Στον καλύτερο παππού, διδάσκαλο, πατέρα…

Σ’ αγαπώ για πάντα, λεβέντη μου.

Ξέρεις, η εισαγωγή τούτη με δυσκολεύει, με σαστίζει, μου προκαλεί κόμπους στο στομάχι που εμποδίζουν το ομαλό ξεδίπλωμα της σκέψης μου. Μα ξέρεις, αυτό το γράμμα είναι εμφανώς διαφορετικό. Ακόμα και τα κενά στη σκέψη μου συγχωρούνται. Όταν γράφεις με μοναδικό συστατικό την παντοτινή – ναι υπάρχει κι αυτό το είδος – αγάπη, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν δευτερεύουσες, περιττές διαδικασίες.

Παππού μου, διδάσκαλε, πατέρα μου. Η υπερηφάνεια και μόνο που είμαι ικανή να συλλάβω την υπερηφάνεια που τρέφω για το πρόσωπό σου, είναι για εμένα ό,τι πιο στέρεο θα μπορούσα να τοποθετήσω στο μακροχρόνιο μέρος της μνήμης μου, μα κυρίως της ψυχής μου. Πόση τύχη και πόση ευλογία να μπορεί άραγε να τύχει σε άνθρωπο;

Έθεσες να ξέρεις, πολύ ψηλά τον πήχη. Με τέτοια ανιδιοτελή δοτικότητα, με τέτοιο χαμόγελο που δεν λογάριασε ποτέ χαλεπούς καιρούς και ζόρια, με τέτοια αλήθεια που προκαλεί αηδία ακόμα και για τα πιο αθώα ψέματα, όλα φαντάζουν πια τόσο μικρά.

Μιλήστε μου για πόλεμο, για χρεοκοπίες, για αδικίες, για προδοσίες, για τα σαθρά παιχνίδια της μοίρας. Θα σας μιλήσω για δύναμη, για πείσμα, για έναν αγώνα τίμιο, για μια επιμονή σκύλα που δεν παρέκκλιναν και δεν έμπαζαν ποτέ τους κι ας πρόσταζαν όλα το αντίθετο. Αδικία. Δεν μπορώ να περιγράψω αλλιώς μια ολόκληρη ζωή που σχεδόν κάθε κομμάτι της έληγε άδοξα, όπως εσύ προφανώς δεν φανταζόσουν.

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι ξέρεις, κατορθώνουν να εντοπίσουν ίχνη θετικότητας ακόμα και στους ανθρώπους – τέρατα. Μα τα τέρατα μανιάζουν σε κάθε χνάρι καλοσύνης, σε κάθε χνάρι ανθρωπιάς, αφήνοντάς σε κάθε φορά και πιο ανελέητα ξεγυμνωμένο και εκτεθειμένο.

Σε μία ζωή που ο αγώνας είναι πραγματικά ατελείωτος, θέλω όσο ποτέ να πιστεύω πως στα πρόσωπά μας βρήκες ένα τόσο δα μικρό καταφύγιο. Είμαι μικρή, πάντα θα είμαι μικρή, το ξέρω. Μα έλα που χαμογελάς, έλα που σφίγγοντάς μου το χέρι λαμβάνω πίσω τη δύναμη που νιώθω πως σου μεταδίδω. Όσο πόνο σου έδωσε η ζωή, να ξέρεις πως τόση αγάπη προτίθεμαι να σου δίνω κάθε μέρα για πάντα. Κι ας φαντάζει υπερβολή, απέδειξες τόσες φορές πως οι υπερβολές και τα ακατόρθωτα υπάρχουν μόνο για να αναιρούνται.

Για τα τόσα τα μαθήματα, για τις φιλοσοφίες ζωής, για τα όνειρα που με έπεισες πως τελικά υλοποιούνται φτάνει να χαμογελώ, να αγαπώ και να αγωνίζομαι. Για την αγάπη που δείχνεις κάθε μέρα στη δική σου πριγκίπισσα, για την αγάπη που δίνεις σε όλους εμάς κυρίως τις στιγμές που δεν μας αξίζει. Για εκείνα τα «αν» που τώρα ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να πω, για την αξιοπρεπή πορεία που με ώθησες να λάβω. Για τούτα, τα υπόλοιπα, τα άλλα που ξέρουμε μόνο εμείς. Σ’ αγαπώ για πάντα, λεβέντη μου.

Ήβη Παπαϊωάννου

http://www.tampouloukia.gr