Εκφραστικές «στοκιές» Το «π(ου)λί» και ο πολιτισμός!!!

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Κοντεύουν οι εκλογές… Κι όσο κοντεύουν, «τόσο τα σκόρδα αραιώνουν» και -λίγο πολύ- όλων το διαμέτρημα αποκαλύπτεται και γίνεται φανερό πλέον το πνευματικό τους στερέωμα. Όχι τίποτε άλλο, να, γιατί θέλουν λύση τα προβλήματα και το είπαμε και άλλη φορά, τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με τα μπράτσα, ούτε με κραυγές και περισσότερο ούτε και με «εκφραστικές στοκιές», ακόμα κι αν λαλάει το «π(ου)λί». Γέμισε ο Τύπος, για να μην πω ο τόπος, και άλλα μέσα δικτύωσης με «γλωσσικές αμούρες» και «λεκτικά γκόρτσα» που ένθεν κακείθεν «απολάνε» σε καθημερινή βάση πλείστοι υποψήφιοι/ες. Κι αυτοί καλά κάνουν, αφού έτσι νομίζουν πως θα «σταυρωθούν» κατάλληλα. Εκείνη η ταλαίπωρη η γλώσσα τι τους φταίει; Γιατί τόση βάρβαρη σε βάρος της συμπεριφορά; 

Παλιότερα είχαμε και κείνα τα «φιλοσοφικά βλίτα» που αναφέρονταν για κάθε σχέδιο και για κάθε πράξη «στο βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας». Για τις προεκλογικές ανάγκες και η δημοκρατία μετατράπηκε σε χαντάκι που «το βαθύναμε και το πλατύναμε» ανάλογα με τις προεκλογικές μας «ανάγκες» και νομίσαμε έτσι πως λύσαμε τις όποιες «γλωσσικές κατεβασιές» που κατέπνιξαν και κρίση και σκέψη και έκφραση και Δημοκρατία! Το καταλάβαμε; Δεν νομίζω. Ο όποιος πολιτικός αγώνας είχε μετατραπεί σε μια ατέλειωτη τζερτζελοποίηση της πολιτικής ζωής που τη σημάδευαν οι «προεκλογικές» ας το πούμε συγκεντρώσεις μεταφερόμενων οπαδών-αρκουδιαραίων που το λόγο σκίαζε το κορνάρισμα και τη διατύπωση πολιτικής άποψης τη μηδένιζε η ασταμάτητη τραγουδο -στη διαπασών- παράθεση. Μουσική, κυρίως «επαναστατική» μέχρι να «σαλαΐζεις και να παίρνεις τα πλάια». 

Και για να μην πάρουμε τα πλάια φρόντισαν και άλλαξαν προεκλογική τακτική. Πλεονάζουν, λοιπόν, οι συνεντεύξεις. Και εκεί είναι που «σε παίρνουν και σε περνάν άβρεχο πέρα από τον Άραχθο και σε ξαναγυρνάν αποδώθε και ούτε που παίρνεις χαμπάρ’». Ύφος σοβαρό, «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» που θα έλεγε ο Αλεξανδρινός μπαίνουμε για τα καλά στα Τείχη της δουλείας μας και νομίζουμε πως προσθέτουμε ή προσφέρουμε κάτι στην «έρμη την πολιτική ζωή του τόπου». Και αρχίζει το τζέρτζελο. «Φαινόσαστε καλλιεργημένος άνθρωπος. Πού καλλιεργηθήκατε;» Κι αν κάποιος ή κάποια σεβόμενος/η όχι τον εαυτό του/της, αλλά την ίδια την πολιτική ζωή απαντούσε: «στο φυτώριο του Δήμου» θα έτρωγε τέτοιο προεκλογικό φούμο που δεν θα τον ξέπλεναν ούτε εκατό Άραχθοι κατεβασμένοι. Και κάθεται και υπομένει και υποκύπτει στην «πολιτική αυτή εκβαρβάρωση» και αρχίζει κι αυτός και συνεχίζει επαξίως το παραμύθι. 

Κι αν ήταν παραμύθι μια χαρά θα ήταν. Εδώ πρόκειται για πραγματικότητα. «Έχω μια σωστή οικογένεια, έχω λυμένα όλα τα προβλήματα κι αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά». Αυτά ακούς σε μόνιμη βάση. Τώρα, δεν μας είπε κανείς σε τι φταίνε τα κοινά να υφίστανται τέτοια ταλαιπωρία. Παράλληλα στέλνουμε και τα «πολιτικά μας μηνύματα» ή μάλλον για υπενθύμιση πρόκειται. «Δέχτηκα την πρόταση του επικεφαλής του συνδυασμού μου-τ’ ακούς Κίτσο μ’, τ’ ακούς να λες- που επίμονα μου ανέλυσε τη μετεκλογική μας δράση -ας πρόσεχε, εμένα μού έταξε- και αποφάσισα να συστρατευθώ και να βοηθήσω». Μόνο μετεκλογικά. Αν ήταν για προεκλογικά «άντε γειά»… Οι πάντες για τα πάντα και απαξάπαντες για «το καλό του Δήμου». Ποιος και σε ποιον να πει κάτι για αυτογνωσία ή καταπώς διδάσκει ο ποιητής. «Γνωρίζοντας τα σύνορά σου, ίσως τα ξεπεράσεις». 

Εκεί που γίνεται το έλα να δεις είναι ο πολιτισμός! «Πουθενατζήδες», άντρες και γυναίκες που θεωρούν πολιτιστική δράση την όποια συμμετοχή τους στα «βαρβαρικά τάμπα –τούμπα» που μηδενίζουν σκέψη και οποιαδήποτε πολιτιστική προσφορά, πρωταγωνιστές/στριες σε βάρβαρα έθιμα και «φιλοσοφικώς αρκουδιαρίζοντες στα Φ/Β», νομίζουν πως παράγουν και προάγουν πολιτισμό. Κι αν ήταν για τον εαυτό τους… «ας το έπιναν με το ζουμί τους». Πρόκειται για το Δήμο για την εν γένει πολιτική ζωή. Ποιος θα μας σώσει; Ποιος; Το φούμο που θα φάνε…

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος