Κάθε χρόνο τα ίδια.


Οι δημοσιογράφοι των αστικών ΜΜΕ εκφράζουν την απέχθειά τους για την υποκρισία που κρύβει το περιβόητο «πόθεν έσχες» των πολιτικών, αλλά δεν παραλείπουν να φτιάξουν λαϊκά αναγνώσματα, θεάματα και ακροάματα. Κάθε φορά θα βρουν και κάτι για να εστιάσουν την προσοχή του λαού. Φέτος την τιμητική του είχε ο Τσουκαλάς, αλλά και η μοτοσικλέτα του Τσίπρα που δεν την αναφέρει στο «πόθεν έσχες», αλλά δεν έγραψε και τι την έκανε. 

Μερικοί άρχισαν και ερωτήματα για το πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης εισόδημα της Παπαρήγα, «ξεχνώντας» ότι η ίδια είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός, ενώ λογικά θα παίρνει και κάποια σύνταξη από το σύζυγό της που σκοτώθηκε σε τροχαίο (ήταν δημοσιογράφος).

Να τα περάσουμε όλα ξώφαλτσα; Οχι, να μην τα περάσουμε ξώφαλτσα, αλλά να βλέπουμε και την ουσία. Οι νεοναζί για παράδειγμα φρόντισαν να έχουν προφίλ φτωχούληδων του θεού. Ακόμα και ο φιρερίσκος με τη συμβία του, που έχουν το γνωστό «ροζ» ξενοδοχείο στην πλατεία Αττικής. Ακόμα και ο Παναγιώταρος, που έχει εδώ και χρόνια μαγαζί με ρούχα τα οποία πουλάει πανάκριβα στα ανεγκέφαλα καραφλοειδή. Κι ο Τσίπρας, γόνος μιας εύπορης οικογένειας, έχει φροντίσει να έχει μηδέν καταθέσεις στην τράπεζα στο όνομά του, για επικοινωνιακούς λόγους προφανώς.

Η περίπτωση Τσουκαλά εξέπληξε, καθώς ιδιωτικό ασφαλιστήριο 1.000.000 ευρώ είναι σπάνια περίπτωση για απλό εργαζόμενο, έστω και μεσαίο στέλεχος μιας ιδιωτικής τράπεζας.

Μόνο οι γιάπηδες των ανώτερων κλιμακίων έχουν τέτοια συμβόλαια. Ηταν τέτοιος ο Τσουκαλάς; Και μπορούσε ταυτόχρονα να ασκεί και τα καθήκοντα του προέδρου της ΟΤΟΕ; Δε γίνεται με τίποτα. Πώς η τράπεζα έκανε τέτοιο συμβόλαιο σ' έναν εργαζόμενο, ο οποίος δεν μπορούσε (λόγω συνδικαλιστικής ενασχόλησης) να έχει πόστο ανώτερου στελέχους; Φιλανθρωπικά ιδρύματα δεν είναι οι τράπεζες, ιδιαίτερα οι ιδιωτικές. Αλλά δεν είναι ο Τσουκαλάς η μοναδική περίπτωση γραφειοκράτη συνδικαλιστή που έχει τέτοια εισοδήματα.

Κάποιοι άλλοι συνδικαλιστές (Πουλαρίκας, Τσουκάτου), που ήταν γκεσέμια της ΠΑΣΚΕ στο χώρο, εγκατέλειψαν το συνδικαλιστιλίκι και έχουν δική τους χρηματιστηριακή εταιρία! Προκομμένοι άνθρωποι. Κι ο Τσουκαλάς προκομμένος άνθρωπος είναι, γι' αυτό και κατάφερε να την κάνει έγκαιρα από το ΠΑΣΟΚ και να εκλεγεί βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Η αστική πολιτική είναι μια επικερδής υπόθεση, ιδιαίτερα όταν ασκείται εντός των κομμάτων εξουσίας. Δεν είναι τόσο η παχυλή βουλευτική αποζημίωση όσο οι διασυνδέσεις με διάφορους παράγοντες της «οικονομικής ζωής» και η συμμετοχή σε διάφορα «λόμπι». Καπιταλιστές χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες υποψηφίων και τους «χαρτζιλικώνουν» γενναία. Συγγενικά πρόσωπα πολιτικών προσώπων διαχειρίζονται το οικονομικό σκέλος και «ξεπλένουν» το χρήμα από τους καπιταλιστές.

Ολ' αυτά είναι γνωστά, αλλά δεν αποδεικνύονται. Καλύπτονται από μια ομερτά που δεσμεύει όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Σπάνια σπάει αυτή η ομερτά, όπως έγινε στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου. Ας αναρωτηθούμε, όμως, αν ο Τσοχατζόπουλος θα είχε την ίδια σκληρή μεταχείριση σε περίοδο πολιτικής νηνεμίας. Ο λαός ήταν στις πλατείες και ζητούσε «αίμα» και το σύστημα του πέταξε τον Τσοχατζόπουλο. Αν δεν υπήρχε η γενική λαϊκή κατακραυγή, οι μούντζες, τα γιουχαΐσματα και τα γιαουρτώματα, θα κοίταζαν να ρίξουν και τον Τσοχατζόπουλο στα μαλακά, όπως έχουν κάνει με πρωταγωνιστές σκανδάλων στο παρελθόν. Εδώ η ιστορία του χρηματιστήριου εκκαθαρίστηκε δικαστικά μετά από 14 χρόνια και έκλεισε με την ομόφωνη αθώωση όλων των κατηγορούμενων, ανάμεσα στους οποίους δεν ήταν κανένα πολιτικό στέλεχος.

Η αστική πολιτική παράγει τη διαφθορά. Και εκείνοι οι σχηματισμοί που ανεβαίνουν ως αδιάφθοροι βουτιούνται στη διαφθορά όταν αρχίσουν να παίζουν ρόλο στη διαχείριση της εξουσίας. Θυμηθείτε τους Πασόκους. Πώς ξεκίνησαν και πού κατέληξαν. Και μη μας λένε οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι αυτοί είναι άφθαρτοι, γιατί έχουν μαζέψει στους κόλπους τους τη σάρα και τη μάρα του ΠΑΣΟΚ. Από Κοτσακά και Ραυτόπουλο μέχρι Αλέξη Μητρόπουλο και Τσουκαλά.

Δεν μελλοντολογούμε. Την ιστορική εμπειρία επικαλούμαστε. Κάθε πολιτική δύναμη που διαχειρίζεται τις τύχες του καπιταλιστικού συστήματος βουτιέται στη διαφθορά, γιατί το ίδιο το σύστημα που διαχειρίζεται είναι διεφθαρμένο. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις αστών πολιτικών που πέθαναν στην ψάθα. Ελάχιστες, αλλά υπαρκτές περιπτώσεις. Αυτό δεν τους έκανε ηθικά ανώτερους από τους άλλους. Γιατί η ατομική ηθική δεν στέκεται πάνω από τη διαχείριση του καπιταλισμού, που είναι εξ ορισμού κοινωνικά ανήθικη.