«Συνδικαλιστικές κατακτήσεις».;;;

Στο Υπουργείο Πολιτισμού, στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής που ξεχαρβαλώνει όλον τον Δημόσιο Τομέα, ο πέλεκυς έπεσε βαρύς πάνω στις δομές και τους εργαζόμενους. Με μόνο κριτήριο την «εξοικονόμηση κόστους», με παράλληλη προσπάθεια να δοθούν όσο γίνεται περισσότερα σε ιδιώτες (δικούς τους φανταζόμαστε), με εργαλείο τον νέο Οργανισμό του ΥΠΠΟ, τα πάντα ξεθεμελιώνονται και προσπαθούν να μας κάνουν όλους Indiana Jones και να ψάχνουμε όλοι τον τάφο της Αμφίπολης για να ανακαλύψουμε ποιός τάφηκε εκεί και να επιτύχουμε ομαδικό οργασμό.

Λογικά, μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οι Αρχαιολόγοι εξανίστανται (όσοι και όσες δεν αποτελούν συνοδεία της Παναγιωταρέα). Δεν ξέρετε πιθανώς ότι οι Αρχαιολόγοι που δουλεύουν στο ΥΠΠΟ είναι λιγότεροι από 1,000 πανελλαδικά και ότι πολλοί και πολλές θυσιάζουν αμέτρητες ώρες εκτός τυπικού ωραρίου δουλειάς για να φέρουν σε πέρας καθήκοντα που είναι και ευγενέστερα αλλά και περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στους μισθούς τους (αλλά και σε συναδέλφους τους στο Δημόσιο).

Και όμως, η απαίτησή τους να κάνουν Γενική Συνέλευση σε εργάσιμη ημέρα και πρωί - Παρασκευή κιόλας- χωρίς να χάσουν το «μεροκάματο», χτυπάει άσχημα στα αυτιά μας. Και καλώς ή κακώς θυμόμαστε πολλές περιπτώσεις του στενού η ευρύτερου Δημόσιου Τομέα όπου ενίοτε οι συνδικαλιστικές «κατακτήσεις» βγάζουν πολύ κοσμάκη από τα ρούχα του. Τελικά βέβαια οι Αρχαιολόγοι προκήρυξαν και έκαναν απεργία για να κάνουν άνετα τη Συνέλευσή τους, αλλά εμείς συνεχίζουμε να θυμόμαστε:

• την τάδε Πέμπτη από τις 13.00 μέχρι τις 19.00 δεν θα κυκλοφορούν τρόλει λόγω της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων
• αύριο η ΔΟΥ θα παραμείνει κλειστή λόγω της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων
• τις 2 τελευταίες ώρες θα φύγουν τα παιδιά για τα σπίτια τους γιατί θα έρθουν εκπρόσωποι της ΕΛΜΕ να μιλήσουν στους καθηγητές
• κλπ κλπ κλπ όπου το σύνηθες εννοούμενο -πως δεν θα χαθεί το μεροκάματο- συνήθως δεν αναφερόταν και όπου η ποσοστιαία παρουσία των εργαζομένων στις Συνελεύσεις τους ήταν μάλλον ντροπιαστική.

Το πρώτο ζήτημα είναι ότι όταν θέλεις να κάνεις συνέλευση, συγκέντρωση, Διοκητικό Συμβούλιο κλπ δεν το κάνεις σε εργάσιμη ημέρα και ώρα, αλλά το απόγευμα ή το Σαββατοκύριακο. Και μην πεί κανείς ή καμία «μα έχω να πάω στον κουμπάρο μου» ή «μα έχω να μαγειρέψω» γιατί η Συνέλευση, λογικά, είναι σπουδαιότερη από τον κουμπάρο ή το μαγείρεμα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια εργατούπολη όπου ο συνδικαλισμός όχι απλά πέρασε μαρτύρια και συμπληγάδες για να προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά που ήταν και κοινωνικό παράσημο, αφού συνήθως λεγόταν «αυτός έχει αφήσει το σπίτι του και τρέχει για τους συναδέλφους του». Από τότε που ήρθε στην ζωή μας το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, άρχισαν τα όργανα. Οι συνδικαλιστές της κλαδικής απέκτησαν ασυλία στους χώρους δουλειάς και συμπαρέσυραν και εκατοντάδες συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και του Δημόσιου Τομέα. Με τον χρόνο έγιναν χιλιάδες αυτοί που τον συνδικαλισμό τον έκαναν επάγγελμα και την εργασία τους ιδιότητα που τους εξασφαλίζει το επάγγελμα.

Όχι ότι επί «επαράτου Δεξιάς» ή επί χούντας ή στη δεκαετία του '60 δεν υπήρχαν κυβερνητικοί συνδικαλιστές που είχαν ξεχάσει τι θα πεί δουλειά στο εργοστάσιο ή στο γραφείο, αλλά επί ΠΑΣΟΚ μυρμηγκιάσαμε. Και αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμη! Σήμερα δεν ξέρω καν αν υπάρχουν συνδικαλιστές του Δημόσιου τομέα που να δουλεύουν στη δουλειά τους.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι δεν είναι σωστό να γίνεται συνδικαλιστική δουλειά σε εργάσιμο χρόνο και να πληρώνεται σαν κανονική εργασία, είναι και το ότι ταλαιπωρείται ο κόσμος, ενώ δεν υπάρχει απεργία. Εγώ δεν έχω εξυπηρετηθεί σε ΔΟΥ λόγω συνέλευσης, της διπλανής μου δεν της έδωσαν ένα χαρτί την ημέρα που έπρεπε και ήρθε από την Κόρινθο στην Αθήνα γι αυτό, του διπλανού μου τα παιδιά έχασαν 2 ώρες μάθημα στο σχολείο, ο παραδιπλανός παιδευόταν σε 3 λεωφορεία γιατί δεν υπήρχε τρόλει κλπ κλπ.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι σπάνια ακούς από εργαζόμενο στο Δημόσιο Τομέα, στενό και ευρύτερο, πως η ΚΥΡΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ και όχι ό,τι φαντασιώνεται πως είναι.

Είμαι περίεργος να δω πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα, αφού η εξυπηρέτηση της πλειοψηφίας των πολιτών είναι κατά πολύ σημαντικότερη από τις συνδικαλιστικές «κατακτήσεις».

Θα τα ξαναπούμε όμως για το Δημόσιο.

ένας πρώην απασχολήσιμος στον ιδιωτικό τομέα

και νυν αυτοαπασχολούμενος και ψιλοεργοδότης

www.imerodromos.com