Ζούμε μέρες 2004: Η Ελλάδα πρωταθλήτρια ξανά. Αλλά στο δημόσιο χρέος, την υστέρηση εσόδων, τα χαράτσια, τη φοροδιαφυγή, την ανεργία, την φτώχεια και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας!

Με το ελληνικό δημόσιο χρέος να ανέρχεται σε ποσοστό 127,9% του ΑΕΠ το 2009, θα περίμενε κανείς ότι, στα χρόνια που ακολούθησαν, η ένταξη της Ελλάδας στο Μνημόνιο και η πιστή εφαρμογή των οικονομικών πολιτικών που απορρέουν από αυτό, θα οδηγούσε, τουλάχιστον, σε κάποια πρώτα σημάδια ανάκαμψης. 

Στην πραγματικότητα, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Το χρέος της χώρας -παρά το «κούρεμα»- όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά και εκτινάχθηκε, κατά το α' τρίμηνο του 2013, στο 160,5% του ΑΕΠ, αναδεικνύοντας την Ελλάδα σε «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης. Όπως είναι «ηλίου φαεινότερον», κάτι στον οικονομικό σχεδιασμό των κυβερνώντων, δεν πάει καλά...

Και αν αυτή είναι η ισχυρότερη ένδειξη ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο, υπάρχουν μύριες ακόμα αποφάσεις και σχεδιασμοί του οικονομικού επιτελείου, που μαρτυρούν ότι η... μπάλα έχει χαθεί. Πάρτε για παράδειγμα:

α) Τα έκτακτα μέτρα, όπως -θεωρητικά, τουλάχιστον- ήταν η ειδική εισφορά αλληλεγγύης και το χαράτσι στα ακίνητα, τα οποία τώρα μονιμοποιούνται. 

β) Την άρση πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, που, υπό την «πίεση» της Τρόικας, επανέρχεται στο τραπέζι ως μέτρο το οποίο θα ληφθεί από τις αρχές του 2014. 

γ) Το «αλαλούμ» με τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση που, όσες εγκύκλιοι και αν εκδοθούν από τους αρμοδίους, κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει πότε ισχύει το 23% και πότε το 13%. 

δ) Το κάλεσμα σε 6.000.000 ιδιοκτήτες ακινήτων, που τα έχουν δηλώσει ήδη στην εφορία, να τα... ξαναδηλώσουν μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου.

ε) Την υστέρηση εσόδων και την «εκτόξευση» των ληξιπρόθεσμων οφειλών, για τις οποίες το υπουργείο Οικονομικών αναγνώρισε ως αιτίες τη συνεχιζόμενη ύφεση και την υψηλή ανεργία! Σαν να λένε, δηλαδή, οι επιτελείς, ότι στον καθορισμό των εισπρακτικών στόχων, δεν ελήφθησαν υπόψη ούτε η έκταση και η διάρκεια της ύφεσης, αλλά ούτε και το 1.500.000 των ανέργων! Εάν αυτή δεν είναι η πιο «κραυγαλέα» περίπτωση άρνησης της πραγματικότητας, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι...

Απ' όλα τα παραπάνω, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στον πιο κρίσιμο τομέα του κυβερνητικού έργου, επικρατεί «τρικυμία εν κρανίω» -και δεν πρόκειται για κάτι καινοφανές, αλλά πλέον συμβαίνει σε μόνιμη βάση. Το θέμα είναι, μέχρι πότε θα συνεχιστεί...

Βασ. Αναστασόπουλος

www.protothema.gr