Είναι τραγικό που οι άνθρωποι και οι υποστηριχτές της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να εμφανίζονται ως χειραγωγοί της απελπισίας.

Είμαστε η χώρα παράδειγμα. Η χώρα πειραματόζωο της διεθνούς οικονομικής ασυναρτησίας και ακυβερνησίας. Ο διεθνής αποσυνάγωγος. Ο μπαινο-βγαίνης παρίας της νομισματικής ζώνης. Το προνομιακό πεδίο άσκησης των ορέξεων των πολυμερών δανειστών, της ιδεολογικής κατίσχυσης της αρπακτικής διάθεσης. Το δελτίο στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το κουφάρι της ΕΡΤ εικονοποιεί τη σύνολη έκπτωση της χώρας ― μείζον συμβολοποιημένο, ξεχωριστό επεισόδιο, χωρίς λούστρο, έξω από το Ραδιομέγαρο και με φόντο-στούντιο τους άνδρες των ΜΑΤ. Ένα από τα πολλά καταθλιπτικά επεισόδια της ελληνικής κοινωνίας που παρακολούθησαν 1.250.000 άτομα. Ένα ξεχωριστό δελτίο. Το μήνυμα ― αφού στερείται περιεχομένου γιατί δεν μάθαμε κάτι καινούργιο ― είναι μόνον η εικόνα του, όπως καταγράφεται στο, ήδη τραυματισμένο, συλλογικό ασυνείδητο. 

Στη νεοδαρβινική χώρα όπου οι αδύνατοι έχουν παραδοθεί στην τύχη τους και στην αδιαφορία των δανειστών, η δημοκρατία χίλιες φορές πεθαίνει. Αν υποθέσουμε, ότι το μνημόνιο είναι το «καλύτερο πολιτικό σχέδιο που παρουσιάστηκε από τη μεταπολίτευση», ας μας πει ο κάθε εγχώριος υποστηριχτής του, ο κεϋνσιανός (sic) υπουργός της οικονομίας, σε ποια χώρα, ή σε ποια περιφέρεια του σύγχρονου κόσμου ― δίχως την παρέμβαση στρατού, ΜΑΤ, ολοκληρωτικών μηχανισμών ― υλοποιήθηκε ανάπτυξη σε πλαίσιο δημοκρατίας ύστερα από την παρέμβαση του ΔΝΤ; Ας δικαιολογήσουν στη χώρα που η αδικία και η αναξιοκρατία θερίζει τα σπλάχνα των νέων και των πιο παραγωγικών τάξεων, στη χώρα που ριζώνει έχθρα στέρεη προς όλους και για όλα και θεριεύει η καχυποψία, πώς θα προκύψει η σταθερότητα και η ανάπτυξη;

Στην ιδιωτική τηλεόραση, ο πρωθυπουργός πριν λίγες ημέρες εξήγησε, με τα δικά του λόγια, τι εστί πρωτογενές πλεόνασμα. Αντιγράφω: «Ξέρετε που προσωπικά, χτίζω τη δική μας την αξιοπιστία; Και πού είναι εκεί που δεν περίμενε κανένας την Ελλάδα να το πετύχει; Πρωτογενές πλεόνασμα: Επιτρέψτε μου, θα μας ακούει και πολύς κόσμος σήμερα, να πω στον κόσμο τι θα πει: Έχεις ένα σπίτι, έχεις έσοδα 10, έξοδα 9. Αυτό πετύχαμε. Να έχουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά από πάρα πολλά χρόνια περισσότερα έσοδα από δαπάνες».

Βεβαίως, ο πρωθυπουργός παρέλειψε (;) να πει, ότι πολλά από τα έσοδα που εμφανίζει ο κρατικός προϋπολογισμός στο οκτάμηνο 2013 είναι έκτακτα, εφόσον δεν προέρχονται από σταθερές πηγές· δεν είπε, δηλαδή, ότι δεν θα υπάρχουν ως έσοδα στους μελλοντικούς προϋπολογισμούς. Δεν είπε επίσης ότι οι δαπάνες είναι μικρότερες, διότι έχει μετατεθεί η υποχρέωση πληρωμής πολλών εξ αυτών στο μέλλον. Δεν είπε, επίσης, ότι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, που εκείνος το θεωρεί επιτυχία, προέκυψε από βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού  ―πλην των πραγματικά πλούσιων.

Με την ίδια εξίσωση που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός, ποια είναι η πραγματικότητα στα νοικοκυριά που απαρτίζουν την οικονομία; Τελείως, μα τελείως, διαφορετική. Οι περισσότεροι, πλην των πραγματικά πλούσιων, έχουν έσοδα 8 και έξοδα 10 (ως γνωστόν, δεν συνεπάγεται πως ότι ισχύει για το σύνολο της οικονομίας, θα ισχύει αναγκαστικά και για το σύνολο των ατόμων στην οικονομία). Αυτό μακροοικονομικά σημαίνει, αύξηση της φτώχειας, μείωση της συνολικής κατανάλωσης, μείωση της συνολικής αποταμίευσης, αύξηση του χρέους των νοικοκυριών και, μακροπρόθεσμα, μείωση της συνολικής παραγωγής και αύξηση της ανεργίας, και όχι μείωσή της όπως υποστηρίζει ο πρωθυπουργός. Ως προς το σκέλος των εσόδων, μελλοντικά θα υπάρχει μείωση και όχι αύξηση.

Αυτές οι τάσεις οφείλονται σε δύο (υπάρχουν περισσότεροι) τουλάχιστον παράγοντες: Πρώτον στην υπερχρέωση της χώρας για την οποία, εκτός από την εγχώρια πολιτική ελίτ, έχουν σημαντική ευθύνη όσοι τώρα επικαλούνται το μάντρα της λιτότητας και της δημοσιονομικής εξυγίανσης. (Η πλεονασματική Γερμανία, λ.χ., καθ’ όλη τη δεκαετία του 2000, ενθάρρυνε τον υπερδανεισμό της Ελλάδας η οποία ήταν ένας εξαιρετικός πελάτης της και η Λέσχη του Βερολίνου μετείχε ενεργά στην ατζέντα καθορισμού των χωρών που θα μετείχαν στη νομισματική ζώνη αλλά και στον καθορισμό των ισοτιμιών των εθνικών νομισμάτων τους με το ευρώ). Δεύτερον στις πολιτικές λιτότητας που έχουν επιβάλει οι δανειστές και τις οποίες υλοποιούν ―για τη σωτηρία μας― οι κυβερνητικοί εταίροι.

Το δελτίο στο πεζοδρόμιο είναι το ίδιο σκοτεινό και συσκοτίζει. Γιατί δεν συζητάμε ότι δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε τίποτα, γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες; Γιατί δεν λέμε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι προσωρινό; Διότι δεν υπάρχει βεβαιότητα πως θα υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα και για τα επόμενα χρόνια. Το δελτίο στο πεζοδρόμιο, ταυτόχρονα, φωτίζει. Διότι, αν θα προκύψει στο μέλλον πλεόνασμα, θα προκύπτει μέσα από ένα συνεχές καταστροφικό σπιράλ για το σύνολο των ατόμων της οικονομίας. Και θα προκύπτει από υπερφορολόγηση, από κατασχέσεις του δημοσίου σε τραπεζικούς λογαριασμούς, από καταιγιστικούς ρυθμούς πλειστηριασμών για χρέη προς το δημόσιο, από κατασχέσεις περιουσιών για χρέη προς τις τράπεζες… Και όλα αυτά ανεξάρτητα από το αν μπορεί ή όχι να πληρώσει ο οφειλέτης, ανεξάρτητα από την αντικειμενική δυνατότητα ή όχι να αξιοποιηθεί η περιουσία του σε ένα τέτοιο κλίμα.

Το δελτίο στο πεζοδρόμιο, φαντάζει σαν εικόνα από το εγγύς μέλλον, με ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, έπιπλα και οικοσκευές στο πεζοδρόμιο, ελπίδες και προσδοκίες στο πεζοδρόμιο. Άνθρωποι που είχαν εργαστεί σκληρά για να βγουν από τη φτώχεια, νέοι που έχτισαν ικανότητες και δεξιότητες για μια δίκαιη μοίρα στον αγώνα της ζωής, βιώνουν την πλήρη αναίρεση των προσπαθειών και των ελπίδων τους. Βλέπουν τους εαυτούς τους στο πεζοδρόμιο.

Το τραγικότερο όλων είναι ότι ο πρωθυπουργός, αντί να εξαγγείλει κάποιο σχέδιο που θα μας βγάλει από την κρίση (και να πείσει το ακροατήριό του), έκανε αυτό που ήξερε και ξέρει να κάνει. Δηλαδή, εξήγγειλε αυτό το κάτι, από τα πολλά κάτι, που μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Είπε, δηλαδή, ότι από αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, «από αυτή τη διαφορά, το 70% θα το δώσουμε πίσω σ’ αυτούς που είναι οι περισσότερο αδικημένοι. Παράδειγμα: Οι ένστολοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό». Χάιδεψε, με αφροσύνη και περισσή πολιτική ιδιοτέλεια, αυτιά ψηφοφόρων. Η πραγματικότητα είναι, πως ούτε οι ένστολοι, πολύ δε μάλλον οι συνταξιούχοι θα δουν ένα τέλος στα πραγματικά βάσανα της ζωής. «Δεν μπορούν όλοι, να έχουν πρόσβαση στα νοσοκομεία». Αυτή είναι η πραγματικότητα.  Και το κερασάκι στην τούρτα, ήταν το αμίμητο: «Μπορώ σήμερα να υποσχεθώ ότι θα έχουμε δωρεάν ασύρματο WiFi ίντερνετ σε όλη την Ελλάδα σε ένα χρόνο». Την ίδια στιγμή που ο πατέρας του δημιουργικού καπιταλισμού, ο Μπιλ Γκέιτς, σε μια κρίση ειλικρίνειας, δήλωνε πως το ίντερνετ και η τεχνολογία από μόνες τους δεν ανακουφίζουν κανέναν από τη φτώχεια, την πείνα και τη δυστυχία.

Είναι τραγικό που οι άνθρωποι και οι υποστηριχτές της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να εμφανίζονται ως χειραγωγοί της απελπισίας. Οι ίδιες ευθύνες βαρύνουν όλο το πολιτικό σύστημα (αν υπάρχει τέτοιο με την πραγματική έννοια) περιλαμβανομένης της αριστερής αντιπολίτευσης, δεδομένου ότι το ζήτημα της μεσοπρόθεσμης βιωσιμότητας της Ελλάδας και ων κατοίκων της παραμένει, προς το παρόν, άλυτο. 

Στη χώρα, πίθηκοι, ως φαίνεται, απευθύνονται σε πιθήκους ― με μία διαφορά: οι πίθηκοι μπορεί να μιλούν και να εκφράζουν συναισθήματα, αλλά σε αντίθεση με τις πρακτικές των ανθρώπων, δεν ανέπτυξαν θεωρίες για τους πιθήκους, όπως γίνεται σήμερα σε μας.

Του Θανάση Βασιλείου

www.theinsider.com