Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Άλλη μια γυναίκα που πέφτει θύμα μέσα στους σκοτεινούς δρόμους της ενδοοικογενειακής βίας. Έγκλημα, με θύτη το σύζυγο. Μια ιστορία που θα μείνει για αρκετά χρόνια χαραγμένη στη μνήμη μας, όχι για το πώς αλλά για το γιατί και ακόμη περισσότερο για το μετά. Γίνεται ένα έγκλημα και η ζωή για το θύτη συνεχίζεται σα να πάτησε ένα μυρμήγκι. Ούτε και αυτό, τα έκανε όλα για το παιδί του, χωρίς να αλλάξει ο παραμικρός μυς του προσώπου του, ο ήχος της φωνής του, χωρίς καμία απολύτως ρωγμή. Τα πάντα ατσαλάκωτα και ευγενή, όπως στις περισσότερες ζωές, οι καλά κρυμμένες. Και φυσικά δεν παίζει ρόλο αν είσαι πιλότος, εάν είσαι μανάβης αν είσαι οτιδήποτε. Σημασία έχει πως είσαι άνδρας και μάλιστα προϊόν μιας πατριαρχικής κοινωνίας που με κάποιο τρόπο σπέρνει μέσα σου αυτές τις συμπεριφορές και τρόπους διαχείρισης των συντρόφων μας. Πρέπει να υπακούσεις στη δική μου εξουσία, γιατί αλλιώς θα τιμωρηθείς. Από τους σκληρούς κανόνες ενός pater familias, έως τους ακόμη πιο σκληρούς ενός, ή μάλλον κάθε εν δυνάμει συζύγου που προφανώς δεν μπορεί ν΄αναγνωρίσει το δικαίωμα, της συντρόφου του να είναι ένα ολοκληρωμένο και αυθυπόστατο όν. Πρέπει κάπου να υπακούει, να υπηρετεί, να δίνει το μισθό του, να ορίζει την τύχη του, να δημιουργεί αλυσίδες γιατί έτσι προφανώς λειτουργούν και οι «καλύτερες οικογένειες»... Θλίψη και προβληματισμός. Εάν έτσι λειτουγείς για τη σύζυγο, γιατί να λειτουργήσεις καλύτερα και στα παιδιά σου; Και δεν θα βγάλεις παιδιά από τις ίδιες φυλακές και με τις ίδιες συμπεριφορές; Ελένες, Καρολαίν, ανώνυμες. Δυστυχώς πολλές ακόμη θα πέσουν θύματα της πατριαρχίας που καλά κρατεί και με εκμοντερνισμένη εκδοχή στην μικρή μας κοινωνία. Ούτε τα 200 χρόνια αρκούν να γνωρίσουμε και να επεξεργαστούμε την έννοια της ελευθερίας μας αλλά ούτε και τα τόσα εγκλήματα τελικά...
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου