Το παλικάρι και ο γαλλομαθής

«Το παλικάρι κάνει ό,τι μπορεί» είναι η φράση που κυκλοφορεί για τον Α, ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά από όλα όσα έχουν συμβεί...

Διαβάζω στο λεξικό την εξήγηση του όρου «παλικάρι» όπου υπάρχουν δύο ερμηνείες:

-αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στην εφηβική και την ώριμη/μέση ηλικία-άγαμος άνδρας

-αυτός που δεν δειλιάζει μπροστά στον κίνδυνο και τις δυσκολίες (www.lexigram.gr)

Αυτό το «παλικάρι» (ή παλληκάρι για όσους το επιθυμούν) ας το ονομάσουμε ως ο Α, όπως Αλέξης (ας μου επιτραπεί ένα καφκικό παιχνίδι με τους χαρακτήρες...).

Τα τελευταία δυο χρόνια έχει φανεί, εκ του αποτελέσματος, ότι η συχνή χρήση του όρου «παλικάρι» από Έλληνες πολίτες όταν αναφέρονται στον Α συνδέεται με τη δεύτερη ερμηνεία της λέξης, αυτή του γενναίου, του ατρόμητου.

Αυτός ο Α , πράγματι, έχει χτίσει όλη του την εικόνα γύρω από αυτή του «παλικαριού» κι έχει πουλήσει (ξεπουλήσει;) σαν τρελός. Μάλλον πουλάει ακόμη.

Χειρίζεται εξαιρετικά την ελληνική γλώσσα, ως γλώσσα, παρά τα πολλαπλά ατοπήματα γνωστικού χαρακτήρα που έχει διαπράξει. Μαγνητίζει, υπνωτίζει, χειραγωγεί, μαγεύει το κοινό του. Είναι το παλικάρι κι έχει ακόμη «λίπος να κάψει» καταπώς φαίνεται. Υπάρχει προφανώς κάποιος δυνατός τροφοδότης πίσω από αυτή τη χειριστική του στάση. Ναι, ο κ. Α είναι ταλαντούχος∙ ελίσσεται, ξεγλιστρά, μεταμορφώνει τη χειρότερη είδηση, τη ματαίωση, την ακύρωση, το πισωγύρισμα, σε ελπίδα (καταπινομένη αμάσητη), σε άποψη. Ξέρει να «πουλάει» ό,τι πιο αναχρονιστικό κι απολυταρχικό ως προοδευτικό και αριστερό, ως ανθρωποκεντρικό.

Πώς αντιμετωπίζεται λοιπόν αυτή η χαύνωση η οποία έχει εισχωρήσει στην κοινωνία, αυτή η αποπροσανατολιστική, μεθυστική χαύνωση; Είμαστε τελειωμένοι κι απλά, λόγω χαύνωσης, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει; Μήπως το εκλεκτό παλικάρι, ο Α, μας έχει φέρει στο σημείο αυτό ακριβώς που ο ίδιος προγραμμάτιζε εξαρχής;

Έχει προσπαθήσει κάποιος από εμάς να πάει στον εργοδότη, στο συνεργάτη, στο φίλο να του πει ότι «δεν έλεγα ψέματα, ζούσα σε μια αυταπάτη» προκειμένου να δικαιολογηθεί για τα σφάλματά του; Όχι. Γιατί; 

Γιατί απλά η τοποθέτηση περί αυταπάτης είναι τόσο φαιδρή, τόσο τιποτένια, τόσο ανούσια, τόσο υποτιμητική για τον συνομιλητή που δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Κι όμως το παλικάρι όλα τα μπορεί. Μάλλον ο κατάλληλος ορισμός «παλικάρι» για τον Α είναι ο πρώτος: αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στην εφηβική και την ώριμη/μέση ηλικία. Αυτό το «ανάμεσα», αυτή η αναμονή για την ωριμότητα που δεν έρχεται είναι ίσως η πηγή του προβλήματος (ή όπως λένε οι Αμερικάνοι :"Grow up!", «Μεγάλωσε πια!» σε ελεύθερη μετάφραση).

