Συνδιαμορφώνοντας το μέλλον, το όποιο μέλλον...

Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, όπως κι αυτό της 6ης Μάη, μας υπενθυμίζει πως η πολιτική εκλαμβάνεται από τους πολίτες πρωτίστως ως βίωμα, μετά ως «ψυχολογία» και, αρκετά πιο πίσω στη σειρά, εκλαμβάνεται και ως ιδεολογία...

Το  εκλογικό αποτέλεσμα το διαμόρφωσε κυρίως το «μνημονιακό» βίωμα των πολιτών τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Αυτό «γιγάντωσε» το ΣΥΡΙΖΑ, αυτό καταβαράθρωσε το ΠΑΣΟΚ, για δεύτερη συνεχόμενη φορά μέσα σε σαράντα μέρες, αυτό -κυρίως- ξανάβαλε στη βουλή τους «ανεξάρτητους Έλληνες» και τη «χρυσή αυγή». Από την άλλη μεριά, η «ψυχολογία» και οι υπαρκτοί κίνδυνοι της επόμενης μέρας, ήταν οι παράγοντες που έδωσαν στη Νέα Δημοκρατία μια νίκη «περιορισμένου» μεγέθους.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, διαφοροποιημένο σε σχέση με αυτό της 6ης Μάη, καταγράφει τη συγκυρία αυτής της οριακής μεταβατικής εποχής, καταγράφει τους φόβους και τις «ελπίδες» των πολιτών που εξακολουθούν να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Όμως εκτιμώ πως η εκλογική συμπεριφορά αυτών των πολιτών είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, δεν έχει παγιωθεί...

Πάντως, αυτό που ξημέρωσε σήμερα, δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς, είναι μια δύσκολα διαχειρίσιμη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πραγματικότητα για όλους και όλες.

Όλα τα πολιτικά κόμματα, με πρωταγωνιστές άτομα γνωστών δυνατοτήτων, έχουν να αντιμετωπίσουν από σήμερα όχι μόνο τις συνέπειες των επιλογών τους για το μέλλον της χώρας, αλλά και σημαντικά στρατηγικά ζητήματα που σχετίζονται με το δικό τους παρόν και μέλλον.

• Με ποιους τρόπους η σημερινή φοβική, αλλά και «ακρωτηριασμένη» πολιτικά και εκλογικά ΝΔ, μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της με σχετική επιτυχία, πολιτική και διαχειριστική, έστω και με τη συνδρομή άλλων κομμάτων, το μεγάλο αδιέξοδο της χώρας;
• Μπορεί ο κομμουνιστογενής ΣΥΡΙΖΑ, που έχει με το μέρος του την κοινωνική και πολιτική δυναμική και, που γιγαντώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, να διαχειριστεί και να κρατήσει στις τάξεις του αυτή τη λαϊκότητα που απέκτησε μέσα σε σαράντα ημέρες; Ο ΣΥΡΙΖΑ, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, θα γίνει ένα «ανορθωτικό κόμμα εργαζόμενου λαού» (ΑΚΕΛ), ένα κομμουνιστικό κόμμα Ιταλίας, μια «ενιαία δημοκρατική αριστερά» (ΕΔΑ) στις καλύτερες στιγμές της, που θα έχει διάρκεια, ή θα λειτουργήσει με λογικές και πολιτικές λαϊκού μετώπου τύπου Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Allende);
• Μετά και από το χθεσινό εκλογικό στραπάτσο, μπορεί να ανασυσταθεί μεσοπρόθεσμα η κεντροαριστερά, ως ενιαίος πολιτικός χώρος; Ποιος θα δίνει τον τόνο σε αυτήν την προσπάθεια ανασύνθεσης; Η «δημοκρατική αριστερά» (ΔΗΜΑΡ) υπό τον Φ. Κουβέλη ή το -διπλάσιο σε μέγεθός της- ΠΑΣΟΚ, το όποιο ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ευ. Βενιζέλο;
• Πώς θα πορευτεί το ΚΚΕ στη μετά Παπαρήγα εποχή;
• Πώς θα κινηθούμε από εδώ και πέρα ως «οφειλέτρια δημοκρατία», όπως γράφει ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος, που πλέον συγκροτούμαστε πολιτικά και κοινωνικά, κάτω από «ξένες» ντιρεκτίβες και πιέσεις; Έστω και αν το κλίμα στην Ευρωπαϊκής Ένωση (ΕΕ) αλλάζει μερικώς, με αργούς αλλά σημαντικούς βηματισμούς;
• Πώς μπορεί να γεφυρωθεί το επικίνδυνο χάσμα ανάμεσα στη λαϊκή Ελλάδα και στις απαξιωμένες, αλλά και καιροσκοπικές ως επί το πλείστον, μεταπολιτευτικές ηγετικές της ελίτ στις επιχειρήσεις, στον πνευματικό κόσμο, κ.ά;
• Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι αυτές που θα συνδιαμορφώσουν το μέλλον, το όποιο μέλλον της χώρας μας.

του Κώστα Καραμάρκου

Ο Κώστας Καραμάρκος είναι κοινωνικός επιστήμονας

www.endeaneos.gr