Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης
Πέρσι τέτοιον καιρό από αυτό το βήμα είχα κάνει λόγο για την ομάδα μας τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ βέβαια!
Θα μου πείτε όλοι στην Ελλάδα είμαστε προπονητές αλλά άμα παρακολουθείς περίπου πενήντα πέντε χρόνια το τόπι κάτι κατέχεις! Έγραφα λοιπόν με τον υπάρχοντα κορμό και με κάποιες έξυπνες προσθήκες και με δικά του παιδιά από τα φυτώρια θα πάει καλά. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όλο το Τιμ για την καλή πορεία της ομάδας μιάς και εξασφάλισε νωρίς την παραμονή και έφτασε στους τέσσερις στο κύπελλο.
Για εμάς τους ρομαντικούς που και μέσα από την ομάδα βλέπαμε έναν καθρέφτη μιας άλλης Ηπείρου, αυτής της παρατεταμένης από την υπόλοιπη Ελλάδα, το τελευταίο διαμέρισμα της Ευρώπης, της φτώχειας και της αδικημένης. Ακόμα ακόμα και πολλές φορές και την αδικία που γινότανε στην ομάδα που ήταν μακριά από τα κέντρα αποφάσεων. Α και το άλλο ποιος δεν θυμάται την ταλαιπωρία που περνάγαμε να φτάσουμε στα χωριά μας! Θυμάμαι ένα Πάσχα Αθήνα - Γιάννενα δεκατέσσερις ώρες. Κάποτε στο φέρυ μποτ αγανακτισμένος φώναξα: "εμείς οι Ηπειρώτες, Κερκυραίοι, Αιτωλοακαρνάνες πρέπει να πετάξουμε τα εκλογικά μας βιβλιάρια εδώ στη θάλασσα για την ταλαιπωρία που τραβάμε". Αλλά τελικά έγινε η γέφυρα άσχετα που θα την πληρώνουνε ακόμη και τα εγγόνια μας.
Και τώρα θέλω να αναφερθώ στον Στέφανο τον Γραμμενιάτη, έναν αγνό φίλαθλο του Πας. Έτυχε να τον γνωρίσω πριν τριάντα πέντε χρόνια μέσω εφόρου της ομάδας, του Παύλου Νασιάκου. Αφού καθήσαμε και ήπιαμε έναν καφέ εκεί στο Γυαλί Καφενέ άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της συζήτησης οι απόψεις συμβαδίζανε όσον αφορά την ξεχασμένη Ήπειρο. Κάποια στιγμή μου λέει: "Γιώργη μου είπες ότι η γυναίκα σου είναι από την Δωδώνη." "Ναι μπάρμπα Στέφο", του λέω. "Και δεν μου λες εκείνο το θέατρο πότε θα φτιαχτεί για να λειτουργήσει;" "Ξέρω και εγώ μπάρμπα Στέφο, απαρατημένο είναι", του λέω. Αναφέραμε πολλά, πως ρημάξαν τα χωριά μας. Έκανε ιδιαίτερη μνεία στον άνθρωπο με το παπιγιόν, τον Κώστα Φρόντζο [Να μην τους παίρνει όλους η μπάλα]. Βέβαια ήταν μια συζήτηση που κράτησε ευχάριστα αρκετή ώρα. Στο τέλος μου λέει: "Επειδή έμαθα ότι είσαι από το Κράψη θα σου πω κάτι, κάθε φορά που με φέρνει ο δρόμος από το Δρίσκο πάω και προσκυνάω εκεί στο μνημείο τους συμπολεμιστές μου Κραψίτες, που έχυσαν το αίμα τους στην μάχη της Μπαλντούμας [ο μπάρμπας ήταν καπετάνιος στον ΕΔΕΣ, είχε πολλές φορές παρασημοφορηθεί]. Κάναμε λόγο με πόνο και για την ομάδα, τότε ήταν στα πέτρινα χρόνια μου λέει, κρίση είναι θα περάσει μια ομάδα με τόσο κόσμο μην τη φοβάσαι.
Μετά από λίγο καιρό ο μπάρμπα Στέφος βρέθηκε στην Ρόδο, εκεί υπηρετούσε ο γιός στην αστυνομία και έμεινε μόνιμα. Κάποια μέρα διαβάζω στο σάιτ της ομάδας ότι ένας υπερήλικας αντιστασιακός στη Ρόδο χαρίζει ένα από τα μετάλλια που έχει στον παίκτη της ομάδας για το γκολ που έβαλε και φώναξε [για την πόλη το αφιερώνω] αρκεί να του χαρίσει την φανέλα του! Βέβαια ο ποδοσφαιριστής του έκανε την χάρη αλλά προς θεού δεν θέλησε μετάλλιο. Δυστυχώς προ ημερών ο μπάρμπα Στέφος έφυγε πλήρης ημερών εκεί στην γειτονιά των αγγέλων και από εκεί ψηλά θα αγναντεύει την πόλη και την ομάδα του που αγάπησε μαζί με τον Γιώργο τον Πρίσκα, τον Θωμά Τσουρλίδα και τον Παύλο Τζαμάκο.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου