληλος (ακόμη και εκείνος που απασχολείται σε πολιτισμένους εργοδότες και με ανθρώπινες συνθήκες) δεν θα μπορεί να αποβάλλει το συναίσθημα της ανασφάλειας όσο επιβάλλεται με το ζόρι στον ιδιωτικό τομέα να τρέφει και να αιμοδοτεί τον κρατικό. 

Και αντί η ΓΣΕΕ να δώσει αγώνες για την στήριξη του ιδιωτικού τομέα. Να κάνει καταλήψεις σε υπουργεία υποστηρίζοντας την ιδιωτική επιχείρηση και την ιδιωτική εργασία έχει απέναντι της ως εχθρούς τους πάσης φύσεως εργοδότες και κατεβαίνει σε «αγώνες» αγκαζέ. μόνο με την ΑΔΕΔΥ των κρατικών υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ . 

Και με αυτή την «αγωνιστική στρατηγική» για το «δίκιο του εργάτη» με ντουντούκες και με κλαρίνα ούτε και πήραμε χαμπάρι ( κατά πως φαίνεται) ότι φθάσαμε στον εργασιακό μεσαίωνα . 

Τον οποίο διαπιστώνει μεν ως μέγας συνδικαλιστικός φορέας.αλλά για την ταμπακέρα (που λένε) ούτε λόγος.

Για τις αιτίες που καταντήσαμε έτσι όπως καταντήσαμε εργαζόμενους και εργασιακή αγορά καμία αναφορά. 

Καμία συνηγορία για το «δίκιο του εργοδότη» όχι του βιομήχανου και του εφοπλιστή ή του πολυεθνικού ομίλου που είναι εχθρός στον ταξικό αγώνα. αλλά έστω και του επαγγελματοβιοτέχνη των 4-5 εργαζομένων που τον έχει γδύσει ο ΟΑΕE και η Εφορία. 

Το δίκιο του μαγαζάτορα που μόλις βάλει το κλειδί στην πόρτα έχει να πληρώσει τα κρατικά μονοπώλια για το ρεύμα και το φυσικό αέριο (σε τιμές που βολεύονται μόνο ως κράτος ως κράτος αφού δεν έχουν ανταγωνισμό) ενώ στην ουρά τον περιμένουν το ΙΚΑ , η Εφορία και τα χαράτσια από το 2010 μέχρι και το 2014. 

Γιατί το 2015 και μετά δεν ξέρεις τι σου ξημερώνεται σε φόρους και εισφορές.  

Εάν το κόμμα λοιπόν δεν φροντίσει να βολέψει στο κράτος τον άνεργο του 2014 και των επομένων χρόνων άλλος δρόμος δεν υπάρχει εκτός από αυτόν που έχει να κάνει με τον τουρισμό και την συμπαθέστατη τάξη των γκαρσονιών. 

Ορατές θέσεις μέχρι και 250.000 υπάρχουν ακόμη στην ναυτιλία (όπως υπόσχονται οι εφοπλιστές) αν τελικά κυβέρνηση, κόμματα και συντεχνίες συμφωνήσουν ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι ναυτιλιακή χώρα. με προϋποθέσεις , όμως, ανταγωνισμού προς την παγκόσμια ναυτιλία. 

Αλλά μιας και το «άνοιγμα» των κυβερνήσεων προς την ναυτιλία (ακόμη και την τουριστική) έχει πολιτικό κόστος ας ξεχάσουμε προς ώρας και αυτές τις θέσεις. 

Η βιομηχανία με ανώτατο όριο απασχόλησης τους 1.500. 000 εργατοϋπαλλήλους πριν από τις κρίσεις (1973- 1983 και 2004-2014) βγήκε ήδη από το παιχνίδι για τα καλά και υπάρχει θέμα ακόμη και για τους 700.000 εργάτες που απασχολεί μαζί με την μεσαία μεταποίηση. 

Πολυεθνικές στην Ελλάδα του 2014-2024 όχι μόνο δεν θα δούμε αλλά καλό είναι να ξεχάσουμε και οτιδήποτε συνδέεται με τους ομίλους αυτούς και έχει σχέση με την εθνική μας παραγωγή.  

Ποιος θα δώσει δουλειά και για ποιόν στην Ελλάδα; 

Οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που όταν στήνονται αισθάνονται ότι θα λειτουργήσουν με προοπτική 4-5 ετών και βλέπουμε. γιατί η ρευστή κατάσταση που υπάρχει στην οικονομία επιβαρύνεται και από την εντονότατη ρευστότητα της πολιτικής; 

Όλα δείχνουν συνεπώς ότι η ατμομηχανή της οικονομίας (όπως συνηθίζει να λέει η αγορά τους κλάδους με δυναμική) , έστω και για τους χαμηλούς ρυθμούς πιθανής ανάπτυξης των επομένων ετών, δεν μπορεί να είναι άλλη από τον τουρισμό. 

Αλλά και ο τουρισμός στην Ελλάδα παραμένει ανεξέλεγκτος σε σημείο που να εκφράζει τον κακό του εαυτό αμέσως μόλις νοιώσει σημάδια αναθέρμανσης. Πρόσφατα άλλωστε είδαμε την άθλια συμπεριφορά πολλών κυκλωμάτων του κλάδου. 

Αλλά και εδώ οφείλουμε να φροντίσουμε να δημιουργηθούν συνθήκες ανταγωνιστικότητας και σοβαρότητας με τουριστικές υποδομές που θα ξεκινούν από τις οδικές μεταφορές και θα καταλήγουν στις διευκόλυνση της διακίνησης του διεθνούς τουριστικού ρεύματος. 

Εάν δεν το κάνουμε ούτε και στον τουρισμό θα δημιουργηθούν ορθές και με απαιτήσεις επαγγελματικές συνθήκες απασχόλησης με μέλλον. Και επειδή πλανάται το ερώτημα για το ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά και θα καταφέρει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα ο μόνος δρόμος εργασιακής σιγουριάς παραμένει ο πρόχειρος και εποχιακός που θα εξασφαλίζει θέσεις όλο και για περισσότερα γκαρσόνια. Τίποτε άλλο.

Aπό τον Γιώργο Κράλογλου

www.capital.gr