Κι απέναντι στον Α , υπάρχει ο Κ (όπως λέμε Κυριάκος).

Ο Κ δεν μαγεύει , δεν υπνωτίζει, δεν καθηλώνει τα πλήθη. Ο Κ δεν αποκαλείται «παλικάρι» από τους πολίτες, στον Κ δεν αναγνωρίζεται καμιά γενναιότητα. Του Κ του ήρθαν όλα «εύκολα» στη ζωή. Ο Κ, στα μάτια του κόσμου, δεν πάλεψε, δεν προσπάθησε, δεν διάβασε, δεν εργάστηκε, δεν ανέλαβε ευθύνες. Ο Κ γεννήθηκε σε λάθος σπίτι, για μερικούς, αλλά αυτό σίγουρα δεν αποτελεί δικό του φταίξιμο.

Κι όμως. Ο Κ, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, σήκωσε τα μανίκια και χωρίς καμιά αυταπάτη αντίκρισε την κατάσταση όπως ήταν. Αλλά ο χρόνος έληξε. Η κλεψύδρα άδειασε κι ο Κ έμεινε με τα μανίκια σηκωμένα.

Εμείς όμως δε θέλουμε τον ηγέτη που δίνει συνέντευξη σε άπταιστα γαλλικά, με περισσή άνεση. Δε θέλουμε τον ηγέτη που προσπαθεί να ξαναβάλει τη χώρα στη διεθνή θέση που της αξίζει. Δε θέλουμε τον ηγέτη που δεν πιστεύει στις αυταπάτες και μιλάει μια ξένη γλώσσα με τρόπο που μας κομπλάρει γιατί εμείς δεν την καταλαβαίνουμε.

Θέλουμε ένα ηγέτη που να μιλάει πρωτίστως καλά τα ελληνικά και δευτερευόντως τα γαλλικά... Κι εκεί ο Κ έχει θέμα. Δυστυχώς.

Και λέγοντας «δυστυχώς» αξίζει να αναφερθεί, με καλή προαίρεση πάντα, το γεγονός ότι σε πρόσφατη δήλωση του ο Κ για το ζήτημα των ολοήμερων σχολείων (11/05/16), ανέφερε σε λιγότερο από ενάμισι λεπτό τη λέξη «δυστυχώς» πέντε φορές (!) και μια από τις καταληκτικές φράσεις του ήταν «θα ενισχύσουμε το ενισχυμένο πρόγραμμα»...Ουπς!

Κύριε Κ, απευθύνεστε σε κοιμισμένο, αποχαυνωμένο λαό, ζορισμένο γενικότερα και με τα πολλαπλά «δυστυχώς» σας, τον καταρρακώνετε. Επίσης, η πλούσια ελληνική γλώσσα προσφέρει πολλές επιλογές. Κι εξηγούμαι...

Σε αντικατάσταση του «ενισχύσουμε» θα μπορούσατε κύριε Κ να διαλέξετε ένα από τα παρακάτω: ενδυναμώσουμε, στηρίξουμε, τονώσουμε, αναβαθμίσουμε, τροφοδοτήσουμε (περαιτέρω)...

Δεν έχω διάθεση υπεροπτική αλλά υπάρχει δρόμος μέχρι την ισορροπία, μέχρι τη λύτρωση. Μακρύς. Κι όπως αναφέρθηκε πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχόλιο του Απόστολου Δοξιάδη, πάνω σε άρθρο του Σάκη Μουμτζή, «Τις μπουνιές δεν τις αντιμετωπίζεις με χειροφιλήματα». Ήρθε, φαίνεται, η ώρα του «γυμναστηρίου».

Χριστιάννα Γύρα  Πρώην σύμβουλος επενδύσεων, συγγραφέας παιδικών βιβλίων

www.huffingstonpost.gr