Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος
Κι όσο κοντεύει να ολοκληρωθεί η διαδικασία του Κτηματολογίου και να τακτοποιήσουμε τα της ιδιοκτησίας μας, να κατοχυρώσουμε δηλαδή οριστικά και αμετάκλητα τα εμπράγματα δικαιώματά μας επί ακινήτων (νομή, κατοχή, κυριότητα ή και τις εμπράγματες ασφάλειες επί τούτων, τόσο ανακύπτει μια άλλη μορφή σπουδής για άλλο Κτηματολόγιο. Γεφύρια, ποτάμια, ιστορικοί τόποι, μαρτυρικά χωριά, παράδοση και πολιτισμός, μνημεία και ανδριάντες, όλα αυτά πού ανήκουν; Σε μάς που «τα σώσαμε», σε μάς που «έτυχε να γεννηθούμε» εκεί, σε μάς που τα υμνήσαμε, σε μάς που νομίζουμε πως «έχουμε τη νομή». Το Κτηματολόγιο των ακινήτων ολοκληρώνεται. Το «Κτηματολόγιο» της ξεδιαντροπιάς έρχεται…
(Φώτο: Κώστας Μαυροπάνος. Στο Κτηματολόγιο…)
Ζητούνται τίτλοι… Ο τόπος μάς ανήκει, η ιστορία είναι δική μας, ο πολιτισμός καταδικός μας, οι αγώνες και η απελευθέρωση σε μάς˙ στους υπόλοιπους η εξάρτηση. Και έχει ο Θεός… Παλιότερα είχαμε έναν καημό «ποιος έσωσε το γεφύρι της Άρτας επί Κατοχής». Δώσαμε την απάντηση «αεροπλανικά» και ησυχάσαμε. Τώρα σε ποιον ανήκει; Όχι δεν είναι Πανελλήνιο, Παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού και δημιουργίας, δεν ενώνουν λαούς, πολιτισμούς και ανθρώπινες ψυχές… τα γεφύρια. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Μακάρι να μπορούσαμε επί του γεφυριού να λειτουργούσαμε καμιά καφετέρια. Οικονομική ανάπτυξη…
Το γεφύρι της Πλάκας, το μνημείο της ηπειρώτικης παράδοσης και της ηπειρώτικης ιστορίας. Της ηπειρώτικης τέχνης και της απαράμιλλης μαστοριάς. Το γεφύρι που ο ηπειρώτης μάστορας έχτισε και στέριωσε με την πέτρα ιδανικά, αγώνες και προκοπή. Σ’ αυτό ο Τζουμερκιώτης αποτύπωσε την ψυχή του. Αναστηλώνεται. Τους έχω ικανούς να βάλουν διόδια. Σε κάποιον ανήκει η γέφυρα…
Τα γεφύρια ενώνουν ψυχές, πνοές, καρδιές και πολιτισμούς. Το γεφύρι της Πλάκας ενώνει τους αγώνες και την αγωνία του Τζουμέρκου για ένα καλύτερο και ανθρωπινότερο αύριο. Μαζί με την αναστήλωση, ας αναστηλωθεί και ο Τζουμερκιώτικος πολιτισμός, κορωνίδα του οποίου είναι και το γεφύρι της Πλάκας.
(Φώτο: Κώστας Μαυροπάνος)
«Τα θυμήθηκα όλα αυτά. Το χωριό μου το έκαψαν οι Γερμανοί. Μαζί με το κάψιμο εκτέλεσαν και τέσσερις χωριανούς. Σε ένα από τα παιδιά των εκτελεσθέντων –παρήλικας πλέον ενενήντα φεύγα- κάποιος κάπου του είπε πως χρειάζεται αίτηση να συνεδριάσει το αρμόδιο συμβούλιο και να κηρύξει το χωριό μαρτυρικό κλπ, κλπ., και να αναγνωριστεί έτσι και η προσφορά της θυσίας του πατέρα του, μειδιώντας και με περιφρόνηση είναι αλήθεια, μου είπε:
«Σιγά μην είχαν ανάγκη από οποιοδήποτε πολιτικό ή πολιτειακό παράγοντα, από συμβούλια και διαβούλια να συσκεφτούν, να αποφασίσουν και να πιστοποιήσουν την προσφορά της θυσίας τους. Αν ζούσε η μάνα μου θα τους ζιόκιαζε για τα καλά. Η προσφορά τους είναι γνωστή. Ετούτοι την ανυπαρξία τους θέλουν να καλύψουν. Δεν κάνω καμιά αίτηση. Δε σκυλεύω πάνω στη μνήμη του πατέρα μου και τόσων νεκρών… Ας κάνουν ό,τι θέλουν. » Σοφές, αληθινά κουβέντες…
( Δεν μεταγράφεται….)
Τελικά, πού ανήκουν και τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου;
Η απάντηση μία είναι. Ο πολιτισμός, τα δημιουργήματα, τα πάθη και τα κατορθώματα, τα γεφύρια και τα ποτάμια, η παράδοση και η προκοπή, οι αγώνες και οι αγωνίες κάθε λαού, τα μαρτυρικά χωριά και η εθνική υπερηφάνεια, όλα αυτά και άλλα τόσα είναι στοιχεία που μαρτυρούν, αλλά πρωτίστως συνθέτουν το μαρτυρικό ή όχι Γολγοθά ενός λαού για το χτίσιμο της εθνικής του ιδιοπροσωπίας. Και από την άποψη αυτή ούτε κατέχονται ούτε υποθηκεύονται και-το σπουδαιότερο-ούτε μεταγράφονται. Και ασφαλώς δεν δηλώνονται στο Κτηματολόγιο.
Χρήστος Α. Τούμπουρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου