Η φορολόγηση επί της κατοχής ακίνητης περιουσίας,
αδιακρίτως και χωρίς κλιμάκωση, και όχι επί της προσόδου από αυτή την περιουσία,
και μάλιστα επί αντικειμενικών αξιών που δεν έχουν πια καμία σχέση με τις
αγοραίες αξίες, και μάλιστα σε μια αγορά ακινήτων όχι παγωμένη αλλά ανύπαρκτη,
μπορεί να αποδειχθεί κομβική πράξη με απρόβλεπτες κοινωνικές και πολιτικές
συνέπειες.
Ουσιαστικά πρόκειται για δυνάμει δήμευση της ατομικής
ιδιοκτησίας, στο μέτρο που πολλοί, παρά πολλοί Ελληνες πολίτες, ήδη με
απομειωμένο εισόδημα, έως και 50%, δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν τους
καταλογιζόμενους φόρους. Δηλαδή, αψηφώντας κάθε έννοια αναλογικότητας και κάθε
εκτίμηση της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας, το κράτος αμφισβητεί έργω το
δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας.
Μα είναι δυνατόν; Είναι, αν φθάσουμε στα άκρα τη λογική
αυτής της φορολόγησης. Κι αν αναλογισθούμε επίσης ότι ήδη έχει καταστρατηγηθεί
το δικαίωμα στην εργασία: ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι είναι το ζωντανό
παράδειγμα. Είναι φανερό ότι για τον διττό στόχο της δημοσιονομικής πειθαρχίας
και της εξυπηρέτησης του δυσβάστακτου χρέους προκαλείται μια βίαιη κοινωνική
αναδιάταξη, ένας βαθύς και ταχύτατος μετασχηματισμός: ο παραγωγικός κορμός της
ελληνικής κοινωνίας είναι μικροϊδιοκτήτες, αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι
επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι. Αυτοί είναι η
μεσαία τάξη, αυτοί κινούσαν και κινούν τη χώρα. Αυτοί οι άνθρωποι τώρα
κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα· όχι μόνο την εργασία τους, το επάγγελμά τους, το
μαγαζί ή την επιχείρησή τους, το σπίτι τους και την ακίνητη περιουσία τους.
Κινδυνεύουν να χάσουν την ταυτότητά τους, τις συντεταγμένες της ύπαρξής τους,
τις προσδοκίες του βίου τους.
Υποψιάζομαι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές δεν
αντιλαμβάνονται την έκταση και το βάθος της συντελούμενης κοινωνικής εξάρθρωσης.
Ισως δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο ή αρκετά δεδομένα για να κατανοήσουν τι
ακριβώς συμβαίνει στην πτωχευμένη Ελλάδα. Ισως δεν τους βοηθούν και οι
πανικόβλητοι Ελληνες αξιωματούχοι, έτσι στριμωγμένοι που είναι ανάμεσα στους
άτεγκτους ξένους και τον απεγνωσμένο ντόπιο πληθυσμό. Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου,
υπάρχει μόνο σχέδιο συμπίεσης, τριάμισι χρόνια τώρα.
Ισως στα μυαλά κάποιων ολίγων, ξένων και εγχώριων, να
υπάρχει ένα σχέδιο, με ιδεοληψία ή υστεροβουλία: να μετατραπεί το πλήθος των
μικρομεσαίων μικροϊδιοκτητών σε πλήθος ακτημόνων φτηνοεργατών μέσα σε
τρία-τέσσερα χρόνια να ανατραπεί εκ θεμελίων μια κοινωνική διάταξη που
σχηματίσθηκε σταδιακά σε περισσότερο από μισό αιώνα. Ισως. Αλλά αυτό πια είναι
σχέδιο ανδραποδισμού.
Σε κάθε περίπτωση, η βιαίως επιχειρούμενη υπαλληλοποίηση
και ακτημοσύνη θα διαμορφώσει, διαμορφώνει ήδη, πολιτικά υποκείμενα εντελώς
απρόβλεπτα, που θα εκφραστούν αναλόγως απρόβλεπτα, οδηγούμενα μόνο από το
ένστικτο επιβίωσης, εκτός συμβάσεων και κανόνων. Αυτά τα νεοπαγή υποκείμενα
κανείς πολιτικός λόγος εκ των υπαρχόντων δεν θα καταφέρει να τα εκφράσει
λυσιτελώς και ομαλά, όταν η διαρκής συμπίεση τα φθάσει στο σημείο
θραύσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου