| Η διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής υποδεικνύει ότι το επίδικο στη συγκυρία δεν είναι το δίλημμα καπιταλισμός ή σοσιαλισμός |
«Το πέρασμα των δυνάμεων πολλών κομμάτων κάτω από τη σημαία ενός και μοναδικού κόμματος, που αντιπροσωπεύει καλύτερα και συνοψίζει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης, είναι ένα φαινόμενο οργανικό και φυσιολογικό, παρόλο που ο ρυθμός του είναι ταχύτατος και σχεδόν κεραυνοβόλος σε σύγκριση με τους ήσυχους καιρούς: αντιπροσωπεύει τη συγχώνευση μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, κάτω από μια μοναδική ηγεσία που θεωρείται σαν η μόνη ικανή να λύσει ένα πρωτεύον πρόβλημα ύπαρξης και να απομακρύνει ένα θανάσιμο κίνδυνο.» Αντόνιο Γκράμσι, από το βιβλίο του Για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος Η παλινωδία που παρακολουθούμε εκ μέρους των 2 «μεγάλων» κομμάτων και το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσουν την παρέμβασή τους στην πολιτική ζωή τις τελευταίες μέρες, δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις, βρισκόμαστε σε μία νέα πραγματικότητα. Η αυθαίρετη μετάφραση του μηνύματος που έστειλαν οι μεγαλειώδεις και εξαιρετικά μαζικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού στη πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού συστήματος αποτυπώνεται στις δηλώσεις βουλευτών και δελτία τύπου κομμάτων. Αν το μνημόνιο ήταν μία τομή σε σχέση με την κανονικότητα της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, χωρίς κοινοβουλευτική συζήτηση επί της δανειακής σύμβασης, χωρίς η κυβέρνηση μέχρι και σήμερα να έχει φέρει την υπογεγραμμένη σύμβαση και να την καταθέσει στο Ελληνικό κοινοβούλιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τότε ή απόφαση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, σωτηρίας ή όπως αλλιώς τεχνηέντως αποκαλούν υποψήφιοι για κυβερνητικούς θώκους, φαντάζει ποιοτικό άλμα αναβαθμισμένης επίθεσης ενάντια στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού. Η εφαρμογή πολιτικών που ακολουθούν είναι ενδεικτική της παραβίασης της λαϊκής εντολής του 2009 καθώς και παραβίασης θεμελιωδών αρχών του συντάγματος. Η ψήφιση του μνημονίου σε βάση εντελώς αποκλίνουσα από την βάση που είχε θέσει το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, είναι η κερκόπορτα για όσα ακολούθησαν. Η ψήφιση από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μίας σειρά από νόμους που είναι αντισυνταγματικοί (όχι κατά παραγγελία της αριστεράς, αλλά σύμφωνα με έγκριτους συνταγματολόγους, ΣτΕ κλπ) δημιουργούν ένα πλαίσιο πλήρους απονομιμοποίησης της παρούσας πολιτικής, όχι με όρους συναισθηματικούς και λαϊκίστικους, άλλα από θέση υπεράσπισης της στοιχειώδους έννοιας του κοινοβουλευτισμού. Το αστικό Σύνταγμα, το οποίο είναι συγκροτημένο πάνω στην βάση συγκεκριμένων πολιτικών συσχετισμών εδώ και δεκαετίες-όχι ευνοϊκών για την αριστερά-, και η ίδια η έννοια του κοινοβουλευτισμού, είναι κατά κάποιο τρόπο το κοινωνικό συμβόλαιο που ορίζει την πολιτική διαδικασία ως κύριο μέσο επίτευξης πολιτικών στόχων που έχουν ως σκοπό την κοινωνική πρόοδο. Η Λαϊκή κυριαρχία ορίζει και διαμορφώνει τα παραπάνω. Είναι περιττό να αναφέρω ότι όταν παρακάμπτεται ο λαϊκός παράγοντας σε αυτή την διαδικασία, αυτομάτως διαρρηγνύεται αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο και ανοίγει ο δρόμος για επικίνδυνες διαδρομές που στη συλλογική μνήμη είναι ακόμη νωπές. Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές ότι η παρούσία της Αριστερά στο κοινοβούλιο δεν σημαίνει πως έχει πάψει να αγωνίζεται για την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού και οικονομικού status quo και φυσικά τον Κοινοβουλευτισμό με όρους αστικής νομιμότητας (χωρίς την απλή αναλογική, χωρίς πραγματική δημοκρατική συμμετοχή της κοινωνίας στην λήψη των αποφάσεων κλπ). Υπάρχει όμως μία διαχωριστική γραμμή, μία λεπτή γραμμή, πέρα από την οποία όλες οι δυνάμεις, δεξιά και αριστερά, ακραίοι και μετριοπαθείς, έχουν συμφωνήσει να τηρούν και να διαφυλάττουν ως ελάχιστο πλαίσιο της κοινωνικής ειρήνης. Και αυτό είναι ο Κοινοβουλευτισμός, ακόμα και με όρους και κανόνες που δεν τους έχουμε επιλέξει: η μη αποδοχή και η παύση της λειτουργίας του, οδηγεί στον απολυταρχισμό. Η διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής υποδεικνύει ότι το επίδικο στη συγκυρία δεν είναι το δίλημμα καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Απέναντι σε δυνάμεις που ακυρώνουν στην πράξη το σύνταγμα, η απάντηση πρέπει να είναι «όχι στην συνταγματική εκτροπή-εκλογές τώρα». Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το κόμμα της Ντ.Μπακογιάννη, υποψήφιοι για έναν ρόλο εγγυητή της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και της εκταμίευσης της 6ης δόσης, έναν ρόλο που κάνεις δεν τους τον έδωσε, φαίνονται να τραβάνε μία σαφή διαχωριστική γραμμή. Από την μία οι πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την δημοκρατία και την λαϊκή νομιμοποίηση ως βασικό στοιχείο άσκησης πολιτικής, και από την άλλη οι πολιτικές δυνάμεις του μνημονίου, που θεωρούν την δημοκρατία ως πείραμα, το οποίο είναι επικίνδυνο όταν η κοινωνία είναι «ανίκανη» να απαντήσει «ρεαλιστικά» σε σημαντικά ζητήματα που την αφορούν. Υπό αυτή την έννοια, βασιζόμενοι στην πραγματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής και ισχυριζόμενοι ότι τίποτα απολύτως από ό,τι θα αποφασιστεί τις επόμενες ημέρες για την συγκρότηση νέας κυβέρνησης, δεν εκπορεύεται από την συμφωνημένη και κατεκτημένη από το 1973 κοινοβουλευτική δημοκρατία, πόσο δε μάλλον, δεν αντιστοιχεί σε στοιχειώδεις κανόνες του συντάγματος, μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε για μία παράνομη κυβέρνηση. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη σχετικά με το σύνταγμα, το οποίο έχει γίνει πολλές φορές «λάστιχο» για να χωρέσει πρακτικές που εναντιώνονται σε αυτό. Και σ΄ ό,τι αφορά τα τυπικα, είμαστε σίγουροι πως θα βρεθεί κάποια νομική έννοια να καλύψει το νέο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει μετά από consensus και όχι μετά από τις εκλογές. Στην ουσία του όμως το νέο κυβερνητικό σχήμα, βασιζόμενο σε συσχετισμούς που έχουν ανατραπεί εδώ και 2 χρόνια και φυσικά μη εκφράζοντας την κοινωνική πλειοψηφία, θα είναι παράνομο, πληρως απονομιμοποιημένο από κάθε έννοια κοινοβουλευτισμού και δημοκρατικής παράδοσης. Είναι φυσικό πως η ουσία των νεοφιλελευθέρων πολιτικών που καλούνται να εφαρμόσουν είναι κεντρικό ζήτημα και θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης ως έκφρασης της ταξικής πάλης. Θα είναι όμως ζήτημα προς συζήτηση αφού αποφασίσουμε πρώτα ως κοινωνία, ποιος αποφασίζει, ποιος κυβερνάει και μέσα από ποια διαδικασία εκλέγεται. Η κοινοβουλευτική δικτατορία δεν είναι μακριά -αν δεν είναι ήδη εδώ- και μπορεί να μην χρειάζεται καν την φυσική βία ώστε να επιβληθεί. Και οι δικτατορίες παράγουν «νομιμότητες», αυτό όπως δεν τις νομιμοποιεί, όπως δεν νομιμοποιεί μία δημοκρατία στο όνομα του λαού, να παράγει την ίδια την ανομία. Και αυτό έχει να κάνει με την θλιβερή στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς και του νομικού Φώτη Κουβέλη, που δήλωσε ότι ενδέχεται να παρέχει κάλυψη σε μία ενδεχόμενη κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αν συμφωνήσει στην περίοδο της θητείας που θα έχει και τις πολιτικές δεσμεύσεις που θα φέρει. Θα τρέμουν τα κόκκαλα του Ηλία Ηλιού που μιλούσε για νομιμότητα, αλλά και του Λεωνίδα Κύρκου που μιλούσε για κοινοβουλευτισμό, όταν ακούγονται ανερυθρίαστα τέτοιες απόψεις από κομμάτια της λεγόμενης αριστεράς. Το καθήκον της ριζοσπαστικής αριστεράς και κάθε δημοκρατικού πολίτη, θα πρέπει να είναι η επιβολή κανόνων δημοκρατίας και σεβασμού της Λαϊκής κυριαρχίας, ως απαραίτητος όρος για την πολιτική διαδικασία. Μια πολιτική διαδικασία που θα είναι το εργαλείο που θα μας φέρει πιο κοντά την κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη, τη σοσιαλιστική προοπτική. Κι αυτό σημαίνει, πολύ απλά, εκλογές τώρα υπό συνθήκες λαϊκού ξεσηκωμού. Στέλιος Φωτεινόπουλος REDNotebook |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου