Του δημοσιογράφου Χρήστου Μέγα
Καθώς πλησιάζουν οι μέρες (αρχές Αυγούστου) για μια ακόμη επετειακή εκδήλωση
(με βιολιά, κλαρίνα και νότες νοσταλγίας), απομακρύνεται η προοπτική
αποκατάστασης του Μνημείου: του ιστορικού Γεφυριού της Πλάκας.
Πολλά μπορεί
να πει κανείς (γραφειοκρατία, ετερο-ανάμειξη, πολυτεχνίτες ειδικοί κ.α.) αλλά,
ένα είναι σίγουρο: η κατ’ αρχήν δέσμευση ότι το Γεφύρι θα στεριωθεί στις
υφιστάμενες -ήδη πληγωμένες και σαθρές- βάσεις του εκατέρωθεν των οχθών, χωρίς
να αναζητηθεί στέρεα βάση δόμησης, δε… στέκει. Εκτός και εάν οι πέτρες θα είναι
το.. παραδοσιακό αμπαλάζ σε μια ισχυρή μπετονένια κατασκευή…
Τούτων
δοθέντων:
1/Ας σεβαστούμε την ιστορία και την παραδοσιακή τεχνική μην
εμπιστευόμαστε ευκαιριακές μεγαλοστομίες. Το Γεφύρι πρέπει να (ξανα)γίνει
πέτρινο και για να στηθεί στον ορμητικό Άραχθο θέλει γερές βάσεις
εκατέρωθεν…
2.Αντι να τραγουδάμε για την αναστήλωση του Μνημείου ας
διαμαρτυρηθούμε, επιτέλους, για την αβελτηρία των υπευθύνων.
Με την ευκαιρία θέλω να σας μεταφέρω ένα μικρό πρόλογο που εκφώνησα πέρυσι
παρουσιάζοντας τις διήμερες (9-10/8/16) εκδηλώσεις της Τζουμερκιώτικης
Ομοσπονδίας για την αποκατάσταση του Μνημείου. Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία τόσο
στην αρχιτεκτονική του και την οικονομική αξία που είχε για την περιοχή όσο και
στους καημούς που ενέπνευσε και τις πολιτιστικές επιρροές που προκάλεσε… Είπα
λοιπόν.
Το Γεφύρι ήταν το ουράνιο τόξο που άμα τα πηδήξεις (περάσεις) αλλάζεις
τόπο…
Το Γεφύρι είναι ένα συναπάντημα ανθρώπων ένας δίαυλος επικοινωνίας, ένα
σημείο αντιθέσεων:
Χτίστηκε εκεί που συναντώνται τα χιόνια των Τζουμέρκων και
το ξεροβόρι του Ξηροβουνίου.
Εκεί που πεζοί συναντούσαν τους ξεπεζεμένους
καβαλάρηδες, εκεί που ο φτωχοδιάβολος πήγαινε στο νερόμυλο με ένα μαξιλάρι
γέννημα και έσκυβε το βλέμμα μπροστά τον κυρατζή και τους πραματευτάδες.
Εκεί
που ο τσέλιγκας πέρναγε προς Νότο για τα χειμαδιά κατά του Αη Φιλίππου το
Νοέμβρη, όταν χανόταν η Πούλια στον ουρανό και, ταυτόχρονα, ο ρακένδυτος μαθητής
πήγαινε Ανατολικά στην Άγναντα με μια πλάκα στο χέρι.
Το Γεφύρι το πέρναγε η
ζαρωμένη Βάβω με την συνάμενη εγγόνα που τράβαγαν για το Μοναστήρι, ο Μάστορας,
ο πραματευτής, ο δάσκαλος, ο αντάρτης, ο γανωτής, ο γαμπρός με την κουστοδία του
και ο μικροαπατεώνας με το φοβισμένο βλέμμα.
Από εκεί οι μαστόροι και οι
πραματευτές, από αυτό το Γεφύρι έγιναν μεγάλα τα Γιάννενα και η Άρτα.
Το
Γεφύρι ήταν για τους αγρότες και κτηνοτρόφους, για τους εμπόρους και τους
επαγγελματίες, για τον δημόσιο λειτουργό. Ήταν για τον κυρατζή και τον χανατζή.
Το Γεφύρι αποτέλεσε αναπτυξιακό έργο για τον πρωτογενή, δευτερογενή και
τριτογενή τομέα.
Το Γεφύρι ένωσε δύο ομοαίμακτους κόσμους.
Το γεφύρι είναι
το Ζωνάρι που ενώνει κάθε προκομμένο άνθρωπο, κάθε ταξιδιώτη, κάθε
Ηπειρώτη
Χτισμένο με τον Ιδρώτα του μάστορα και το δάκρυ της γυναίκας που
αποχαιρετά τον ξενιτευτή.
Στο ποτάμι συναντώνται Βουνά, Ποτάμια, χωριά,
ιδέες, σόγια.
Το φεγγάρι ήταν η λάμπα και το Γεφύρι η στράτα της γνώσης και
του πλούτου. Όχι πάντα υλικού αλλά, στράτα πολιτισμού, ανοιχτοχεριάς, καλοσύνης,
φιλοξενίας, ανθρωπιάς.
Όλα αυτά που συνθέτουν την Εύανδρο
Ήπειρο…
Αποτελούσε ορόσημα υπέρβασης των ανθρωπίνων ορίων και διαμόρφωσης της
φύσης με σεβασμό στο περιβάλλον σε έναν δημιουργικό συναγωνισμό του ανθρώπου με
ότι λέμε θεό…
(Σημ.Το προτιμώ όρθιο και αγέρωχο όπως του ταιριάζει και όπως έχει χαραχθεί
στη μνήμη μου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου