Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης
Σε αυτόν τον άγονο τόπο που πρέπει να ξεζουμίσεις την γη για να καρπωθείς μια ψίχα ψωμί που μόνο η φύση έδωκε απλόχερα τσάι και ρίγανη λίγα γκόρτσα και κανένα κράνο. Εδώ λοιπόν παίζεται και το τελευταίο δράμα για τον αφανισμό των χωριών της Πίνδου. Κοντά στα εξήντα οι άντρες τα παιδιά ξενιτεύτηκαν μείνανε οι τσούπρες στα χωριά αλλά όχι για πολύ. Μια Κυράτσα γυρνάει από χωριό σε χωριό και από ρούγα σε κονάκι μέσα σε μια τσάντα έχει κάμποσες φωτογραφίες από γαμπρούς και τους δείχνει στις κοπέλες. Όποια της αρέσει είναι πλέον νύφη, στραβός και ανάποδος σατράπης να είναι ο λεγάμενος δεν γίνεται αλλιώς με αυτόν θα ζήσεις . Αμέσως μια πρόσκληση στην Αμερική ή την Αυστραλία και η νύφη είναι στα χέρια του γαμπρού. Θα αναφερθώ σε έναν διάλογο μεταξύ δυο μανάδων που προβληματίζονται για τις κόρες τους.
Βασίλαινα Τι κάνεις έτσι Μήτραινα κανένας λύκος στο κοπάδι σου έπεσε κάνα κακό τσακάλι.
Μήτραινα οχιά και αστρίτης στο λαιμό να ρθή για να με σφίξει μα το κακό που είναι να γέν εσένα μην σε αγγίξει
Βασίλαινα τι κάνεις έτσι Μήτραινα έλα στα συγκαλά σου μήπως ο Μήτρος δεν μπορεί και έχασες τι λαλιά σου
Μήτραινα Δεν κλαίω για τον Μήτρο μου μα έχω άλλο χάλι τις τσούπρες μας τις χάνουμε τις βγάζουν στο παζάρι
Βασίλαινα για κάτσε κάτω Μήτραινα φέρνω στο μαστραπά νερό πιες και μολόγησε μου Μήτραινα τι να σου πω μωρή Βασίλαινα κακιά στραπή πέσει να μας κάψει να εδώ στο χωριό μολογάν μια Κωλοσούσου γυρνάει από πόρτα σε πόρτα και από σπίτι σε σπίτι και χαλεύει κοπέλες. Όποια θέλει και τσα ρές ο γαμπρός απ τη φωτογραφία της κάνει πρόσκληση και την πέρνη στα ξένα έτοιμη
Βασίλαινα ουί να τις πούμε χωρατό απο χείλη ξεπέσμενα ήταν. Εκείνη η δικιά μου έτοιμη είναι τι κακό που μας βρήκε, Μάννα μου λέει θα καρτερήσω και άλλες δυο και αν δεν φανεί ως τότε σε μοναστήρι θα κλειστώ ή στα ξένα θα γεράσω
Μήτραινα ύστερα να πούμε και το άλλο η Ασήμω θέλει το αμπέλι το πρωσηλιακό πούχω στην πάνω ράχη και αν το πάρει όλο αυτή οι άλλες τι θα πάρουν
Βασίλαινα εγώ λέω να τις αφήσουμε να αποφασίσουν μοναχές τους
Και να το δράμα πέρνει τέλος. Ένα μουντό πρωινό του Φλεβάρη στην πλατέα του χωριού περιμένοντας το καμιόνι που θα τις πάρει η Μαρία με το κλάμα που έτσι όπως την έβλεπες νόμιζες ότι κλαίει η Παναγία η Δαφνούλα που τής έκοψε η μάνα της τις κοτσίδες να τις κρατήσει για να την θυμάται την Νίκα τον πλατωνικό μου έρωτα που έκανα όνειρα όταν μεγαλώσω θα την κάνω δικιά μου και ας είναι μεγαλύτερη τώρα την πήρε η φωτογραφία. Φύγανε όλες ερήμωσε το χωριό καμιά δεν γύρισε λες κάποια κατάρα έπεσε μόνο η φωνή της κυρά Θοδωρέσιας ακούγεται στα αυτιά μας "ορέ το πήρα ταν το χαμπέρ ρήμαξε το χωριό μας ρήμαξε...."
κολοσούσο = πουλί με μακριά ουρά που περπατάει βιαστικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου