Κάνε πορείες.
Βρίσε τον Πάγκαλο, αν θες. Βρίσε και το Βενιζέλο. Βρίσε τον Καραμανλή, τον Αντρέα, τον Τσοβόλα, πήγαινε και πιο πίσω (γιατί όχι), βρίσε τη χούντα, τον εμφύλιο, το Βενιζέλο (όποιο Βενιζέλο), τον
Καποδίστρια, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, το Ρήγα το Φεραίο.
Βρίσε όποιον να 'ναι.
Βρίσε την τρόικα, τη Μέρκελ και τους Αμερικάνους.
Αλλά ό,τι και να κάνεις, όσους κι αν τσουβαλιάσεις στο τσουβάλι της ευθύνης, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Φταις. ΕΣΥ, φταις.
Κι ο Πάγκαλος, κι η Μέρκελ και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, κι αυτοί φταίνε, πάρα πολύ. Αλλά φταις κι εσύ.
Αν διορίστηκες σε κάποια από τις εκατοντάδες υπηρεσίες του Δημοσίου χωρίς αντικείμενο, και πληρώνεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα, φταις.
Αν παίρνεις δεκαέξι μισθούς για να δουλεύεις στη Βουλή, φταις.
Αν πληρώνεσαι για πάντα χωρίς να ελέγχει κανένας την παραγωγικότητά σου, φταις.
Αν έχεις πάρει χαμηλότοκο δάνειο από τράπεζα επειδή δουλεύεις στο δημόσιο, φταις.
Αν παίρνεις επιδόματα που δεν δικαιούσαι, φταις.
Αν δεν ζητάς απόδειξη, φταις. Αν δεν κόβεις απόδειξη, φταις.
Αν έχεις φέρει αυτοκίνητο απ' έξω για να γλιτώσεις δασμούς, φταις.
Αν έχεις γράψει τα σπίτια σου σε offshore για να μην πληρώνεις φόρους, φταις.
Αν έχεις κρύψει έστω και ένα ευρώ από την εφορία, φταις.
Αν έχεις ψηφίσει με αντάλλαγμα διορισμούς ή διευκολύνσεις, φταις.
Αν έχεις λαδώσει σε εφορίες, τελωνεία, πολεοδομίες «για να κάνεις τη δουλειά σου», φταις.
Αν έχεις βάλει μέσον να σου σβήσουν την κλήση, φταις.
Αν έχεις χτίσει αυθαίρετο, φταις.
Αν έχεις πληρωθεί «μαύρα», φταις.
Αν έχεις πληρώσει «μαύρα», φταις.
Αν εισπράττεις σύνταξη πεθαμένου, φταις.
Αν πήρες φακελάκι, φταις. Αν έδωσες φακελάκι, φταις.
Αν απεργείς για να πας για καφέ, κι ενώ απεργείς πληρώνεσαι, φταις.
Αν είσαι στο δρόμο αυτή τη στιγμή και διεκδικείς κεκτημένα που αδικούν κι επιβαρύνουν όλη την υπόλοιπη κοινωνία, φταις.
Η κατάρρευση της Ελλάδας δεν είναι συνομωσία των ξένων ούτε μια περίπλοκη οικονομικοτεχνική συγκυρία. Είναι η ολοκληρωτική, παταγώδης αποτυχία μιας κοινωνίας να ζήσει ορθολογικά. Είναι κοινωνική αποτυχία, και είναι δικιά μας. Εμείς αποτύχαμε. Εμείς φταίμε.
Σου είναι δύσκολο να το χωνέψεις, το ξέρω, η μανούλα σου σ' έχει διδάξει καλά ότι είσαι ένα ενάρετο αγγελούδι που αξίζει όλα τ' αγαθά του Θεού μόνο και μόνο επειδή αναπνέεις, και ξέρω ότι το πρώτο ένστικτό σου είναι να αντιδράσεις σε όλα τα παραπάνω και να απαντήσεις με ένα «ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ» και είναι κατανοητή αυτή η ανάγκη, να στρέψεις όλα τα βέλη προς τα έξω, κανένα να μη μπηχτεί προς τα μέσα (γιατί τσούζει), μια αντίδραση εξίσου ώριμη μ' αυτό που λέγαμε στο προαύλιο του δημοτικού, «καθρεφτάκι».
Φυσικά και φταίνε αυτοί, φυσικά φταίνε περισσότερο (και ποιος τους ψήφισε, αλήθεια; Α ναι: ΦΤΑΙΣ).
Το 'παμε, φταίνε, είναι άχρηστοι, να πάνε στα σπίτια τους, να φέρουμε άλλους. Το ξαναείπαμε. Συνέχεια το λέμε. 15 μήνες τώρα όλο αυτό λέμε. Σύμφωνοι.
Μα κάποτε πρέπει να καταλάβεις ότι φταις κι εσύ. Να επιμείνεις λίγο σ' αυτό, πριν σπεύσεις στα φωναχτά «ΝΑΙ ΑΛΛΑ». Να το σκεφτείς λιγάκι.
Τους τελευταίους 15 μήνες, αντί να εγκαινιαστεί μια νέα εποχή αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, εξαπλώνεται όλο και περισσότερο το κύμα της αγανάκτησης ενός «αγνού», «ανεύθυνου» λαού, που είναι (ήταν, και θα είναι) θύμα των άλλων, που δε φταίει σε τίποτα. Εγκαθιδρύεται αυτή η αυτοαθώωση του λαού ως το νέο Εθνικό κόμπλεξ που θα γαλουχήσει τις επόμενες γενιές, κι έτσι περνάμε τις μέρες μας βρίζοντας Πάγκαλους, Βενιζέλους και Σαμαράδες (δημιουργήματα ατόφια δικά μας, όλοι τους), αλλά χωρίς να μαθαίνουμε απολύτως τίποτα για τους εαυτούς μας και για το μέλλον.
Ποιο είναι το μάθημα αυτής της καταστροφής; Τί μάθαμε, δηλαδή, ώς Έλληνες, για να μη την ξαναπατήσουμε έτσι;
Κοίταξέ τους στους δρόμους. Κοίτα τους. Άκου τί φωνάζουν, αφουγκράσου τί λένε.
(να φύγουν οι πολιτικοί, να γίνουν εκλογές, να μην πληρώσουμε το χρέος, να μην αλλάξει τίποτα, να ξαναγίνει ξαφνικά, μαγικά, 2002 και να πληρωνόμαστε όλοι από το κράτος και να μην πληρώνει κανένας φόρους για πάντα).
Τί έχουν μάθει οι Έλληνες από την Ελληνική Πτώχευση; Απολύτως τίποτα.
Η διαλυμένη κοινωνία μας, αυτή ή μη-κοινωνία εγωιστών που τα ξέρουν όλα και μισιούνται με πάθος, φτάνει πλέον στο τέλος της. Δεν έχει άλλο. Ό,τι κι αν γίνει με την έκτη δόση και με τις απεργίες (θα κάψουν τα σκουπίδια τα σκουπίδια;), και με το αν θα πέσει η κυβέρνηση και με το κούρεμα (μήπως μας συμφέρει να το πάμε στο 130% ας πούμε, να μας χρωστάνε κι όλας;), εμείς εδώ τελειώνουμε.
Και το χειρότερο είναι πως την «επόμενη μέρα», όπως κι αν θα είναι αυτή, εμείς θα την υποδεχτούμε με τα ίδια μυαλά που είχαμε πριν, χωρίς να έχουμε διδαχτεί τίποτα.
Και γι' αυτό δεν φταίει κανείς άλλος.
www.realpolitics.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου