Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ψευτόμαγκας με γυαλισμένο παπούτσι.


Eίναι λίγες οι φορές που έχω τη. χαρά να ακούσω τον Αντώνη Σαμαρά να μιλάει. Έτσι, κι από επαγγελματική υποχρέωση, χθες βράδυ έπρεπε να αντέξω. Γιατί, τουλάχιστο, περίμενα ότι κάτι θα απαντούσε, κάτι θα έλεγε στους Έλληνες. Για τις αυτοκτονίες, για την ανεργία, για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, για τη διάλυση της υγείας και της παιδείας, για τα συνεχή χαράτσια, για το ξεπούλημα της πατρίδας. Όχι ότι θα τα έλεγε με αυτό τον τρόπο ή ότι θα ζητούσε συγγνώμη και θα άλλαζε πολιτική, αλλά έστω θα έδινε τη δική του εξήγηση, ζητώντας την κατανόηση των θυμάτων του.

Αντ' αυτού είδα έναν πρωθυπουργό που έκανε πλακίτσες της κακιάς ώρας, πουλούσε εξυπνάδα και... τσαμπουκά στους Έλληνες, υποδήλωνε την αντιδημοκρατικότητα και τον αυταρχισμό του με  έντονο, είναι αλήθεια, θεατρικό τρόπο.
Εκείνος που λέει ψέματα, και αποδεδειγμένα, από τα ντοκουμέντα, εκείνος που κάνει διαρκώς κωλοτούμπες, κατηγόρησε τους άλλους γι αυτό.
Έδειξε πόσο πολύ «εκτιμά» το λαό όταν συναγωνίστηκε τον φασιστάκο Γεωργιάδη σε ειρωνεία όταν ακούστηκε από τον Τσίπρα ότι είναι στο χέρι του λαού και μόνο να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια.

Τι δεν ακούσαμε από το στόμα του πρωθυπουργού της χώρας. Ότι οι αντιδρώντες είναι πεζοδρόμιο και φοιτητικό αμφιθέατρο, που δεν τα φοβάται. Ευτυχώς, μας είπε, που υπάρχει και ο Δένδιας για να «καθαρίζει»  τη χώρα από τους κακοποιούς που αντιδρούν στην πολιτική αυτή, είτε είναι διαδηλωτές, είτε οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ είτε οι κάτοικοι της Χαλκιδικής.
Κι έκανε πολλές πλακίτσες. Είπε στον Τσίπρα ότι δεν τον κοιτάζει όταν μιλάει για να μη γελάει!

Έγινε και ψυχαναλυτής της αντιπολίτευσης.
Α, είπε και κάτι άλλο, που έδειξε ακόμη περισσότερο ότι ουδεμία σχέση με την έννοια της δημοκρατίας έχει: αν δεν του αρέσει η κριτική, δεν θα πατάει στη βουλή.
Και περίμενα, και περίμενα, και περίμενα. Κάτι να πει για τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους νέους επιστήμονες που φεύγουν στα καράβια, τους μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα.
Αλλά μάταια. Αλλά από έναν πρωθυπουργό που μετά την αποχώρηση ενός ακόμη μέλους της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δηλώνει πανηγυρίζοντας ότι η κυβερνητική πλειοψηφία βγήκε ενισχυμένη, τι να πεις; Μόνο τον Μητσοτάκη μπορείς να δικαιώσεις, μετά από 20 χρόνια.
Νόμιζα πως θα άκουγα τον πρωθυπουργό, κι όχι έναν μάγκα βγαλμένο από ταινία για την Τρούμπα.
Αλλά αυτή τη μαγκιά ξέρει να την πουλάει στους Έλληνες. Όχι στους τροϊκάνους. Σ" εκείνους μπροστά φροντίζει να έχει γυαλισμένο παπούτσι και κατεβασμένο κεφάλι. Υποτίθεται για  κοιτάζει τη γυαλάδα.

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια: